Chrystofobia. 500 lat nienawiści do Jezusa i Kościoła - Grzegorz Kucharczyk

– Komu przeszkadza Pismo Święte?

– Kto chce zrehabilitować faryzeuszy?

– Między „Drogą, Prawdą i Życiem” a fałszywym miłosierdziem.

– Dlaczego Polacy są skazani na żydowską niechęć?

– Marcin Luter: buntownik czy Sługa Boży?

– Między homolandem a kalifatem. Czy żyjemy w czasach ostatecznych?

– Grób św. Piotra – lekarstwo na przeintelektualizowanie wiary katolickiej.

Mylenie kerygmatu chrześcijańskiego z etyką globalną niesie ze sobą podwójne niebezpieczeństwo. Po pierwsze, nowe pojęcia często pojawiają się tam, gdzie powinna być prowadzona ewangelizacja. Chrześcijanie głoszą prawa człowieka, zrównoważony rozwój i Milenijne Cele Rozwoju zamiast głosić Ewangelię. Krok po kroku ulegają wpływowi świeckich wartości i tracą swą chrześcijańską tożsamość. Czyż Jan Paweł II nie mówił w encyklice Redemptoris missio o „stopniowej sekularyzacji zbawienia”? Po drugie, jeśli przywódcy chrześcijańscy używać będą pojęć nowej etyki bez wyraźnego wyjaśnienia, co odróżnia je od społecznej nauki Kościoła i Ewangelii – jak zresztą często bywa – wierni poczują się zagubieni i przeważnie nie będą zauważać różnicy. Na skutek powstałego zamętu lud Boży będzie stopniowo tracił wiarę.

fragment książki

Polski badacz, ceniony znawca i tłumacz dzieł Gilberta Chestertona, w zwięzłym, popularnonaukowym dziełku przedstawił obszerny, zarazem przystępny opis percepcji protestantyzmu oczami angielskiego pisarza.

Ograniczając się głównie do roli komentującego narratora, autor oddał przede wszystkim głos Gilbertowi Chestertonowi, którego zebrane tematycznie wypowiedzi, również z dzieł niedostępnych w języku polskim, stanowią zabawne jak i polemiczne sedno książki.

Kardynała Hozjusza przemilczeć, Zygmunta III oczernić, a księdza Piotra Skargę sprowadzić do roli sejmowego mówcy — oto sposób na pozbawienie Polaków dumy z kontrreformacji, czyli zwycięstwa prawdziwej wiary nad herezjami. A przecież było to zwycięstwo większe niż wszystkie triumfy militarne dawnej Polski. Bo gdyby nie tacy ludzie jak Hozjusz, moglibyśmy już nie być katolikami. Bylibyśmy pewnie jednym z protestanckich narodów Europy, takimi Szwedami czy Holendrami Wschodu. I nie mielibyśmy najważniejszego: prawdziwej wiary i moralności. Zamknęlibyśmy więc sobie bramy do Nieba, a otworzyli „drogę ekspresową" do piekła. Po co więc wówczas miałaby istnieć Polska?

Wandalizm był niewątpliwie jednym z najważniejszych przejawów rewolucji francuskiej, w znacznej mierze dokonywał się bowiem w zgodzie z nowym prawem. Biorąc pod uwagę ogrom strat wśród wybitnych i ważnych dzieł sztuki, wydarzenie to należy zaliczyć do największych katastrof kulturalnych w historii Europy.

Książka François Souchala jest niezbędną lekturą dla każdego, kto interesuje się europejską historią i sztuką, jest napisaną ze swadą opowieścią o jednym z aspektów rewolucji, a zarazem wywodem starannie usystematyzowanym i opartym na niepodważalnych faktach. Niemałą rolę odgrywają też oceny i interpretacje autora, schodzą one jednak na dalszy plan wobec przytłaczającej siły wstrząsających danych historycznych.

Kronika destrukcji katolickiej liturgii rytu rzymskiego, jaka miała miejsce w trakcie II Soboru Watykańskiego i (zwłaszcza) już po jego zakończeniu, a zarazem biografia człowieka, który był jednym z jej głównych sprawców.

