Jak dawniej leczono, czyli plomby z mchu i inne historie - Nathan Belofsky

Tematem dominującym w pierwszym numerze „Acta Medicorum Polonorum” są wojny

widziane z perspektywy lekarzy i wywierające, zwykle nieodwracalnie tragiczny, wpływ na

ich życie.

Każda z opisywanych w niniejszym numerze wojen była inna. I wojna światowa miała

charakter pozycyjny, stąd zapiski lekarza polowego armii niemieckiej, Władysława

Magowskiego, są wyciszone, niekiedy sprawiają wrażenie relacji z podróży. Podczas wojny

bolszewickiej prowadził on równie powściągliwy dziennik, dostarczający cennej wiedzy o

pociągu sanitarnym Uniwersytetu Poznańskiego, jaki w lipcu i sierpniu 1920 r. kursował w

okolicach walk toczonych z rosyjskim najeźdźcą, w ramach przyjętej przez Józefa

Piłsudskiego śmiałej koncepcji wojny zaczepno-obronnej.

Zupełnie inny charakter mają wojenne wspomnienia Stanisława Waliszewskiego, ale też i

najazd hitlerowski na Polskę we wrześniu 1939 r., oparty na doktrynie wojny błyskawicznej

(Blitzkrieg), miał wyjątkowo dramatyczny przebieg. Uczestnikami wojen byli też prawie

wszyscy lekarze opisani w niniejszym numerze, któy zostali przymusowo

wcieleni do armii pruskiej lub austriackiej i służyli jako lekarze polowi w I wojnie światowej.

Po jej zakończeniu dwaj pierwsi dołączyli do oddziałów powstańców wielkopolskich, za co

po wybuchu II wojny światowej zostali rozstrzelani przez Niemców. W kwietniu 1940 r.

Dramatyczne losy jednostek sumują się w obraz trudnych doświadczeń pokoleniowych

lekarzy urodzonych w końcu XIX i na początku XX w.

Czasopismo wydawane dwa razy w roku, recenzowane o charakterze naukowym, poświęcone historii medycyny i jej społecznemu kontekstowi.

Wizyta w szpitalu była kiedyś najprostszym sposobem, by skończyć w grobie. XIX-wieczni chirurdzy, często niewykształceni, nawet niepiśmienni, kroili swoich pacjentów, nie myśląc o odkażaniu narzędzi. Amputacja była ich ulubioną metodą kuracji, a gangrena nie była niczym niepokojącym. Pacjentów często trzeba było gonić po sali i wiązać, by poddali się „leczeniu”.

Poznajcie niewiarygodne realia, w jakich leczeni byli pacjenci, i dramatyczną walkę Listera o to, by zmienić rzeźników w lekarzy.

Historia niekonwencjonalnej medycyny dla ludzi o mocnych nerwach.

Ta książka udowadnia, że w dążeniu do długowieczności, dobrego zdrowia czy pięknego ciała ludzka wyobraźnia i determinacja nie znają granic. Kąpiele w radioaktywnych źródłach termalnych, strychnina podawana sportowcom jako stymulant albo upuszczanie krwi w celu powstrzymania krwotoków… To dopiero początek długiej listy absurdalnych kuracji, które często bywały dla pacjentów szkodliwe, a nawet tragiczne w skutkach.

Autorzy zabierają nas w humorystyczną, a chwilami makabryczną podróż ku mrocznej stronie historii medycyny. Sięgając po tę książkę, przekonacie się, że w przeszłości lekarstwo często było gorsze od choroby!

Pierwsza część publikacji stanowi próbę uchwycenia epidemii nawiedzających Poznań od średniowiecza do połowy XX wieku. Historia pokazuje, że kiedy zaraza wkraczała do miasta, zawieszano handel i rzemiosło, zamykano szkoły, gospody, niektóre kościoły, zakazywano zgromadzeń. W podobnych realiach, choć z przerwami na „nową normalność”, żyjemy od ponad roku – od momentu, kiedy świat sparaliżowała informacja o rozprzestrzeniającym się wirusie SARS-CoV-2. Doświadczenie pandemii i jej skutków dotknęło nas wszystkich. O szkole, instytucjach kultury, placówkach medycznych, kościele i pracy w dobie covidu opowiada druga część „Kroniki”.

Zdrowie duszy i ciała oraz wewnętrzna równowaga to dążenia każdego człowieka. Zioła i rośliny w Biblii są wyrazem takiego myślenia ‒ przedstawiają wspominane na kartach Pisma Świętego rośliny lecznicze oraz ich terapeutyczne zastosowanie. To swoiste zaproszenie do zatrzymania się na chwilę i spojrzenia na naturę z Bożej perspektywy. Książka w przyjemny i użyteczny sposób uczy fascynujących podstaw ziołolecznictwa.