Te Deum

Od szczęśliwego rozwiązania tego tematu zależy spokój człowieka na ziemi, a w niemałej części i jego szczęśliwość wieczna. Problem ten wywiera olbrzymi wpływ na nasze życie kulturalne, społeczne i państwowe. Od dobrego czy też złego rozwiązania tego zagadnienia zależy, czy błogosławieństwo, czy też przekleństwo spłynie na całą ludzkość. Jakie to zagadnienie jest tak niesłychanie ważne? Chrześcijańskie małżeństwo i życie rodzinne! (…) Nowoczesnemu człowiekowi, który przez zdumiewające odkrycia i wynalazki coraz bardziej odsłania tajemnice przyrody – zdaje się, że i sprawę małżeństwa załatwi według znanych praw natury. Ale spotka go wielkie rozczarowanie! Po rozpaczliwych próbach przekona się, że małżeństwo nie jest prostym zadaniem matematycznym, które całkowicie da się rozwiązać za pomocą rozumu. O, nie! Małżeństwo i życie rodzinne, to „równanie z wieloma niewiadomymi”; zadanie, którego nie rozwiążą ludzkie obliczenia.

Fragment książki

Wyjątkowa książka dla młodych czytelników. Doskonały pomysł na prezent!

Monumentalne, znakomicie udokumentowane dzieło analizujące posoborową rewolucję liturgiczną, napisane przez wybitnego katolickiego apologetę, konwertytę z anglikanizmu i długoletniego prezesa organizacji Una Voce International. „Książka Daviesa jest poświęcona nowej Mszy, ale czytając, czym jest ta Msza i jak doszło do jej opracowania oraz upowszechnienia, nie sposób nie zatęsknić za tradycyjną Mszą św., za jej jednoznacznością doktrynalną, wzniosłością i liturgicznym pięknem” (fragment wstępu autorstwa ks. Karola Stehlina FSSPX).

Ten wyśmienity katechizm dla dzieci i młodzieży, posiadający imprimatur prymasa Polski, Augusta kard. Hlonda, omawia podstawowe prawdy wiary przekazane w formie pytań i odpowiedzi. Składa się z trzech części kolejno rozprawiających: o wierze na podstawie Składu Apostolskiego, o przykazaniu miłości i dziesięciu przykazaniach oraz o łasce, modlitwie i sakramentach. Ponadto zawiera pacierz, modlitwy, spis świąt kościelnych itp.

Dzieło ks. Gihra — to skarbnica niewyczerpana nauki o Mszy św. Da ono obfity, już całkiem opracowany materiał kaznodziejom, znajdą w nim wielki pożytek duchowy, ze względu na wykład jasny i przystępny, świeccy katolicy, szczerze dążący do uświadomienia religijnego.

Książka ta w sposób przystępny ma wskazać katolikom świeckim, co zawdzięczają Kościołowi katolickiemu, a do czego względem niego są obowiązani, aby ich w ten sposób wprowadzić w głębsze zrozumienie świętego naszego Kościoła. Niewielu umie w pełni ocenić to szczęście, że są dziećmi Kościoła katolickiego. Noszą niejako na sobie nadzwyczaj kosztowną perłę, lecz niedostatecznie lub wcale nie znają jej wysokiej wartości i dlatego narażają się lekkomyślnie na niebezpieczeństwo jej utraty.

Osobliwością tej encykliki jest to, że jest jakby preambułą do Syllabusa, w którym Pius IX streścił modernistyczne błędy, które osobiście potępił, lub które zostały napiętnowane przez jego poprzedników. Inicjatywa ta wywołała wielkie poruszenie, gdyż czym innym jest przypomnienie prawdy w encyklice, lecz czym innym jest dokładna lista potępionych tez.

W tej jednej z najsłynniejszych encyklik „ekonomicznych” papież Leon XIII odrzuca zasadę socjalistyczną, wedle której państwo powinno zagarnąć wszelką własność prywatną i zamienić ją w dobra publiczne, gdyż sprzeciwia się ona naturalnym prawom każdego człowieka, wykrzywia powołanie państwa i godzi w spokój i bezpieczeństwo publiczne. Postuluje, aby podstawą, na której należy oprzeć dobrobyt ludu, była nietykalność własności osobistej, a także by zaradzać złu przez pomoc i współdziałanie Kościoła

Nadprzyrodzonym zadaniem Kościoła świętego jest uchronienie ludzkości przed upadkiem. Może to uczynić jedynie poprzez powrót do bezkompromisowego nauczania przedsoborowych papieży o tym, że państwo winno oprzeć swe prawodawstwo na prawach Chrystusa-Króla. W tej książce autor udowadnia, że Sobór Watykański II porzucił to nauczanie, kiedy ogłosił Deklarację o wolności religijnej Dignitatis humanae, która umożliwiła Kościołowi uznanie i przyjęcie haseł rewolucji francuskiej: wolność, równość, braterstwo — to słynne motto stało się kwintesencją Vaticanum II.

Już za życia nazywano go „Ojcem prawowierności”, po śmierci - „Kolumną Kościoła” (określenie św. Grzegorza z Nazjanzu). Historyk Cornelius Clifford napisał w Encyklopedii katolickiej, że św. Atanazy był „największym głosicielem myśli katolickiej dotyczącej wcielenia Chrystusa, jakiego kiedykolwiek miał Kościół”, a kard. Newman nazwał go „główną - po apostołach - postacią, przez którą święte prawdy chrześcijaństwa zostały przekazane światu”.
Czy istnieją jakieś współczesne odniesienia do kryzysu ariańskiego? Michael Davies pozostawia odpowiedź czytelnikowi…