Oto kolejna książka Arcybiskupa Jana Pawła Lengi. Zainspirowany ciepłym przyjęciem Przerywam zmowę milczenia, Abp. Lenga ponownie zasiada przed pisarskim pulpitem, aby jeszcze raz przypomnieć to, ku czemu każdy człowiek winien dążyć wszelkim wysiłkiem i przez całe swoje życie: Zbawienie. Oraz o tym, co owemu dążeniu wściekle stawać będzie na drodze...

„Mało kto z nas zdaje sobie do końca sprawę z tego, że diabeł dziś uzurpował już sobie wszystko i wkracza do najświętszego miejsca. Znajdujemy się w chwili wielkiej próby, nie tylko każdy z nas, ale całe dzieło Chrystusa, Jego Kościół. Ale Kościół nie będzie zwyciężony przez tego, który dawno już wszystko przegrał. Diabeł nie ma przyszłości i ci, którzy poszli za nim i psują ten świat i Kościół według jego wskazówek, oni też nie mają przyszłości”.

Książka autorstwa największego znawcy tej tematyki w Polsce

Z Białych kart… dowiemy się wielu ciekawych faktów: że aż do najazdu tatarskiego w XIII wieku Ruś Kijowska dążyła mocno w stronę Zachodu; że w czasach wypraw krzyżowych istniała swoista „unia europejska”, a Bizancjum upadło pod naporem islamu niejako na własne życzenie; że głoszący „Kościół ubogich” (skąd my to znamy?) Jan Hus sam nie chciał wyrzec się swoich dochodów, a Marcin Luter wcale nie był takim nieskazitelnym „mężem Bożym”, jakim przedstawia go protestancka hagiografia… Autor nie boi się iść pod prąd i prezentować opinii niepopularnych – na przykład że masoneria nie jest wcale tak potężna, jak chcą ją widzieć różni „konspirolodzy” – oraz bronić ich z prawdziwą pasją. I właśnie ta pasja jest drugim powodem, dla którego warto sięgnąć po Białe karty Kościoła.
Największą siłą esejów Ryszarda Mozgola jest bowiem ich wyrazistość i jednoznaczne zaangażowanie po stronie katolicyzmu. Autor zna słabości i błędy jego wyznawców – i to zna je o wiele lepiej niż większość ich krytyków! – a jednak zdecydowanie opowiada się po stronie „świętego Kościoła grzesznych ludzi” i Christianitas – cywilizacji, którą ten Kościół dopomógł stworzyć. 

Marsz w kierunku totalitaryzmu rozkłada się na trzy etapy. Pierwszym jest negacja istnienia prawa i prawdy obiektywnej, czego konsekwencję stanowi zrównanie dobra i zła, grzechu i cnoty. Drugim – instytucjonalizacja dewiacji moralnych objawiająca się w przemianie prywatnej niegodziwości w publiczną cnotę. Trzecim wreszcie – wprowadzenie ostracyzmu społecznego i prawnej karalności dobra.
Do tego momentu właśnie doszliśmy. Żyjemy w społeczeństwie hołdującym swoistemu antydekalogowi, w którym dozwolone jest wszystko poza publicznym deklarowaniem wierności zasadom porządku naturalnego i chrześcijańskiego.
Jest to zarazem ostatni moment, aby przeciwstawić się dyktaturze relatywizmu. 

Można by o niej napisać krótko: Nie do uwierzenia! Bulwersujące! Wstrząsające! Autor odwołując się do doświadczeń i wspomnień wielu księży lub niedoszłych księży opisuje, jak działało lobby homoseksualne w seminariach amerykańskich.
Książka przynosi wstrząsające opisy praktyk, które "zbyt tradycyjnych", pobożnych i heteroseksualnie zorientowanych młodych ludzi nie dopuszczano do studiów w seminariach, a także jak nielicznych szczęśliwców tam traktowano.

Książka o męczennikach – ofiarach rewolucji i zbrodniczych ideologii. Czerwone karty Kościoła – to wydarzenia historyczne (reformacja, rewolucja francuska, XIX-wieczny liberalizm, narodowy socjalizm, faszyzm, komunizm), których krwawy ślad pozostawiany w historii próbuje się teraz przemilczeć lub obłudnie tłumaczyć, że była to „cena postępu”.

