To, co najważniejsze - Augustyn Pelanowski OSPPE

Książka to przewodnik dla wychowawców, nie tylko rodziców czy nauczycieli, ale dla wszystkich wychowujących dusze, choćby tylko jedną - swoją własną. Ojciec Augustyn prowadzi nas, jak zwykle drogą wymagających pytań i odpowiedzi, które służą weryfikacji swojej własnej sytuacji duchowej. Ukazuje wzór Świętej Rodziny jako wzór Ojcostwa, Macierzyństwa dla dzisiejszych Rodzin. Z niepowtarzalną precyzyjnością, analizuje wersety biblijne. Czy Biblia zawiera pouczenia mówiące o tym jak Matka Boża i Józef wychowywali Syna Bożego... Czy to ma znaczenie? Gdzie szukać wskazówek i jak odkryć "to co najważniejsze" w życiu duchowym w dzisiejszym pędzącym świecie, stojącym na skraju upadku cywilizacji chrześcijańskiej? Jak ocalić dusze następnego i kolejnych pokoleń?

Pewnego dnia ojciec Augustyn przesłał na adres redakcji wydawnictwa przesyłkę z archiwalnymi tekstami.
Dołączył krótki list:
Przekazuję moje teksty z ostatnich lat. Są to szkice do książek, które niegdyś uznałem za robocze i ukazały się w innym kształcie, lub w ogóle nie ujrzały światła dziennego, rozważania, niedrukowane artykuły i inne zapiski. Ponieważ nie będę miał możliwości kontynuowania i rozwijania tych tekstów zostawiam zupełną wolność Wydawnictwu do ich wykorzystania.
Przekazujemy więc Państwu to, co otrzymaliśmy. Nie jest to zbiór jednorodny czy związany z jakimś konkretnym zamiarem twórczym.
To raczej świadectwo, jak aktualne jest Słowo Boże, które każdego dnia daje nam Pan i jakim światłem może być dla nas w codziennym życiu.

Refleksja ks. Woźnego na temat dziecięctwa duchowego zawarta jest w licznych pismach, artykułach, kazaniach, spisywanych konferencjach, a także listach. Sam żyjąc duchowością dziecięctwa, zaproponował drogę wewnętrznego wzrostu, która w całym duchowym zagubieniu człowieka, stała się „narzędziem” do wychowywania, formowania i prowadzenia innych do Boga.

Pokora była w nauczaniu ks. Aleksandra Woźnego tematem dominującym. Niemal we wszystkich corocznych rekolekcjach o życiu wewnętrznym głosił nauki o pokorze – albo w całości, albo przy omawianiu innych tematów w krótkich wzmiankach. Kaznodzieja mówi swe kazania także do siebie i one często „zdradzają” jego wnętrze. Możemy więc wnioskować, że nieustanne powracanie do tematu pokory wynikało z duchowej fascynacji tą cnotą ks. Woźnego i jest wyrazem jego nieustannej współpracy z łaską Bożą.

Czy Bóg jest cudowny i czyni cuda? Jakże możemy w to wątpić! Jeśli wątpimy w Boga, który cudownie uzdrawia, to w ogóle wątpimy w Boga. A jeśli wierzymy w Boga, który rozsiewa choroby w momencie udzielania sakramentu swej miłości, to taki Bóg jest trucicielem. Dzisiaj korozja wiary jest widoczna gołym okiem. Tymczasem mnożą się nauczyciele wątpliwości.

Trzeba nam wiary, o której smutno prorokował Jezus, iż w Paruzji, przy powtórnym przyjściu Chrystusa na ziemię, trudno będzie ją znaleźć.”

– Ojciec Augustyn Pelanowski