Osoba i społeczność - Henryk Kiereś

Książka Krzysztofa Karonia to pierwsza rzetelnie przedstawiona historia dominującej współcześnie ideologii - tzw. wolnościowego marksizmu. Księgarnia "Książki przy herbacie" promuje ją na swojej stronie. 

Udało nam się namówić na rozmowę osoby, których sprzeciw wobec dominujących i narzucanych przez poprawność polityczną lewackich ideologii, jest głęboko przemyślany. Są to gniewni ludzie i mają powody do gniewu. Warto przypomnieć, że fundamenty republiki rzymskiej i greckiej polis, są ufundowane na gniewie ludzi domagających się wolności. Ten aspekt ochrony i obrony wolności jest tym, co łączy wszystkich, z którymi tu rozmawiamy. Nasi Roz­mówcy bronią uniwersalizmu kultury, tradycji sokratycznej w myśleniu, są to patrioci, głęboko przekonani, że tylko w obrębie demokratycznego państwa narodowego w sposób najpełniejszy zabezpieczona może być wolność

Nowa książka Bronisława Wildsteina to erudycyjny, pełen filozoficznych i literackich odwołań esej o kluczowym dla zrozumienia naszych czasów napięciu.

Jak pisze autor we Wprowadzeniu:

„Bunt i afirmacja jawią się jako bieguny konfliktu, który współcześnie dzieli naszą cywilizację. Chodzi o sprawę fundamentalną, nie o akcydentalne akty sprzeciwu czy akceptacji. Te zależą od konkretnej sytuacji i historycznych warunków. Natomiast elementarna opozycja, o której piszę, ma charakter metafizyczny. Sprowadza się do przyjęcia albo odrzucenia świata w jego zasadniczym, danym nam kształcie z jego podstawowymi uwarunkowaniami. Afirmacja nie oznacza zamykania oczu na zło, którego doświadczamy i które wpisane jest w ludzką kondycję. Wręcz przeciwnie. Dopiero akceptacja świata jako całości pozwala nam ze zrozumieniem, a więc do pewnego stopnia skutecznie, przeciwstawić się jego negatywnym aspektom.”

W książce został podejmuje się i wyjaśnia problem sztuki w aspekcie historycznym i systematycznym. Analizuje się także spór o teorię sztuki na płaszczyźnie przedmiotowej i metaprzedmiotowej. W pracy zaakcentowane zostały antropologiczne aspekty problemu sztuki. Autor bowiem przypomina, że celem sztuki i kryterium jej sensu oraz jej sprawcą jest człowiek. W związku z tym jakość sztuki czyli jej wartość ujmowana jako zgodność z celem ostatecznym życia ludzkiego zależy od jakości rozumu ludzkiego. Jego ideologizacja lub deprawacja prowadzi do absurdu i sztuki antyludzkiej.

Amerykańska rewolucja seksualna, opublikowana w 1956 roku, jest dziełem wyjątkowym. Odwołując się do zmian, jakie zaszły w pierwszej połowie XX wieku w kulturze zachodniej, a zwłaszcza w USA, Sorokin błyskotliwie diagnozuje nieuchronne następstwa, jakie pociąga za sobą seksualizacja życia przeprowadzana w imię wolności i powszechnego dostępu do przyjemności.

Ceną za chwilowe polepszenie samopoczucia i uwolnienie instynktów jest, na poziomie społecznym, rozpad więzi i destrukcja rodziny, na poziomie jednostek zaś, zaburzenia osobowości, a przede wszystkim zanik potencjału twórczego. Wbrew oczekiwaniom, seksualna emancypacja w istocie oznacza poddanie ludzi władzy ich żądz oraz tych, którzy żądzami tymi potrafią sterować.

