Marksizm kulturowy. 50 lat walki z cywilizacją zachodu - Dariusz Rozwadowski

Ta książka to brawurowa analiza przemian i prób destrukcji polskiego patriotyzmu. Wojna kulturowa w Polsce odbija w pastiszowym krzywym zwierciadle spory światopoglądowe w świecie zachodnim, zastępując dawne spory ideologiczne. Zmiany wnoszone przez globalizację najbardziej dramatycznie dekonstruują sferę kultury. Powodują korozję tożsamości - zbiorowej i indywidualnej. Destrukcja metafizyki ułatwia przekształcanie ludzi w nastawione tylko na konsumowanie tryby globalnej maszynerii.
Prof. Jadwiga Staniszkis 

Człowiek ma tylu panów, ile przywar, wad i słabości. Sprzyjając im, władza działa na rzecz zniewolenia, które może przyjąć postać kontroli politycznej. Pozostaje jedynie pytanie, czy owo zniewolenie daje się wykorzystywać dla czerpania z niego korzyści finansowych i politycznych, a jeśli tak, w jaki sposób można to osiągnąć. Najlepsza metoda kontrolowania ludzi jest ta, która osiąga swe cele, pozostawiając ich całkowicie nieświadomymi faktu, że podlegają kontroli, a najlepszą drogą do tego jest systematyczna manipulacja ich pożądaniami, albowiem człowiek się z nimi utożsamia. Broniąc ich, broni swojej "wolności", którą zazwyczaj pojmuje jako nieograniczoną możność zaspokajania własnych pragnień, nie rozumiejąc najczęściej, że niezwykle łatwo jest manipulować nimi z zewnątrz. Manipulacja ta służy dziś mrocznym siłom do udoskonalania systemu finansowego i politycznego nadzoru oraz eksploatacji. Dogłębnie rozumieli to św. Paweł i św. Augustyn, nazywając zjawisko owo "zniewoleniem przez grzech". Książka ta, opisując spójną konstrukcję światopoglądu opartego na tym zjawisku, wyjaśnia, w jaki sposób wyzwolenie seksualne stało się formą politycznej kontroli.

Jak sprawić, aby nóż, narzędzie zbrodni, nie zdradził swym przyszłym ofiarom celu do osiągnięcia którego zostanie użyty? Należy umieścić go między łyżką a widelcem, wówczas jako element zestawu sztućców doskonale ukryje, że w rzeczywistości stanowi telum occidendi. I o nim właśnie, czyli o starym i skompromitowanym na wieczne czasy marksizmie,  oraz o mechanizmach ukrywania go w platerowym kostiumie zakłamanych, choć pięknie brzmiących idei oraz haseł trucizn, jest ta książka.

Piękno to przystępne omówienie zagadnień związanych z estetyką. Autor przygląda się nie tylko dziełom sztuki, lecz także naturze i przedmiotom w codziennym życiu. Czym jest piękno? Jaką rolę odgrywa w naszym życiu? Czy jest wartością uniwersalną? Czemu służy brzydota?

Autor scharakteryzował dzieje cywilizacji europejskiej, opartej na kulturze greckiej i rzymskiej oraz doktrynie chrześcijańskiej. Ukazał miejsce człowieka w cywilizacji europejskiej i zagrożenia, jakie niesie ze sobą odchodzenie od korzeni chrześcijaństwa oraz jego judaizacja.

Z Białych kart… dowiemy się wielu ciekawych faktów: że aż do najazdu tatarskiego w XIII wieku Ruś Kijowska dążyła mocno w stronę Zachodu; że w czasach wypraw krzyżowych istniała swoista „unia europejska”, a Bizancjum upadło pod naporem islamu niejako na własne życzenie; że głoszący „Kościół ubogich” (skąd my to znamy?) Jan Hus sam nie chciał wyrzec się swoich dochodów, a Marcin Luter wcale nie był takim nieskazitelnym „mężem Bożym”, jakim przedstawia go protestancka hagiografia… Autor nie boi się iść pod prąd i prezentować opinii niepopularnych – na przykład że masoneria nie jest wcale tak potężna, jak chcą ją widzieć różni „konspirolodzy” – oraz bronić ich z prawdziwą pasją. I właśnie ta pasja jest drugim powodem, dla którego warto sięgnąć po Białe karty Kościoła.
Największą siłą esejów Ryszarda Mozgola jest bowiem ich wyrazistość i jednoznaczne zaangażowanie po stronie katolicyzmu. Autor zna słabości i błędy jego wyznawców – i to zna je o wiele lepiej niż większość ich krytyków! – a jednak zdecydowanie opowiada się po stronie „świętego Kościoła grzesznych ludzi” i Christianitas – cywilizacji, którą ten Kościół dopomógł stworzyć. 