Poświęcona okresowi zaborów książka Grzegorza Kucharczyka przybliża te działania państwa pruskiego, których celem było zneutralizowanie polskiego przekazu kulturowego i utrwalenie wizerunku Rzeczpospolitej jako kraju bez historii, społecznie i gospodarczo zapóźnionego.

Jej podział przedstawiano jako dziejową konieczność, zaś trwałe wcielenie do Prus, a następnie Rzeszy Niemieckiej – jako szansę na rozwój cywilizacyjny.

W długim dziewiętnastym stuleciu elity niemieckie rozwijały idee uzasadniające konieczność „pracy kulturowej” na Wschodzie. Grunt dla nich stanowiły wyobrażenie o pruskiej wyższości, mit kulturtregerstwa oraz głęboko już zakorzenione antypolskie stereotypy. Narracja o Polakach (czy szerzej: Słowianach) jako tych, których trzeba stale wychowywać, przewija się w niemieckim dyskursie politycznym oraz w literaturze i z czasem ewoluuje – w okresie Wielkiej Wojny przybierając już ton wyraźnie protekcjonalny, czy wręcz agresywny.

Przedstawiamy albumowe opracowanie dziejów Polski, od czasów legendarnych po najnowsze wydarzenia, m.in. wybory prezydenckie i parlamentarne w 2015 roku oraz obchody 1050-lecia Chrztu Polski!

Znakomicie opowiedziana historia naszej Ojczyzny, wzbogacona o wiele barwnych ilustracji, map, not, biogramów i dokumentów. Publikacja wolna od stereotypów i politycznej poprawności, która nie unika najbardziej gorących i kontrowersyjnych tematów w naszej historii. To lekcja patriotyzmu dla całej rodziny.

Amerykańska rewolucja seksualna, opublikowana w 1956 roku, jest dziełem wyjątkowym. Odwołując się do zmian, jakie zaszły w pierwszej połowie XX wieku w kulturze zachodniej, a zwłaszcza w USA, Sorokin błyskotliwie diagnozuje nieuchronne następstwa, jakie pociąga za sobą seksualizacja życia przeprowadzana w imię wolności i powszechnego dostępu do przyjemności.

Ceną za chwilowe polepszenie samopoczucia i uwolnienie instynktów jest, na poziomie społecznym, rozpad więzi i destrukcja rodziny, na poziomie jednostek zaś, zaburzenia osobowości, a przede wszystkim zanik potencjału twórczego. Wbrew oczekiwaniom, seksualna emancypacja w istocie oznacza poddanie ludzi władzy ich żądz oraz tych, którzy żądzami tymi potrafią sterować.

Czas niewolników to opowieść o tym, jak nasz świat w ciągu ostatnich dwóch stuleci został zagarnięty przez niewielką grupę ludzi działających poprzez ukryte w cieniu instytucje. To książka dla niewolników – o ich panach.

Kiedy przeciętny człowiek mający przeciętną pracę pragnie zdobyć własny kąt, aby ustabilizować się i założyć rodzinę, nie ma innego wyjścia, jak tylko wziąć bankowy kredyt hipoteczny na kilkadziesiąt lat. Tak dzieje się w Polsce i w innych krajach Zachodu. W rezultacie współczesne społeczeństwa faktycznie składają się w przeważającej mierze z bankowych niewolników, którzy zmuszeni są pracować i oddawać dużą część swoich zarobków bankom w zamian za dach nad głową, który owe banki im skredytowały. Czym się to różni od sytuacji niewolników żyjących w domu należącym do pana bądź feudalnych chłopów zgromadzonych w czworakach? Tylko zewnętrzną formą, mechanizm bowiem jest ten sam. Nie pracujemy na siebie, ale na kogoś innego. Na kogo? Odpowiedź na to pytanie można znaleźć w tej książce.

