Te Deum

Dzieło ks. Gihra — to skarbnica niewyczerpana nauki o Mszy św. Da ono obfity, już całkiem opracowany materiał kaznodziejom, znajdą w nim wielki pożytek duchowy, ze względu na wykład jasny i przystępny, świeccy katolicy, szczerze dążący do uświadomienia religijnego.

Książka ta w sposób przystępny ma wskazać katolikom świeckim, co zawdzięczają Kościołowi katolickiemu, a do czego względem niego są obowiązani, aby ich w ten sposób wprowadzić w głębsze zrozumienie świętego naszego Kościoła. Niewielu umie w pełni ocenić to szczęście, że są dziećmi Kościoła katolickiego. Noszą niejako na sobie nadzwyczaj kosztowną perłę, lecz niedostatecznie lub wcale nie znają jej wysokiej wartości i dlatego narażają się lekkomyślnie na niebezpieczeństwo jej utraty.

Osobliwością tej encykliki jest to, że jest jakby preambułą do Syllabusa, w którym Pius IX streścił modernistyczne błędy, które osobiście potępił, lub które zostały napiętnowane przez jego poprzedników. Inicjatywa ta wywołała wielkie poruszenie, gdyż czym innym jest przypomnienie prawdy w encyklice, lecz czym innym jest dokładna lista potępionych tez.

Nadprzyrodzonym zadaniem Kościoła świętego jest uchronienie ludzkości przed upadkiem. Może to uczynić jedynie poprzez powrót do bezkompromisowego nauczania przedsoborowych papieży o tym, że państwo winno oprzeć swe prawodawstwo na prawach Chrystusa-Króla. W tej książce autor udowadnia, że Sobór Watykański II porzucił to nauczanie, kiedy ogłosił Deklarację o wolności religijnej Dignitatis humanae, która umożliwiła Kościołowi uznanie i przyjęcie haseł rewolucji francuskiej: wolność, równość, braterstwo — to słynne motto stało się kwintesencją Vaticanum II.

Już za życia nazywano go „Ojcem prawowierności”, po śmierci - „Kolumną Kościoła” (określenie św. Grzegorza z Nazjanzu). Historyk Cornelius Clifford napisał w Encyklopedii katolickiej, że św. Atanazy był „największym głosicielem myśli katolickiej dotyczącej wcielenia Chrystusa, jakiego kiedykolwiek miał Kościół”, a kard. Newman nazwał go „główną - po apostołach - postacią, przez którą święte prawdy chrześcijaństwa zostały przekazane światu”.
Czy istnieją jakieś współczesne odniesienia do kryzysu ariańskiego? Michael Davies pozostawia odpowiedź czytelnikowi…

Ten modlitewnik wydany w poręcznym formacie, z dwiema zakładkami, zawiera modlitwy codzienne wraz z kompletą z niedzieli, tekst modlitw Mszy św. w klasycznym rycie rzymskim, Sakrament spowiedzi z rachunkiem sumienia, nabożeństwa: litanie, akty, Droga Krzyżowa, Gorzkie Żale, Godzinki, Różaniec i inne, modlitwy do prywatnego użytku, pieśni: Kyriale Mszy I, II, VIII, IX, XI, XVII, XVIII, teksty wybranych pieśni łacińskich oraz obszerny zbiór polskich pieśni kościelnych.

Kardynała Hozjusza przemilczeć, Zygmunta III oczernić, a księdza Piotra Skargę sprowadzić do roli sejmowego mówcy — oto sposób na pozbawienie Polaków dumy z kontrreformacji, czyli zwycięstwa prawdziwej wiary nad herezjami. A przecież było to zwycięstwo większe niż wszystkie triumfy militarne dawnej Polski. Bo gdyby nie tacy ludzie jak Hozjusz, moglibyśmy już nie być katolikami. Bylibyśmy pewnie jednym z protestanckich narodów Europy, takimi Szwedami czy Holendrami Wschodu. I nie mielibyśmy najważniejszego: prawdziwej wiary i moralności. Zamknęlibyśmy więc sobie bramy do Nieba, a otworzyli „drogę ekspresową" do piekła. Po co więc wówczas miałaby istnieć Polska?

Książka księdza Aleksandra Żych­liń­skiego (1889—1946), jednego z najwybitniejszych polskich teologów XX wieku, doskonałego znawcy św. To­ma­sza z Akwinu, została napisana językiem klarownym i zrozumiałym, a jednocześnie doskonale precyzyjnym. W popularnym wykładzie autor objaśnia z erudycją i swadą niezwykle ważkie zagadnienia, które nurtowały człowieka od zawsze.

Trzeba umrzeć, mówił św. Biskup Genewski, trzeba umrzeć, by Bóg żył w nas, „bo niepodobieństwem jest dojść do łączności duszy z Bogiem inną drogą niż przez umartwienie”. Te słowa trzeba umrzeć są twarde, lecz po nich nastąpi wielka słodycz, bo umiera się sobie dla złączenia się z Bogiem przez tę śmierć.