Ta niezwykłe cenna i ciekawa publikacja przybliża, czy jest i jakie zagrożenia niesie ze sobą gender − ideologia o obco brzmiącej nazwie.

Co komunizm ma wspólnego z tradycją ezoteryczną, ze starożytnymi orfikami i gnozą? Sam Karol Marks miał osobiście niewiele wspólnego z orfizmem, ale korzenie idei, które gorliwie wyznawał, sięgają zamierzchłej starożytności. Kiedy z ideologii zdrapiemy pokost propagandy, ze zdziwieniem dokopiemy się do głęboko ezoterycznej natury komunizmu. Do prawdy tak zaskakującej, że zdumiałaby wielu zagorzałych komunistów, wierzących, że wyznają ideologię wolną od wszelkich konotacji religijnych, ideologię opartą na materialistycznych założeniach naukowych, a nie na przesądach.

Bo komunizm to w gruncie rzeczy zbiór kilku ezoterycznych dogmatów.

U podstaw tej teologii stoi zaś przekonanie, że człowiek jest bogiem, najwyższym stworzeniem we wszechświecie, które ma prawo stanowić o tym, co dobre i złe. W praktyce - to ostatnie przekonanie ograniczało się dziwnym trafem do wąskiej grupy nadludzi, którzy rościli sobie prawo do decydowania o życiu i śmierci podległych sobie mas. Głosili oni, a część wierzyła, że zbudują dla bliźnich/braci/towarzyszy idealny świat.

Szkoda, że ta wiara, jako głęboko utopijna, ładnie brzmiący „przesąd światło ćmiący” prowadzi ich zawsze do tragedii, a ich zamierzenia szlachetnych ideowców niezmiennie kończą się zbrodnią.

W książce został podejmuje się i wyjaśnia problem sztuki w aspekcie historycznym i systematycznym. Analizuje się także spór o teorię sztuki na płaszczyźnie przedmiotowej i metaprzedmiotowej. W pracy zaakcentowane zostały antropologiczne aspekty problemu sztuki. Autor bowiem przypomina, że celem sztuki i kryterium jej sensu oraz jej sprawcą jest człowiek. W związku z tym jakość sztuki czyli jej wartość ujmowana jako zgodność z celem ostatecznym życia ludzkiego zależy od jakości rozumu ludzkiego. Jego ideologizacja lub deprawacja prowadzi do absurdu i sztuki antyludzkiej.

Pierwsze wydanie Planowanego chaosu ukazało się zaraz po II wojnie światowej, w roku 1947. W czasach PRL książka była, tak jak zresztą i inne książki Ludwiga von Misesa, objęta zakazem cenzury. Już chociażby to powinno stanowić zachętę do jej przeczytania.

Książka, pomimo tego, że została napisana już ponad 70 lat temu, nic nie straciła na aktualności. Mises bowiem omawia w niej charakterystyczne i powtarzalne procesy społeczne. Wiele z tych prawidłowości potwierdziła później historia. Tak jak Newton odkrył Prawo Powszechnego Ciążenia, tak Mises w bardzo przystępny sposób tłumaczy Prawo Powszechnego Ciążenia… ku Socjalizmowi.

Polega ono na tym, że większość z nas, nie mając podstawowej wiedzy z zakresu ekonomii chce socjalizmu i zgadza się na państwowe zarządzanie oparte o przymus, interwencjonizm i własność państwową. „Kupujemy” tę ideę i ją akceptujemy, socjalizm jednak zawsze prowadzi do zapaści gospodarczej i upadku cywilizacyjnego.

Książka prof. Henryka Kieresia stanowi wykład filozofii sztuki, rezultat wielu lat prac naukowych, doświadczenia i badawczego namysłu profesora akademickiego nad jedną z najważniejszych dziedzin ludzkiej aktywności. Autor pyta o przyczyny transformacji współczesnej estetyki w antyestetykę oraz sztuki w antysztukę oraz odsłania ich cywilizacyjny i filozoficzny kontekst.