W ramach niniejszego, frapującego wywiadu biskup Athanasius Schneider dokonuje trzeźwej i wnikliwej analizy panoszących się w Kościele kontrowersji oraz najbardziej palących kwestii naszych czasów, niosąc jasność i nadzieję znękanym katolikom. Wśród poruszanych przez księdza biskupa zagadnień znalazły się między innymi: rosnący zamęt doktrynalny, granice władzy papieskiej, dokumenty Soboru Watykańskiego II, Bractwo św. Piusa X, ideologie antychrześcijańskie i zagrożenia polityczne, trzeci sekret fatimski, tradycyjna forma rytu rzymskiego Mszy Świętej oraz synod amazoński. Niczym jego patron z IV wieku, św. Atanazy Wielki, biskup Schneider mówi rzeczy, których inni nie powiedzą, nieustraszenie podążając za radą św. Pawła:
Głoś naukę, nastawaj w porę, nie w porę, [w razie potrzeby] wykaż błąd, poucz, podnieś na duchu z całą cierpliwością, ilekroć nauczasz (2 Tm 4, 2).
Jego spostrzeżenia dotyczące wyzwań, przed którymi stoi dziś Chrystusowa owczarnia, są zasadniczą lekturą dla tych, którzy są lub pragną być wyczuleni na znaki naszych czasów. Analogicznie do Raportu o stanie wiary Josepha Ratzingera z 1985 r., Christus Vincit stanie się głównym punktem odniesienia na najbliższe lata.

Myśl o opowiedzeniu o losach mojego narodu towarzyszy mi nieodparcie od wielu lat. Tragiczne wydarzenia z przełomu XIX i XX wieku na pograniczu Turcji, Syrii, Iraku i Iranu były udziałem także mojej rodziny. Utrwaliły się w pamięci wnuków i prawnuków ofiar, którzy nie doczekali się zadośćuczynienia, co potęguje poczucie moralnego obowiązku wobec nich.

Autorem tej relacji, jednej z wielu, jest francuski dominikanin, Jacques Rhétoré. Działał on w Mosulu (Irak), gdzie zmarł i został pochowany 12 marca 1921 roku. Dzięki jego wspomnieniom współczesny czytelnik może dowiedzieć się, jak wyglądały prześladowania i ludobójstwo Ormian i Asyryjczyków, które przez wiele dekad były tematem tabu.

Prusy, które wyrosły z Brandenburgii i ziem Zakonu Krzyżackiego, niegdyś odebranych pogańskiemu ludowi Prusów, w XVIII wieku stały się jednym z najważniejszych państw niemieckich. Umocniły swą potegę dzięki zwycięstwom w wojnach śląskich, udziałowi w rozbiorach Rzeczypospolitej oraz w XIX wieku pokonaniu Austrii i Francji. W 1871 r. pruska dynastia Hohenzollernów objęła tron nowo utworzonego Cesarstwa Niemieckiego. Prusy jako część Niemiec przetrwały do 1945 r., gdy w wyniku drugiej wojny światowej ich terytorium w znacznej części przypadło Polsce i ZSRR.

Bogactwo publicystyki miesięcznika kulturalnego WPiS. Wiara, Patriotyzm i Sztuka jest olbrzymie. Prezentowana tu antologia zawiera wybrane eseje, artykuły i rozmowy 30 autorów z okresu 2016-2019. To tylko mały, ale reprezentatywny wycinek dorobku miesięcznika, który w tym roku świętuje 10-lecie istnienia. Łamy czasopisma zapełniali od początku tacy wielcy twórcy, jak Adam Bujak, ks. prof. Waldemar Chrostowski, Antoni Macierewicz, profesorowie Janusz Kawecki, Andrzej Nowak, Krzysztof Ożóg, Wojciech Roszkowski, Krzysztof Szczerski oraz przenikliwi publicyści tacy jak Czesław Ryszka, Leszek Sosnowski czy Janusz Szewczak.

Obecnie wokół czasopisma skupiło się już znacznie większe grono najwybitniejszych polskich intelektualistów i patriotów, ludzi, którym głęboko na sercu leży los Ojczyzny i Chrystusowa wiara. Ludzi wrażliwych na dobro wspólne, tradycję i piękno. Pismo stało się bardzo opiniotwórcze w całym obozie patriotycznym. Cechą charakterystyczną tekstów jest to, że znakomici uczeni, znawcy poruszanych zagadnień, piszą językiem przystępnym, nic przy tym nie tracąc zgłębi myśli. Jest to język najwyższych literackich lotów. Miesięcznik specjalizuje się w bezkompromisowych rozmowach z politykami, w traktowaniu historii jako nauczycielki życia, a nie pokrytej kurzem przeszłości. Czytelników zachwyca również szata graficzna jest etyka miesięcznika, niezwykle trafne powiązanie ilustracji z artykułami.