Rozpusta jest występkiem powszechnym, szczególnie w naszych czasach. W sferze intelektualnej jednak rzeczą kluczową jest proces transmutacji przewin w rozmaite teorie, a więc sytuacja, w której „intelektualista” występuje przeciwko zasadom moralności, a co za tym idzie, przeciwko prawdzie. Wszystkie współczesne „izmy” są wypadkową tej właśnie postawy. Wszystkie wyczerpują znamiona samousprawiedliwiania się. I wszystkie one najskuteczniej analizuje się z perspektywy wiedzy o niedostatkach moralnych ich twórców, orędowników i wyznawców.

Znakomita publikacja o fundamentalnym wkładzie Kościoła katolickiego w budowę podstaw zachodniej cywilizacji. Autor ukazuje, jak Kościół katolicki wpłynął na ocalenie skarbów kultury antycznej, tworzenie nowych dzieł sztuki, powstanie uniwersytetów i szpitali, początki rozwoju nauki...

Autor scharakteryzował dzieje cywilizacji europejskiej, opartej na kulturze greckiej i rzymskiej oraz doktrynie chrześcijańskiej. Ukazał miejsce człowieka w cywilizacji europejskiej i zagrożenia, jakie niesie ze sobą odchodzenie od korzeni chrześcijaństwa oraz jego judaizacja.

Marksizm kulturowy. 50 lat walki z cywilizacją Zachodu to pozycja, po którą należałoby sięgnąć, by zrozumieć politykę mediów ostatnich stuleci. Zobacz, jaki obraz wyłania się z marksistowskich poglądów.

Ludziom narzuca się różne idee, a oni podświadomie z nich korzystają, ponieważ te z wolna przenikają do ich umysłów, zatruwając je, wbrew rozsądkowi i przyzwoitości. Są to myśli marksistowskie, a także bolszewickie. Co gorsza, promują je media, właśnie na gruncie wszelkich zachodnich społeczeństw. To jednak nie wszystko. Wystarczy pójść do teatru, do kina, uczyć się, nieważne czy w szkole, czy na uniwersytecie, by zostać podstępnie zmanipulowanym. Co gorsza, wiele regulacji prawnych jest opartych właśnie na tych ideach i przekonaniach, a nawet jeśli podświadomie się im sprzeciwiamy, nic nie możemy na to poradzić.

Autor Marksizmu kulturowego. 50 lat walki z cywilizacją Zachodu zadaje pytanie o to, w jakim obecnie miejscu się znaleźliśmy i do czego dążymy w przyszłości. Co jeszcze musi się wydarzyć, abyśmy przejrzeli na oczy i przewartościowali swoje życie? A może tak wygląda i powinna wyglądać rozwinięta cywilizacja?

Otrzymujecie Państwo książkę, która stała się aktualna w dzisiejszych czasach. Strach przed Pandemią unieruchomił część ludzkości, powodując spustoszenie w ekonomii krajów i społeczeństw. Nie pierwszy raz to się dzieje. Przypomnijmy hiszpańską grypę, która spowodowała więcej ofiar i strat niż cała I wojna światowa. Paraliż gospodarki spowodowany zarządzeniami władz państwowych i strach przed zarazą zmuszają nas do zastanowienia się, co robić?

Książka ta jest kompendium wiedzy o przetrwaniu w kryzysie epidemiologicznym i załamaniu gospodarczym, w którym przestaje działać cała infrastruktura, przy czym wykupowanie produktów żywnościowych i medycznych oraz załamanie dostaw do większości aglomeracji miejskich to tylko niektóre przykłady.

Z opowieści poprzednich pokoleń wiemy, jak to może wyglądać na przykładzie Warszawy w okresie II wojny światowej. Nie przypuszczaliśmy rok temu, kiedy zaczęliśmy pracę nad książką, że tak szybko stanie się ona aktualna.

Współczesna rewolucja kulturowa osiągnęła swoje apogeum. Gdzie są jej źródła i cele? Kto i kiedy sformułował jej program? Za pomocą jakich środków się ją realizuje? Jakie instytucje odgrywają dziś rolę komórek rewolucyjnych? I wreszcie: kto to wszystko finansuje?

Życie w komunizmie było piekłem, ale nie dla wszystkich.