Książka ta o arcybogatej zawartości stanowi zatem lekturę obowiązkową nie tylko dla adepta humanistyki czy odbiorcy sztuki, ale i dla każdego czytelnika zainteresowanego filozofią i jej kompetencjami w wyjaśnianiu podstaw kultury.

O kulturze i rewolucji to zbiór tekstów tworzących opowieść o oglądanej z Polski epoce, w której porządek kultury fundujący cywilizację zachodnią podważany jest przez rewolucyjne prądy. Zdaniem autora to one przekształciły się w dominującą dziś w Europie ideologię, która bezwzględnie eliminuje swoich tradycyjnych przeciwników, likwiduje pluralizm i realną debatę oraz efektywnie homogenizuje naszą rzeczywistość. Ideologia ta jest miękką wersją totalitarnego ustroju, w której bezpośredni terror zastąpiony zostaje przez szczelny, regulujący wszystko system prawny i symboliczną przemoc prowadzącą do ośmieszenia, zdezawuowania i usunięcia z życia publicznego wszelkich, niemieszczących się w doktrynie treści. Szczególną uwagę autor poświęca filozofii, literaturze i historii, bowiem z ich perspektywy dopiero jesteśmy w stanie zrozumieć naszą współczesną codzienność.

Ksiądz Guy Pages z mocą słowa właściwą prorokom piętnuje mielizny i słabości obecnej zachodniej uległości wobec islamu.

Książka, będąca owocem jego wieloletnich badań, poszukuje prawdy o złożonej rzeczywistości islamu, często zupełnie nieznanej Europejczykom. To obszerne dzieło, napisane w popularnej formie pytań i odpowiedzi, pozwala zorientować się w meandrach islamskiej religii, kultury i obyczajowości – bez przemilczeń, stereotypów i ulegania mitom politycznej poprawności.

Lektura książki pozwoli czytelnikom nieznającym islamu uniknąć szkodliwych nieporozumień i złudzeń oraz lepiej zdać sobie sprawę z różnic kulturowych i mentalnych, które bywają zarzewiem konfliktów z silnymi i coraz liczniejszymi społecznościami muzułmańskimi w Europie.

Antykultura to nurt ideologiczny, którego celem jest pozbawienie ludzi etosu pracy, tożsamości i więzi społecznych i cofnięcie ludzkości do poziomu przedkulturowej wspólnoty pierwotnej. Jej podstawę stanowi marksizm – ideologia sformułowana w XIX wieku przez Karola Marksa i Fryderyka Engelsa, która w wyniku kolejnych rewizji przybrała współczesną formę teorii krytycznej i teorii gender.

Historia antykultury to pierwsza próba uzupełnienia i uporządkowania podstawowej wiedzy o mechanizmach życia społecznego, historii kultury i historii antykulturowego marksizmu.

Książka ta daje podstawy wiedzy społecznej, tj. wiedzy o życiu społecznym, jaką powinien dysponować każdy człowiek osiągając wiek dojrzałości, otrzymując dowód osobisty i prawo wyborcze, czyli prawo do współdecydowania o zasadach życia społecznego. Bez tej bowiem wiedzy nie można świadomie podejmować wyborów, których skutki dotyczą całego społeczeństwa.

Rozpusta jest występkiem powszechnym, szczególnie w naszych czasach. W sferze intelektualnej jednak rzeczą kluczową jest proces transmutacji przewin w rozmaite teorie, a więc sytuacja, w której „intelektualista” występuje przeciwko zasadom moralności, a co za tym idzie, przeciwko prawdzie. Wszystkie współczesne „izmy” są wypadkową tej właśnie postawy. Wszystkie wyczerpują znamiona samousprawiedliwiania się. I wszystkie one najskuteczniej analizuje się z perspektywy wiedzy o niedostatkach moralnych ich twórców, orędowników i wyznawców.

Czym jest słowo, które zrobiło w ciągu kilkudziesięciu lat ogromną karierę od niebytu do bliżej do końca nie zdefiniowanej treści? Jak to się stało, że to słowo, do niedawne nieistniejące w przestrzeni myśli i refleksji ludzi poważnych, stało się przedmiotem nauki? Jak mogła istnieć i rozwijać się nauka przez tysiące lat, nie posługując się słowem i kategorią gender?