Autorzy prezentowani w antologii zajmują się objaśnianiem świata, mechanizmów funkcjonowania władzy, gospodarki i mediów. Są to ludzie waleczni, broniący zdecydowanie i mądrze polskości oraz świata prawdziwych wartości przed atakiem nihilizmu, kosmopolityzmu i ateizmu. Obca jest im poprawność polityczna, nie akceptują żadnych postprawd, zwalczają genderyzację edukacji i degradację naszego życia do konsumpcji. Podpowiadają, co czynić, by zachować ojczystą kulturę i język. Chlubią się naszą rodzimą tradycją i historią, wyciągają z niej roztropne wnioski przydatne dziś. Wciągu jedenastu wieków naszych dziejów mieliśmy wielu wspaniałych bohaterów i twórców, ale mieliśmy też czasami zdrajców i sprzedawczyków. Jedne działania prowadziły do zguby naszych wrogów, inne - do własnej zguby. Celem tej walki piórem jest ostrzeganie przed zagrożeniem tą ostatnią.

Jedna z najważniejszych książek religijnych w obecnym czasie.

Kardynał Müller, autorytet Kościoła, były prefekt Kongregacji Nauki Wiary, w bezkompromisowy sposób podejmuje najbardziej palące dla katolików kwestie. Kto może przyjmować Komunię św.? Jaką władzę ma papież? Czy można zmieniać nauczanie Kościoła? Na czym polega odpuszczenie grzechów? Książka jest przejawem troski o Kościół w dobie powszechnego relatywizmu i rozmycia prawdy.

Słowo Europa jest dziś odmieniane przez wszystkie przypadki i pojawia się we wszystkich kontekstach życia społecznego, gospodarczego, a nawet duchowego czy religijnego. Czym jednak jest Europa i jej jedność?

Hilaire Belloc w tej książce daje odpowiedź zarówno zadziwiająco prostą, jak i niezwykle dziś kontrowersyjną: „Europa to wiara”. A potem powtarza to samo, ale w inny, bardziej dobitny sposób: „Europa to Kościół, Kościół to Europa”. Słowa Belloca są dziś dla wielu równie bulwersujące (a może nawet bardziej), jak w czasach publikacji tej książki – w roku 1920.

Książka Belloca tak zadziwiająco aktualna to wielkie, prorockie ostrzeżenie dla nas, którego spełnienie niestety możemy bez trudu stwierdzić. Obserwując z niepokojem takie zjawiska, jak rugowanie religii katolickiej ze sfery publicznej w wielu krajach europejskich czy unikanie nawiązań do Kościoła katolickiego i chrześcijaństwa w dokumentach Unii Europejskiej, nie sposób nie wspomnieć na słowa Belloca, że „wartości europejskie znikną wraz ze zniknięciem katolicyzmu”. Europa być może będzie wówczas wciąż nosić tę samą nazwę, ale będzie to już zupełnie inny byt. Zamieszkujący ją ludzie będą patrzeć na jej historię i kulturę, na pozostawione przez przodków dzieła sztuki, l

Antonio Socci w swojej najnowszej książce przygląda się kondycji współczesnego świata i Kościoła. Europa, która dotąd była ziemią prawdziwie chrześcijańską, stała się miejscem powszechnej apostazji i dechrystianizacji. Światem rządzi Antychryst.

Antonio Socci, obserwując dzisiejszy świat, zadaje pytanie: Czy to nie spełnienie proroczych ostrzeżeń?

Zapowiadane w Piśmie Świętym przyjście Antychrysta jest zarazem intrygujące i przerażające. Socci wnikliwie kreśli obraz świata oraz pogrążonego w kryzysie Kościoła, który zamiast nauczaniem zajął się ekologią, ekumenicznym otwarciem na inne religie oraz sprawą migrantów, niepokojąco dryfując w nieokreślonym kierunku.

Samozwańczy, antykatoliccy zbawcy świata zrobią wszystko, by zniszczyć Kościół.

