Rozważania cz. VI - ks. Aleksander Woźny

Czytając „Drogi” ks. Aleksandra Woźnego (...) spotykamy człowieka kroczącego drogą świętości, otwartego na działanie łaski Bożej, współpracującego z tą łaską na drodze osobistego uświęcenia, spotykamy księdza – spowiednika i rekolekcjonistę – zatroskanego o zbawienie wieczne swoich penitentów i słuchaczy, spotykamy męża modlitwy i głębokiego życia duchowego, który w całym swoim kapłaństwie kierował się zasadą, że głosić można to tylko, czym się samemu żyje.

Te nauki o życiu wewnętrznym,- nazywane często naukami dla często komunikujących, gromadziły ludzi w różnym wieku, różnych stanów i zawodów. Głoszone w popołudnia niedzielne w kościele, nie w zamkniętej- salce, dostępne były dla każdego, kogo Duch Święty „przywiał”, choć byli również stali słuchacze, głównie penitenci księdza Aleksandra.

Otrzymujemy kolejny tomik nauk głoszonych przez Sługę Bożego ks. Aleksandra Woźnego. Jest to zapis konferencji głoszonych dla rodziców najmłodszych dzieci, przede wszystkim matek. Nie jest to tekst autoryzowany. Ukazuje jednak całą głębię i mądrość życiową Autora.

Ks. Prałat Aleksander Woźny (1910-1983) jest jedną z osób w poznańskiej Archidiecezji, wobec których toczy się postępowanie o uznanie świętości i wyniesienie na ołtarze. Rozważania – część pierwsza zawiera trzy zbiory nauk głoszonych w Wielkim Poście w parafii pw. św. Jana Kantego w Poznaniu, gdzie ks. Woźny był proboszczem.

Jak dojść do pełnego szczęścia w rodzinie?

W książce znajdziemy rzeczowe wskazania jak realizować w codzienności najważniejsze przykazanie miłości Boga i bliźniego. Czystość serca, prostota, uszanowanie wolnej woli drugiego człowieka, zaufanie do ludzi i troska, by wszyscy żyli w pokoju, wyzbycie się obmowy, chęci sądzenia innych, zaprzestanie nadużycia władzy rządzenia – to tematy tych nauk. Ksiądz Aleksander Woźny, kapłan dany na czas, gdy społeczeństwo odwraca się od Boga, z cierpliwością, wytrwale ukazuje, że nie ma innej pewnej drogi niż zaufanie Panu Bogu, pełnienie Jego woli. Uczy, że człowiek wierzący musi być realistą, uczy, jak myśleć, co mówić i jak działać, by swoim postępowaniem, mimo własnej niedoskonałości zwracać uwagę innych na Jedynego Prawodawcę, bo najważniejszy jest Pan Bóg i ratowanie dusz.