Śladami księdza Woźnego. Droga dziecięctwa - ks. Wojciech Mueller

Nigdy księża nie będą bardziej przeciążeni niż Apostołowie! Najważniejsza jest wewnętrzna przemiana ludzi, którzy wybrali podążanie za Chrys­tusem. Nie należy obawiać się braku księży, ale pragnąć nadejścia dobrych i świętych kapłanów, ludzi Boga i modlitwy. Przeciwnie, najgorszą rzeczą jest postępowanie księży niewiernych, wciąż niespokojnych, bo nigdy nie poświęcają czasu na trwanie z Bogiem na mo­dlitwie. Dlatego przyszłość kapłaństwa odczytuje się z przykładu świętych. Kapłan to człowiek ukrzyżowany wraz ze swoim Mistrzem. Celebruje Najświętszą Ofiarę nie tylko po to, żeby utrwalić, upamiętnić i uaktualnić ukrzyżowanie, ale również, aby przeżyć swoje własne ukrzy­żowanie i stać się samym Chrystusem. 

Książka Franciszki Roubo to bez wątpienia ciekawa pozycja o charakterze przede wszystkim teologicznym, głównie ze względu na źródło jej inspiracji, którą jest twórczość Jana Pawła II. Autorka podejmuje w niej kwestie i stawia pytania, dotyczące „rodzicielstwa duchowego”, które mają również swoje odzwierciedlenie w pedagogice, psychologii i innych naukach społecznych. W tych dyscyplinach wiele problemów z obszaru antropologii, dotyczących „społecznej natury człowieka”, ale też „niedokończonej natury człowieka”, cały czas wymaga podjęcia. Nie bez powodu mówi się, że „człowiekiem się rodzimy i człowiekiem się stajemy”. Nasza „społeczna i niedokończona natura”, oznacza właśnie szczególną wrażliwość na relacje z innymi osobami, które nazywamy rodzicami, bez których nie możemy się stać samymi sobą. Również w psychologii tak „gorącym tematem” jest psychologiczne rodzicielstwo, a w neurologii podkreśla się znaczenie relacji emocjonalnych dla tworzenia połączeń nerwowych w strukturach korowych. „Rodzicielstwo duchowe”, jako książka i jako problem, jest więc, mówiąc słowami Jana Pawła II, „darem danym, jak też i zadanym” nie tylko osobom duchownym, ale też psychologom, pedagogom, opiekunom, wychowawcom, a przede wszystkim rodzicom.

Kapłan wart jest tyle, ile warte jest jego życie eucharystyczne, a przede wszystkim jego Msza Święta. Msza Święta bez miłości – kapłan bezużyteczny; Msza Święta żarliwa – kapłan zdobywający dusze. To są słowa św. Jana Pawła II. Pozytywne przesłanie tych słów możemy w pełni odnieść do życia i nauczania sługi Bożego ks. Aleksandra Woźnego. Kapłaństwo i Eucharystia są niepojętym, wielkim darem, a wielkość tego daru staje coraz bardziej czytelna w życiu świętych kapłanów. Żywym przykładem słów świętego papieża jest sługa Boży ks. Aleksander Woźny. 

Sługa Boży ks. Aleksander Woźny, „polski Jan Vianney”, doskonały rekolekcjonista i pochylający się nad penitentami oraz pokutujący w ich intencji spowiednik.
Poznawanie Pana Boga z takim przewodnikiem jak on jest fascynującą wyprawą w głąb własnej duszy. Dziesięć konferencji głoszonych przed laty przez ks. Woźnego nie utraciło aktualności. Są to lekcje wiary praktycznej, rodzaj poradnika duchowości na co dzień. Dostarczają wskazówek, jak przyjąć poglądy Pana Boga i wcielić je w swoje życie.

Czy Bóg jest cudowny i czyni cuda? Jakże możemy w to wątpić! Jeśli wątpimy w Boga, który cudownie uzdrawia, to w ogóle wątpimy w Boga. A jeśli wierzymy w Boga, który rozsiewa choroby w momencie udzielania sakramentu swej miłości, to taki Bóg jest trucicielem. Dzisiaj korozja wiary jest widoczna gołym okiem. Tymczasem mnożą się nauczyciele wątpliwości.