Zachęcam do lektury tej krótkiej książki, która pokazuje kulisy pewnej manipulacji związanej z moim wystąpieniem w progach poznańskiej uczelni, ale nade wszystko zachęcam do podjęcia działań, które muszą sprawić, by nie został po nas „złom żelazny i głuchy drwiący śmiech pokoleń”.

Czym jest kultura? Dlaczego powinniśmy ją pielęgnować i w jaki sposób? Wybitny brytyjski filozof i pisarz, teoretyk konserwatyzmu Roger Scruton broni zachodniej kultury przed jej wewnętrznymi krytykami i zewnętrznymi wrogami oraz dowodzi, że pogłoski o jej śmierci są poważnie przesadzone. Pokazuje, że nasza kultura pozostaje źródłem wiedzy moralnej i polemizuje z modnym sarkazmem, który widzi w niej wyłącznie bezużyteczną spuściznę "martwych białych europejskich samców". 

Zarówno komunizm, jak i neoliberalizm były ruchami mesjanistycznymi, wykorzystującymi język rozumu i nauki, w istocie jednak napędzała je wiara. Na pozór śmiertelnie sobie wrogie, oba te wyznania nie zgadzały się jedynie co do doktrynalnego szczegółu - czy drogą ludzkości do ostatecznej doskonałości ma być powszechny socjalizm, czy globalny demokratyczny kapitalizm. Podobnie jak marksistowski rewolucyjny socjalizm, globalny wolny rynek wieszczył koniec historii. Jak było do przewidzenia, historia wciąż trwa - bogatsza o kilka kropel krwi.

W książce Śmiercionośne myśli. Dlaczego intelektualiści niszczą nas świat Baader pokazuje, że u źródeł wszystkich socjalistycznych rewolucji, wszystkich dwudziestowiecznych systemów totalitarnych, leżą utopie, idee, koncepcje ekonomiczne i doktryny filozoficzne, które najpierw wylęgły się w głowach intelektualistów, a następnie propagowane były i popularyzowane przez szerokie kręgi inteligencji.

Przed czynami politycznych aktywistów stały idee, przed zbrodniami i prześladowaniami - koncepcje polityczne i ekonomiczne. To samo odnosi się do współczesnych "miękkich" wersji (na razie częściowo utajonego) totalitaryzmu: państwa socjalnego.

Udało nam się namówić na rozmowę osoby, których sprzeciw wobec dominujących i narzucanych przez poprawność polityczną lewackich ideologii, jest głęboko przemyślany. Są to gniewni ludzie i mają powody do gniewu. Warto przypomnieć, że fundamenty republiki rzymskiej i greckiej polis, są ufundowane na gniewie ludzi domagających się wolności. Ten aspekt ochrony i obrony wolności jest tym, co łączy wszystkich, z którymi tu rozmawiamy. Nasi Roz­mówcy bronią uniwersalizmu kultury, tradycji sokratycznej w myśleniu, są to patrioci, głęboko przekonani, że tylko w obrębie demokratycznego państwa narodowego w sposób najpełniejszy zabezpieczona może być wolność

Co łączy komunistów, nazistów i współczesnych zielonych? Fakt, że wszyscy oni nawiązują do tych samych socjalistycznych idei. Co jest podstawowym celem socjalizmu? Próba stworzenia nowego człowieka i nowego społeczeństwa za pomocą radykalnych środków, takich jak pełna kontrola państwa nad wszelkimi sferami ludzkiego życia, włącznie z eliminacją całych klas czy ras stojących nad drodze postępu. Wbrew temu, co się powszechnie uważa, źródłem rasizmu, antysemityzmu i eksterminacyjnych projektów nie powinniśmy szukać u Adolfa Hitlera, lecz u jego ideowych przodków: Marksa, Engelsa i Lassalle’a. To u nich znajdujemy szczegółowo nakreślone plany stworzenia centralnie sterowanego społeczeństwa, w którym powszechną równość dałoby się uzyskać dzięki likwidacji bądź przymusowej reedukacji części obywateli. Eugenika, przymusowa eutanazja i aborcja, łagry i obozy koncentracyjne były tylko konsekwentnym rozwinięciem tego planu. Z tej perspektywy budowane dziś w Europie globalnego państwa opiekuńczego okazuje się kolejną, choć na razie łagodniejsza, wersją projektu realizowanego wcześniej przez Związek Sowiecki i III Rzeszę, współczesna lewica jawi się zaś jako ideowa spadkobierczyni NSDAP.

