Z wszystkich zrobić świętych... W stulecie urodzin ks. Aleksandra Woźnego (1910-1983)

Czytając „Drogi” ks. Aleksandra Woźnego (...) spotykamy człowieka kroczącego dro-
gą świętości, otwartego na działanie łaski Bożej, współpracującego z tą łaską na drodze osobistego uświęcenia...

W roku 2012 ukazały się Nauki dla często komunikujących obejmujące lata 1977-1982. Obecna publikacja zawiera nauki o życiu wewnętrznym wygłoszone w trzecie niedziele miesiąca, w latach 1973-1976. Ich tematyka wskazuje na głęboką odpowiedzialność księdza Aleksandra Woźnego, ówczesnego proboszcza parafii pw. św. Jana Kantego w Poznaniu, za powierzonych sobie parafian. Ksiądz A. Woźny wcześnie zauważył, że nie wystarczy duszpasterstwo ogólne i rozpoczął dodatkową formację w niedzielne popołudnia już w roku 1953.

Wznowienie książki ks. Aleksandra Woźnego pt. „Wychowanie dla Boga”, wydanej po raz pierwszy w roku 1994, jest podyktowane chęcią przypom­nienia tej pozycji stale rosnącej liczbie wiernych zainteresowanych Jego bogatą spuścizną.

Przebudzenia duchowego można w pełni doświadczyć dopiero wtedy, gdy w pełni uwierzy się we własną bezsilność. Kiedy w rozpaczy człowiek zwraca się do Boga, jako Siły Wyższej od niego samego, doświadcza fenomenu wiary. To cudowne spotkanie Boga z człowiekiem. Wejście na drogę duchowego rozwoju okazuje się najlepszym lekarstwem na większość naszych życiowych dolegliwości, które negatywnie zabarwiają ludzkie myśli, postawy i uczucia.

Ks. Prałat Aleksander Woźny (1910-1983) jest jedną z osób w poznańskiej Archidiecezji, wobec których toczy się postępowanie o uznanie świętości i wyniesienie na ołtarze. Rozważania – część pierwsza zawiera trzy zbiory nauk głoszonych w Wielkim Poście w parafii pw. św. Jana Kantego w Poznaniu, gdzie ks. Woźny był proboszczem.

Drugi tom z serii "Czy warto się  starać" zawierający teksty konferencji znanego i cenionego poznańskiego kaznodziei i spowiednika. Teksty te zapewne pomogą wielu czytelnikom odnaleźć siebie i pogłębić swoje życie wewnętrzne. Wyd. I.

Pokora była w nauczaniu ks. Aleksandra Woźnego tematem dominującym. Niemal we wszystkich corocznych rekolekcjach o życiu wewnętrznym głosił nauki o pokorze – albo w całości, albo przy omawianiu innych tematów w krótkich wzmiankach. Kaznodzieja mówi swe kazania także do siebie i one często „zdradzają” jego wnętrze. Możemy więc wnioskować, że nieustanne powracanie do tematu pokory wynikało z duchowej fascynacji tą cnotą ks. Woźnego i jest wyrazem jego nieustannej współpracy z łaską Bożą.

W czasie pobytu w obozie był mocny duchem, miły w obejściu i koleżeński. Była to dla niego wielka próba wiary. Tak jak wszyscy więźniowie, wiele wycierpiał, znosił głód, upokorzenia i kary cielesne. Widać jak przeżycia obozowe zostawiły trwały ślad w osobowości ks. Woźnego. To wszystko miało ogromny wpływ na jego modlitwę za przyszłą parafię, w której będzie pracował po uwolnieniu, na dojrzewanie do przyszłych zadań duszpasterskich, na ufne nabożeństwo do św. Józefa, któremu był wdzięczny za ocalenie życia i któremu pozostał wierny przez całe życie. Doświadczył na sobie prawdy, że nic się nie dzieje bez woli Bożej, umacniając się w przekonaniu, że we wszystkim trzeba zaufać Bogu. Lata udręki i katuszy spędzone w niewoli Bóg wynagrodził mu łaską naśladowania Jezusa ubogiego i uniżonego. Kilkuletni pobyt w niemieckim obozie koncentracyjnym w Dachau nie zniweczył cudownej radości, dobroci i cierpliwości (...)

Zwracając się do tych, którzy nas wyprzedzili w drodze do nieba, prosząc ich o pomoc, ufamy, że nie tylko mogą i chcą dopomóc, ale że i Bóg zechce ukazać siłę ich modlitwy wstawienniczej, sprawiając za ich przyczyną cuda i łaski. Do świętych zwracamy się od zawsze, aby otrzy­mać od nich wsparcie, które nie jest zwykłym zrozumieniem bieżących potrzeb, gdyż w odpowiedzi na prośby święty wkracza w życie modlącego. Poszerza jego horyzonty, odkrywa przed nim „sens” jego własnej historii, ukazując ją w połączeniu z historią zbawienia. Tak więc rezultat wstawiennictwa, otrzymana łaska, okazuje się sprawą drugorzędną. Dla wiernego liczy się bowiem ukierunkowanie go na Boga, zdolność rozpoznawania sensu wydarzeń własnego życia, odnalezienie w sobie żywej wiary, nadziei, a przede wszystkim miłosierdzia.

Niniejsza publikacja opisująca tajemnicę powołania i początki kapłańskiej drogi ks. Aleksandra Woźnego, stanowi lekturę dla każdego, kto swoje duchowe życie łączy z Jego osobą, jak i dla tego, kto spotka się z Nim po raz pierwszy. Z pewnością jest to książka dla kleryków i kapłanów. Bo przecież z tego, że ks. Aleksander był jednym z nas wynika, iż przede wszystkim dotyczy ona właśnie tego środowiska. To nie tylko to, że tworzył społeczność miasta Poz­nania czy wspólnotę kościoła lokalnego Archidiecezji Poznańskiej; nie tylko to, że przechadzał się tymi samymi ulicami, i może wchodził do tych samych sklepów, a być może na tę samą pocztę. Bo przecież ks. Aleksander był jednym z nas, a jednocześnie niezwykłym kapłanem, którego Bóg dał Kościołowi w XX wieku, aby kolejne pokolenia świeckich i duchownych wciąż na nowo szukały inspiracji i wzorców dla swojego życia. 

Biografia założyciela Ruchu Światło-Życie pokazuje, jak bardzo swoją działalnością wyprzedzał on swoje czasy. Swoją charyzmą przyciągał wielu entuzjastów nowych idei duszpasterskich, wśród których był bp Karola Wojtyła, ale miał również wokół siebie wielu przeciwników. Biografia została wzbogacona osobistymi wspomnieniami i zdjęciami żyjących jeszcze współpracowników ks. Blachnickiego oraz uczestników pierwszych oaz rekolekcyjnych. Swoimi refleksjami podzielili się m.in. ks. Stanisław Szczepaniec, bp Jan Szkodoń i bp Grzegorz Ryś.