Trzeba nam wiary, o której smutno prorokował Jezus, iż w Paruzji, przy powtórnym przyjściu Chrystusa na ziemię, trudno będzie ją znaleźć.”

– Ojciec Augustyn Pelanowski

Praca nagrodzona w konkursie prac doktorskich i magisterskich organizowanym corocznie przez Urząd Miasta Poznania - marzec 2012

Wydaje się, iż powstała pod kierunkiem ks. dra hab. Jacka Hadrysia rozprawa doktorska autorstwa ks. Wojciecha Muellera z zakresu teologii duchowości, przybliża ciekawą koncepcję „dziecięctwa duchowego” pozostawioną przez znanego i cenionego poznańskiego duszpasterza, a dziś Sługę Bożego, ks. Aleksandra Woźnego.

Wspomnienia ks. Aleksandra Woźnego z obozu w Dachau.

"Odszedł od nas kochający syn i brat, wierny przyjaciel, miły konfrater, najgorliwszy duszpasterz, zacny obywatel. Nad wyraz bolesna to dla nas strata, która w sercach naszych pozostawi trwałą ranę… Ale śmierć jego dotknęła nie tylko nas jemu bliskich! Jak grom potężny wstrząsnęła całą Polską wzdłuż i wszerz, wywołując wszędzie grozę i osłupienie, a potem ból i najgłębsze oburzenie. Naród od razu zrozumiał, że zbrodnicze kule komunisty były wymierzone poprzez osobę proboszcza lubońskiego w kościół polski, a zarazem i w państwo polskie. (…) Wszelako dziś już nie wystarcza gotowość, dzisiaj potrzeba czynu! Krew kapłana – męczennika woła wielkim głosem na alarm! Czas najwyższy odłożyć swary i zjednoczyć się przeciw wspólnemu wrogowi, zanim on rozpęta krwawą burzę, która by na naszą Ojczyznę sprowadziła nie tylko ruinę, ale i zgubę! Bo Kościół jest wieczny, ale narody i państwa nie są wieczne. 
Kochany Stanisławie! – Jestem najmocniej przekonany, że śmierć swą z ręki bezbożnika przyjąłeś chętnie dla chwały Bożej, tak jak chętnie ofiarowałeś Bogu wszystkie swe kapłańskie prace! Nie uprzedzając opinii Kościoła św., jesteśmy wszyscy w sercach naszych głęboko przeświadczeni, że śmierć twoja była naprawdę męczeńską! (…) To przeświadczenie jest dla nas wszystkich wielką pociechą! (…) jego duchem zahartowani, jego żarem apostolskim zapaleni, jego miłością Boga i Ojczyzny porwani - na walkę duchów, na święty bój pod zwycięskim hasłem: „Niech żyje Chry­stus Król!”

Czytając „Drogi” ks. Aleksandra Woźnego (...) spotykamy człowieka kroczącego drogą świętości, otwartego na działanie łaski Bożej, współpracującego z tą łaską na drodze osobistego uświęcenia, spotykamy księdza – spowiednika i rekolekcjonistę – zatroskanego o zbawienie wieczne swoich penitentów i słuchaczy, spotykamy męża modlitwy i głębokiego życia duchowego, który w całym swoim kapłaństwie kierował się zasadą, że głosić można to tylko, czym się samemu żyje.

Ks. Prałat Aleksander Woźny w ciągu swego życia kapłańskiego wygłosił wiele konferencji, rekolekcji i nauk stanowych, których mała część w tej książce znajduje swoje miejsce. Mogą one stać się pomocne dla tych wszystkich, którzy szukają wskazań jak żyć Ewangelią na co dzień.

Komplet X zawiera nauki głoszone w trzecie niedziele miesiąca, kierowane głównie do osób często komunikujących. Obecnie, w czasach szerzącego się relatywizmu moralnego, przypomnienie głoszonych tam zasad wierności Ewangelii w życiu na co dzień, jest bardzo potrzebne.