Było piekłem dla ludzi dobrej woli. Dla uczciwych. Dla rozsądnych. Dla chcących pracować z pożytkiem dla siebie i dla innych. Dla przedsiębiorczych. Dla tych, którzy chcieli coś zrobić lepiej, wydajniej, ładniej. Natomiast doskonale powodziło się w nim służalcom, oportunistom i konformistom.

Tyrmand uważał komunizm za najgorszą plagę jaka spotkała ludzkość, dlatego napisał tę książkę.

Marzec ’68 w Polsce owiany jest wieloma mitami. Łączy się go błędnie z buntami młodzieży w Paryżu. Zryw polskiej młodzieży miał charakter niepodległościowy, francuskiej – obyczajowy.

Za bohaterów walki z socjalizmem uważa się tych, którzy jak Kuroń czy Michnik chcieli go tylko reformować, co w konsekwencji oznaczałoby tylko sprawniejszą sowietyzację. Polski Marzec był kolejnym niepodległościowym zrywem młodzieży, nawiązującym do tradycji powstań a poprzedzającym „Solidarność”.

Jako liderów sławi się byłych działaczy ZMP i ZMS, potomków partyjnych aparatczyków – pomijając, że większość uczestników buntu stanowili nawet nie studenci, lecz robotnicy, rzemieślnicy, nawet uczniowie – przeciwko komunizmowi zbuntowali się po prostu młodzi Polacy. Marzec wylansował też wielu „bohaterów mimo woli” – jak choćby reżysera „Dziadów” Kazimierza Dejmka, który w żaden sposób nie zamierzał stworzyć przedstawienia, które byłoby wołaniem o wolność od Sowietów.

Marzec był doświadczeniem pokoleniowym młodzieży, często początkiem trudnej drogi niepodległościowej.

Uczestnikami Marca byli m.in.: bracia Kaczyńscy, Irena Lasota, Antoni Macierewicz i Tadeusz Stański z Warszawy, Teresa Baranowska z Katowic, Jerzy Szczęsny i Kazimierz Świegocki z Łodzi, Romuald Szeremietiew z Legnicy, Marek Kośmider z Poznania i wielu przyszłych działaczy „Solidarności”, KPN a nawet KOR-u. Działacze ci często się nie znali, Marzec nie miał jednolitego przywództwa a raczej: każdy musiał być swoim przywódcą, każdy musiał sam wybrać swoja drogę.

Najsłynniejsza książka antysocjalistyczna XX wieku! Hayek miał wielki wpływ na przebieg debat z zakresu ekonomii i filozofii polityki w ostatnich trzydziestu latach, przywracając znaczenie podstawowym pojęciom i problemom klasycznego liberalizmu. Droga do zniewolenia jest najsłynniejszą książką Hayeka. Hayek wykazuje w sposób jasny i przekonujący, że wszelki socjalizm prowadzi nieuchronnie do utraty wolności, stanowi też historyczne źródło totalitaryzmu. Niedawno minęło 60 lat od pierwszego wydania tej książki, ale tematy poruszane w niej przez Hayeka nic nie straciły na aktualności. Niestety…

Rerum novarum, opublikowana 15 maja 1891 roku, jest jedną z najbardziej znanych papieskich encyklik. Była kamieniem węgielnym katolickiej nauki społecznej i odpowiedzią Kościoła na rosnące wpływy socjalizmu i komunizmu z jednej, a wielkiego kapitału z drugiej strony. Papież Leon XIII, zwany też papieżem robotników, wskazuje na rolę etyki w stosunkach społecznych. Wprowadza pojęcie solidaryzmu społecznego i wytycza koncepcję "trzeciej drogi" pomiędzy socjalizmem a kapitalizmem. Była punktem wyjścia encyklik Piusa XI (Quadragesimo anno), Pawła VI (Octogesimo anno) i Jana Pawła II (Centesimus annus). Pomimo upływu niemal półtora wieku od jej powstania, nie straciła na swojej aktualności.

