Gorzkie żale 1707 (reprodukcja i edycja pierwodruku z 1707 roku ze zbiorów klasztoru sióstr karmelitanek bosych na Wesołej w Krakowie opracował Jacek Kowalski) + płyta CD

Książka w całości stanowi piękna opowieść o wierności dziedzictwu, o stale żywej, na nowo odkrywanej Tradycji, a także o ewangelicznej stałości i Pięknie, które ma moc ewangelizowania w świecie wciąż powstających i ginących zjawisk, barw, świateł.

Możemy przeczytać w niej o tym, jak bardzo diabeł boi się tradycyjnej Mszy, o tym, że łączy ona z wiarą pierwszych wieków, jest Msza przyszłości, a nie chwilową modą, a także o tym, że oducza księży aktorstwa, za to wprowadza w świat kontemplacji. Specjalnym dodatkiem do książki jest rozmowa z x. dr Romanem Kneblewskim, proboszczem parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bydgoszczy, pt. "Nie stawiajmy Kościoła na głowie".

Kolejna, po Mszy św. Trydenckiej, apologia "starej" Mszy, która w każdej epoce okazuje się być nowa i życiodajna.

Tradycyjny, klasyczny, nieco uwspółcześniony przekład genialnej książki Tomasza a Kempis, oprócz Pisma Świętego, najbardziej popularnego dzieła literatury chrześcijańskiej w historii. Książeczka ta nawróciła więcej ludzi, aniżeli zawiera liter na swoich kartach!

Posłuchaj fragmentu nagrania: Modlitwa do Ducha Świętego (MP3)

 Posłuchaj fragmentu nagrania: Proemion (MP3)

Akatyst jest hymnem liturgicznym, charakterystycznym dla obrządku wschodniego Kościoła. W tradycji bizantyjskiej jest to całe, niekiedy długotrwałe nabożeństwo złożone z pieśni pochwalnych ku czci Pana Jezusa, Bogurodzicy lub świętych, śpiewane, zgodnie z nazwą, na stojąco. Najbardziej znanym, także w Kościele Rzymskokatolickim, jest „Akatyst ku czci Bogurodzicy”. Uznawany jest w literaturze chrześcijańskiej za najstarszy hymn ku czci Matki Bożej. Pochodzi najprawdopodobniej z V-VI wieku. Jego autorstwo jest przypisywane Romanowi Melodosowi (Pieśniarzowi). Około VIII wieku Akatyst został przetłumaczony na łacinę i na wiele innych języków, w wyniku czego wywarł ogromny wpływ na poezję maryjną całego kościoła. Polski przekład Akatystu został dokonany w 1965 przez jezuitę o. Mieczysława Bednarza.

To pierwsze na polskim rynku wydane opracowanie średniowiecznych Cantigas de Santa Maria w polskim tłumaczeniu. Na krążku znajdują się nagrania wybranych kantyczek w doskonałym wykonaniu tandemu dwóch krakowskich zespołów specjalizujących się w muzyce dawnej: Floripari i Perfugium. Na szczególną uwagę zasługuje nie tylko dobór materiału, ale też jego opracowanie i warstwa estetyczna.

(...). Myśli zawarte w tekstach tej publikacji mogą być zachętą i służyć pomocą zarówno autorom tekstów i melodii kompozycji liturgicznych, by tworzyli nowe „pieśni pełne ducha”, jak też kierownikom odpowiedzialnym za stronę muzyczną liturgii, by troszczyli się o repertuar śpiewów zgodnych z powagą świętych obrzędów. W tym celu autor kreśli granice między pieśniami i piosenkami, a twórcom tekstów doradza, jaka powinna być ich struktura, by jako pieśni nadawały się do wspólnotowego wykonywania. Niech ta praca przyczyni się do większej chwały Bożej i pożytku uczestników liturgii!

Ze wstępu

Czasy sarmackie – czy tylko Złota Wolność i anarchia, które rozsadziły Rzeczpospolitą od środka? Czy tylko kołtuneria mimo podgolonych łbów? Czy na pewno wzrastająca nietolerancja katolickiej Sarmacji oraz krwawa kolonia, czyli Kresy, na których Rusini eksploatowani byli niczym Murzyni? I czy na pewno "sarmatyzm"?

Bo... czym właściwie była Sarmacja? Cóż to za zjawisko, wokół którego nagromadziło się tak wiele mitów i przekłamań, iż wielu z nas sądzi, że o Sarmacji wypada mówić wyłącznie negatywnie – na wszelki wypadek nie weryfikując faktów? Albo znowuż – wyłącznie pozytywnie, bez półcienia?

„To średniowiecze!” – wykrzykują wciąż lewicowi politycy i publicyści – „Nie ma powrotu do czasów, kiedy uczono, że Ziemia jest płaska!”.

Widmo średniowiecza wciąż krąży po Europie jako ulubiony „chłopiec do bicia” katolickiej konserwy.

A my nie chcemy wcale bronić średniowiecza. Ono broni się samo, jak róża w zimowym ogrodzie. Ma swoje kolce, ale ma też swoje piękno. Wszystkie „oświecone” mity o średniowieczu więcej mówią o naszej współczesności, niż o nim samym. I jak wszystkie zabobony dają się łatwo wyjaśnić historycznie i racjonalnie.

Nie zamierzam podejmować dysputy na wszystkich frontach. To już zrobili inni. Zapraszam do spaceru: od mitów, drogą pogodnej gawędy, w głąb wieków średnich.

W literaturze istnieje wiele tłumaczeń Psalmów. Wśród nich wyjątkową pozycję zajmuje Psałterz w przekładzie Franciszka Karpińskiego, naszego narodowego poety, żyjącego na przełomie XVIII i XIX wieku. Wydany po raz pierwszy w roku 1786 od razu zyskał wielką popularność i ważne miejsce w polskiej literaturze. Niestety, w czasach współczesnych został on nieco zapomniany, choć jeszcze w XX wieku był używany podczas wieczornej modlitwy Kościoła, czyli tzw. nieszporów. Popularność psalmów Karpińskiego wynika nie tylko z piękna języka, jakim się posługiwał, ale również z przyjętej formy. Wersety przybrały bowiem postać rymowanych i zrytmizowanych zwrotek, co w połączeniu z jasnym i czytelnym językiem sprawia, że również dziś Psałterz znajdzie czytelników, chcących modlić się tymi psalmami.

Wydanie kieszonkowe, DUŻY DRUK, renesansowe inicjały

Niniejszy przekład Nowego Testamentu powstał z okazji jubileuszowego roku łaski, to jest dwutysięcznego roku od narodzenia się w ciele Syna Bożego, Jezusa Chrystusa. W przeciwieństwie do innych polskich przekładów, nie wyróżnia się w nim tytułami logicznych cząstek ksiąg, gdyż nie ma ich także w oryginale.
(ks. prof. Remigiusz Popowski SDB)

Wydanie kieszonkowe, DUŻY DRUK, renesansowe inicjały