Jak się temu przeciwstawić? Jak rozpoznać fałszywych proroków promujących nowego boga, którym jest ludzki rozum? Jak zdemaskować tych, którzy w imię walki o iluzje prawdy niszczą Tradycję i chrześcijańskie dziedzictwo? I dlaczego komuś tak bardzo zależy na tym, by zabrać Kościołowi Jezusa?

Paweł Lisicki prowadzi śledztwo, które demaskuje fałszywe ideologie (również te wewnątrz instytucji) niszczące Kościół oraz stereotypy powtarzane przez światowe media. Przygląda się tezom głoszonym przez czołowych krytyków chrześcijaństwa, misjonarzy ateizmu, takim jak: Davida Randa czy Richarda Dawkinsa i obnaża kryjące się w myślach błędy oraz pułapki rozumowania. Dociera także do korzeni antychrześcijańskich tez, które znajduje w siedemnastowiecznej Hadze.

Ta książka to oręż w walce z wrogiem, który pod maską pięknych i wzniosłych idei kryje oblicze prawdziwego demona.

Zawiera dokładnie i przejrzyście opracowany rytuał intronizacji wizerunku Najświętszego Serca Pana Jezusa w domu rodzinnym, w parafiach, szkołach katolickich czy innych miejscach.

A ponad to sposób przygotowania się do Intronizacji, triduum modlitewnie, codzienne modlitwy do Najświętszego Serca Pana Jezusa, pieśni oraz świadectwa Intronizacji.

Wszystkie rewolucje łączy poczucie pychy odrzucającej Boga i uzurpującej sobie prawo przemawiania w imieniu wszystkich. Najważniejszym atakiem tych rewolucji był ten na Boga. Celem było odebranie Mu miejsca i władzy nad człowiekiem. Wielka wspólnota chrześcijańska budowana w średniowieczu, Christianitas, opierała się m.in. na jedności religijnej, a zasady wiary miały bezpośrednie przełożenie na życie społeczne. Ten ład został zakwestionowany przez rewolucję protestancką. Jej konsekwencją było oświecenie: prąd filozoficzny, a potem moda intelektualna upowszechniająca – oparty na racjonalizmie – ateizm. Jej wyrazem była tzw. rewolucja francuska (zwana też „antyfrancuską”), która zniosła dotychczasowy porządek polityczny. Dostarczyła ona gleby dla rozwoju i wybuchu rewolucji komunistycznej w Rosji oraz narodowosocjalistycznej w Niemczech. Współczesny neomarksizm radykalnie żąda zrównania praw ludzi i zwierząt, głosi rewolucję gender, fanatycznie podchodzi do zagadnień ekologicznych. Dochodzi w tym do otwartego satanizmu i „kultury śmierci”, skierowanej przeciw prawdzie o człowieku.

W tej książce autor piętnuje laicyzm, czyli przeniknięcie wszystkiego i wszystkich duchem skażonym, a zanik panowania ducha Chrystusowego. Oczekuje, że przejęcie się ideą Królewskości Chrystusowej oraz dążeniem do urzeczywistnienia na ziemi Królestwa Bożego, dokona odnowienia świata, że pod sztandarem Chrystusowym wierni będą walczyć mężnie oraz z apostolską żarliwością dążyć będą, aby odstręczone lub nieświadome dusze znów do Boga przyprowadzić, by prawa Boże bez skażenia zachować.

Nienawiść do Chrystusa jest powodem prześladowań chrześcijan, niezależnie od formy, jaką przybierają. Chrześcijanie są dzisiaj nienawidzeni przez swych współrodaków z powodu wiary w nadprzyrodzonego Jezusa – mimo że postać Jezusa w filmach i muzyce lub symbolika z Nim związana umieszczana na biżuterii noszonej na szyi, a nawet na tatuażach, stała się swojego rodzaju modą. Poza atakami z powodu wiary w Jezusa spotykamy się też z atakami na Biblię, lokalne kościoły i misje ewangelizacyjne, które one realizują. Z każdym dniem prześladowania przybierają na sile.

