Nauki dla często komunikujących cz. 1 - ks. Aleksander Woźny

Czytając „Drogi” ks. Aleksandra Woźnego (...) spotykamy człowieka kroczącego drogą świętości, otwartego na działanie łaski Bożej, współpracującego z tą łaską na drodze osobistego uświęcenia, spotykamy księdza – spowiednika i rekolekcjonistę – zatroskanego o zbawienie wieczne swoich penitentów i słuchaczy, spotykamy męża modlitwy i głębokiego życia duchowego, który w całym swoim kapłaństwie kierował się zasadą, że głosić można to tylko, czym się samemu żyje.

Niniejsza książka pozwoli raz jeszcze spojrzeć na wiarę w świetle nauczania ks. Aleksandra Woźnego, kandydata na ołtarze Archidiecezji Poznańskiej. Zaprezentowana publikacja umożliwi dostrzeżenie w nim, człowieka głębokiej wiary, prowadzącego bogate życie duchowe, otwartego na Boże działanie.

Ksiądz Aleksander Woźny to kapłan maryjny. W niniejszym tomiku, ojciec Aleksander analizuje ekshortację „Marialis Cultus” Pawła VI, dotyczącą czci Matki Najświętszej. Czyni to podczas pięciu kolejnych nauk, pokazując jak bardzo należy wgłębiać się w treść dokumentu papieskiego, by go dobrze zrozumieć.

Komplet X zawiera nauki głoszone w trzecie niedziele miesiąca, kierowane głównie do osób często komunikujących. Obecnie, w czasach szerzącego się relatywizmu moralnego, przypomnienie głoszonych tam zasad wierności Ewangelii w życiu na co dzień, jest bardzo potrzebne.

Nauki skierowane do chorych i lekarzy, do ludzi będących na emeryturze i do tych, którzy jako częstokomunikujący są szczególnie narażeni na spowszednienie wielkiej tajemnicy obecności Jezusa w Eucharystii.

Trzeci tom z serii "Czy warto się starać". Autor wskazuje na Boga jako źródło i cel wszelkiego istnienia, zwłaszcza człowieka, który jest koroną stworzenia. Ów cel człowiek może osiągnąć drogą cnót, a przede wszystkim drogą miłości. Wyd. I.

Książka „Pojednajcie się z Bogiem. Teologicznomoralne i pastoralne aspekty sakramentu pokuty i pojednania". Skierowana jest głównie do spowiedników oraz alumnów wyższych seminariów duchownych. Zawarte w niej nowe opracowania zainspirują wszystkich, którzy pełnią zaszczytną posługę jednania do pogłębienia refleksji nad sposobem i stylem jej sprawowania.

Ksiądz Aleksander chciał, aby wszyscy byli święci. Mocne przekonanie o znaczeniu godnego, częstego łączenia się z Panem Jezusem w Komunii świętej w drodze do królestwa niebieskiego, wymuszało potrzebę „wychowywania” do Eucharystii. Stąd wieloletnia wytrwałość w głoszeniu nauk przybliżających życie Ewangelią na co dzień.

Zebrane w książce medytacje nad Eucharystią autorstwa Pierre’a Claverie odsłaniają nam sylwetkę biskupa zakonnika, który głęboko ukochał swoje powołanie i swoją wspólnotę – Kościół w Algierii. To człowiek, który oddał życie nie przez przypadek, lecz dlatego, że był głęboko przekonany, iż „wartość życia zależy od zdolności jego ofiarowania”. Miłość Chrystusa, otwartość na dialog, zdolność rozumienia epoki i ludzi sprawiły, że biskup Pierre Claverie stał się z jednej strony ważnym głosem w dialogu międzyreligijnym, z drugiej zaś – świadkiem Chrystusa wiernym do końca. Późniejszy męczennik, duchową siłę czerpał z Eucharystii, która była dla niego fundamentem życia religijnego. 

Refleksja ks. Woźnego na temat dziecięctwa duchowego zawarta jest w licznych pismach, artykułach, kazaniach, spisywanych konferencjach, a także listach. Sam żyjąc duchowością dziecięctwa, zaproponował drogę wewnętrznego wzrostu, która w całym duchowym zagubieniu człowieka, stała się „narzędziem” do wychowywania, formowania i prowadzenia innych do Boga.

Autor w swojej książce zagłębia się w nauczanie Kościoła o Komunii Świętej i związane z nią tradycje, konfrontuje ze sobą sposoby jej przyjmowania oraz wnikliwie opisuje skutki wprowadzanych zmian. Odwołując się również do treści Anielskich Objawień, przekazanych mistykom i świętym Kościoła katolickiego, ukazuje piękno i istotę Eucharystii. Uświadamia nam, jak cenne jest zrozumienie głębokiego znaczenia Komunii Świętej, a także apeluje o powrót do przyjmowania jej z godnością i poszanowaniem.

Nawrócenie jest rozpoczęciem pracy nad sobą. Bezbożność to swoiste bezrobocie, które zaniedbuje rozwój duchowy. Nawrócenie, to jedyny gatunek zajmowania się sobą, który nie jest egoizmem. Rozpoczyna się wtedy, gdy pragniemy uwielbiać Chrystusa we własnym ciele – pracując nad życiem, aby zaowocowało wiecznością. Ale nikt nie może się podjąć tej pracy, dopóki nie zostanie natchniony, wezwany, powołany, obdarowany pragnieniem nawrócenia.