Osobliwością tej encykliki jest to, że jest jakby preambułą do Syllabusa, w którym Pius IX streścił modernistyczne błędy, które osobiście potępił, lub które zostały napiętnowane przez jego poprzedników. Inicjatywa ta wywołała wielkie poruszenie, gdyż czym innym jest przypomnienie prawdy w encyklice, lecz czym innym jest dokładna lista potępionych tez.

Ojciec Święty opisuje błędną doktrynę modernistów, którą nazywa "syntezą wszystkich herezji". Wśród najbardziej niebezpiecznych zasad św. Pius X wymienia: immanentyzm życiowy, religię jako owoc przyrody, ewolucję dogmatów, doświadczenie religijne, negację Tradycji, symbolizm teologiczny, permanentyzm, agnostycyzm, ewolucjonizm oraz manię reformatorską we wszystkich dziedzinach życia kościelnego. Już na wstępie papież zaznacza, iż wrogowie Chrystusa "ukrywają się w samym wnętrzu Kościoła, stąd też mogą być bardziej szkodliwi, bo są mniej dostrzegalni".

Współczesne doktryny społeczne i religijne ufundowano na podstępie. Można w nieskończoność czekać na nowy wspaniały świat, ale im kto częściej chodzi po rozum do głowy, tym skłonniejszy jest nie dowierzać propagandzie nowoczesności. Ile wieków możemy jeszcze łudzić się, że żyjemy u progu wiosny, jeśli stawia się nam przed oczami co najwyżej kolejną, rozwścieczoną na przeszłość rewolucję z podpalonym wiankiem na głowie?

Współczesny świat jest przepełniony chaosem i strachem. Wokół nas trwa zaciekła wojna między dobrem a złem. W naszych sercach rodzą się pytania: Gdzie szukać ratunku? Kto wskaże nam drogę w czasach ciemności?

Carrie Gress proponuje czytelnikom podjęcie opcji Maryi, czyli katolicyzmu opartego na głębokiej relacji z Matką Bożą. Autorka pokazuje historię ludzkości w perspektywie cudownych interwencji Maryi, takich jak bitwa pod Lepanto czy objawienia w Fatimie, zwracając uwagę na niezawodną pomoc Matki Chrystusa. Tylko oparcie się na Maryi może uratować nasze serca.

Książka zawiera dwie fundamentalne prace wybitnego amerykańskiego pisarza i naukowca, które z jednej strony diagnozują kryzys duchowy cywilizacji Zachodu a z drugiej przedstawiają konkretny projekt jej odbudowy. Humanistyczny program odbudowy edukacji klasycznej i cywilizacji chrześcijańskiej. Prawdziwe kompendium zasad i praktyk kultury chrześcijańskiej.

Pierwszym krokiem do tego, by się wyzwolić, jest dostrzeżenie, że się jest na smyczy, a następnie zauważenie dokąd nas na tej smyczy prowadzą, kim są ci, którzy ją trzymają i czego od nas chcą. Następnie trzeba powiedzieć głośno, najpierw do siebie, a potem do innych, że dwa plus dwa równa się cztery i nikt nie ma prawa odebrać nam prawa do tego, żebyśmy to przypominali. W końcu pozostaje już wyciągnąć konsekwencje z głoszonej prawdy, tzn. normalnie żyć i nie pozwolić się dłużej zniewalać.

Autor spogląda na współczesność przez pryzmat klasycznego, czyli starożytnego rozumienia kultury i społeczeństwa. Grecy główne idee kultury określali słowami: Myśleć to, co prawdziwe, czuć to, co piękne, i kochać to, co dobre w tym cel rozumnego życia.

Człowiek buduje kulturę, ubogaca innych, gdy należy do polis, czyli z innymi staje sę jednym narodem. Jednak gdy jest niezainteresowany życiem z innymi, staje się według Greków idiotes (wyobcowany), a nawet barbaros (barbarzyńcą). Idiotą w rozumieniu starożytnych stawał się więc człowiek błądzący w dziedzinie prawdy i w odczytywaniu świata, w którym żyje.