    Jak my, chrześcijanie, reagujemy na tę sytuację? Czy paraliżuje nas strach i tracimy energię do angażowania się w dobre dzieła? Czy pomagamy innym braciom i siostrom w wierze, którzy znaleźli się w huraganie prześladowań lub żyją w zgliszczach po przejściu takiej burzy? Czy uciekamy przed nadchodzącym tornadem prześladowań, próbując się ukryć? Czy stajemy werbalnie i fizycznie w obronie prześladowanych, walcząc i reagując słusznym oburzeniem, starając się zmienić system, który jest poza naszą kontrolą? Czy uśmiechamy się z rozrzewnieniem i mówimy: „Sprawy muszą się pogorszyć, zanim Jezus Chrystus, nasz PAN, przyjdzie ponownie na Ziemię jako Król królów i PAN Panów? Prześladowanie jest dobre, bo oddziela owce od kozłów. Pozwala też wzrastać lokalnym kościołom, więc nie martw się, bądź szczęśliwy, wszystko będzie dobrze!”?

    Takie podejście nie jest ani biblijne, ani realistyczne. Opierając się na obserwacjach chrześcijan w krajach, gdzie zmuszeni byli przetrwać prześladowania – lub obecnie ich doświadczają – musimy przygotować się intelektualnie, praktycznie i duchowo na dzisiejsze burze, a także na te huragany prześladowań, które dopiero nadejdą.

    W tej książce przedstawiamy świadectwa chrześcijan żyjących w krajach lub regionach, w których kościoły są prześladowane; świadectwa, którymi dzielą się z nami, ludźmi żyjącymi jeszcze w stopniowo kurczącym się wolnym świecie. Wierzymy, że biblijne zasady, które można odnaleźć w ich świadectwach, są zarodkami duchowego odnowienia każdego społeczeństwa i kultury. W czasie burz podobnie jak oni, my także wiele dowiemy się o Jezusie – i to On jest centralną postacią tej książki.

Współczesny, postmodernistyczny świat jest naznaczony pewnego rodzaju paradoksem. Z jednej strony, postmodernizm kontestuje wybrane tradycyjne wartości, kwestionując na przykład istnienie obiektywnej i absolutnej prawdy, co jest związane z rozczarowaniem ludzkim rozumem i jego poznawczymi zdolnościami. Z drugiej – absolutyzowane są inne wartości, jak na przykład wolność. Wydaje się ona być nadrzędnym paradygmatem, a wszelkie postawione jej granice wydają się być barierami, które należy przełamywać. Paradygmatyczność wolności rodzi przeświadczenie, że nawet ludzka natura nie może być determinantą tożsamości, gdyż człowiek posiada zdolność do decydowania nawet o kwestiach, które wydają się być odgórnie określone przez naturę jak, na przykład, płeć.

W 846 roku wojska muzułmańskie, nękające od dawna południowe wybrzeża Italii, napadły na Rzym. Papież Sergiusz II nie był w stanie należycie przygotować miasta do obrony. Muzułmańskie oddziały splądrowały Bazylikę św. Pawła za Murami oraz najważniejszy kościół chrześcijaństwa - Bazylikę św. Piotra. Konfesja Księcia Apostołów została zbezczeszczona, a zgromadzone w Bazylice relikwie sprofanowane, cenne wota padły łupem najeźdźców. Muzułmanie ustąpili z Wiecznego Miasta na wieść o nadciągającej odsieczy cesarza Lotara I. Ten mało znany epizod w historii zbrojnej ekspansji islamu na tereny od wieków chrześcijańskie wydarzył się pod sam koniec pierwszej fali islamskiego dżihadu przeciw "niewiernym" (w tym wypadku przeciw chrześcijanom). Rozpoczęła się ona w latach 30. VII wieku i w ciągu paru dziesięcioleci doprowadziła do islamskiej okupacji nie peryferii chrześcijaństwa, ale jego najważniejszych centrów duchowych i intelektualnych: Ziemi Świętej, Syrii, Egiptu, Afryki Północnej i Hiszpanii. Jerozolima, Antiochia, Aleksandria, Hippona, Sewilla - miasta zapisane w historii chrześcijaństwa (wschodniego i zachodniego) jako miejsca pracy Ojców i Doktorów Kościoła, siedziby społeczności chrześcijańskich mających za sobą ponad pół tysiąca lat historii, na skutek militarnej przewagi wojsk muzułmańskich dostały się pod rządy islamu.