Czy to już koniec naszej cywilizacji?

Trzymamy w ręku książkę, która jest jednym z najważniejszych dzieł współczesnej humanistyki, nie tylko polskiej. Wybitny uczony i pisarz, wielki erudyta, prof. Wojciech Roszkowski, dokonuje w niej bilansu naszej cywilizacji.

Bilans to dramatyczny. Upadek zachodniej kultury, do której przecież i my, Polacy, należymy, wieszczono co prawda już sto lat temu, ale wówczas była to bardziej przepowiednia niż udokumentowana teza. Dziś nasze wielowiekowe dziedzictwo zostało przez elity europejskie oraz amerykańskie w całości odrzucone, co uznaje się za wyraz postępu. Konsekwencją takiej postawy jest zrównanie zbrodni i osiągnięć, wierności i zdrady, bohaterstwa i tchórzostwa, mądrości i głupoty, kłamstwa i prawdy. Obrazowo rzecz ujmując, zwolennicy teorii o istnieniu wielu prawd chcą się przejrzeć w roztrzaskanym lustrze.

Całość dzieła, które została przemycone na Zachód z okupowanego kraju, ukazała się w latach pięćdziesiątych w Londynie i składa się z trzech części.
Pierwsze dwie części - zawarte w tomie pierwszym - komunistyczna cenzura dopuściła do druku w kraju tylko na powielaczu i tylko na użytek seminariów.
Część trzecia, w całości tworząca tom drugi, nie mogła się w kraju ukazać w ogóle, nawet w formie powielaczowej i do użytku wewnętrznego.
Wydawnictwu Veritas w Londynie udało się zdobyć wersję maszynopisu wykładów zawierającą poprawki naniesione przez ks. Piwowarczyka.
Tak więc wersja londyńska dzieła, którą udostępniamy Czytelnikowi, jest najwierniejszym przekazem znakomitych - w duchu tomistycznym - wykładów Autora na temat katolickiej etyki społecznej.

Książka Maritaina przedstawia sytuację Kościoła tuż po zakończeniu II Soboru Watykańskiego, diagnozując szkodliwe tendencje umysłowe i zjawiska wśród intelektualistów. Krytyce zostaje poddana nie tylko filozofia współczesna, ale naiwne przejmowanie mód myślowych wśród samych katolików. Autor, szeroko komentując ślepe uliczki zachodniego idealistycznego myślenia, pokazuje potencjał kryjący się w tradycji myślenia realistycznego (zarówno w wariancie „uczonym”, jak i zdroworozsądkowym, reprezentowanym przez figurę wieśniaka), za którego wzór stawia filozofię św. Tomasza z Akwinu oraz chrześcijańską kontemplację. 

Czas niewolników to opowieść o tym, jak nasz świat w ciągu ostatnich dwóch stuleci został zagarnięty przez niewielką grupę ludzi działających poprzez ukryte w cieniu instytucje. To książka dla niewolników – o ich panach.

Kiedy przeciętny człowiek mający przeciętną pracę pragnie zdobyć własny kąt, aby ustabilizować się i założyć rodzinę, nie ma innego wyjścia, jak tylko wziąć bankowy kredyt hipoteczny na kilkadziesiąt lat. Tak dzieje się w Polsce i w innych krajach Zachodu. W rezultacie współczesne społeczeństwa faktycznie składają się w przeważającej mierze z bankowych niewolników, którzy zmuszeni są pracować i oddawać dużą część swoich zarobków bankom w zamian za dach nad głową, który owe banki im skredytowały. Czym się to różni od sytuacji niewolników żyjących w domu należącym do pana bądź feudalnych chłopów zgromadzonych w czworakach? Tylko zewnętrzną formą, mechanizm bowiem jest ten sam. Nie pracujemy na siebie, ale na kogoś innego. Na kogo? Odpowiedź na to pytanie można znaleźć w tej książce.