Wydawnictwo Miejskie Posnania

Wiosna, lato – w ich rytmie toczy się życie miasta i jego mieszkańców. Artykuły zebrane w tym tomie „Kroniki Miasta Poznania” opowiadają o wydarzeniach, które odcisnęły piętno na historii Poznania i wpłynęły na jego rzeczywistość, jak Maj 1946, Sierpień 1980. Ale też o tych powtarzalnych, które są charakterystyczne dla jednej z pór roku, jak Kaziuki, dzień wagarowicza, majówki, Noc Muzeów, Poznań Poetów, juwenalia, Jarmark Świętojański, Parada Sobótkowa, festiwal Malta.

Bez kolei i kolejarzy nie byłby możliwy skok cywilizacyjny Wielkopolski w 2. połowie XIX wieku. Wozami nie dowieziono by  węgla, koksu, dźwigarów i rur ze Śląska. Można było teraz budować kamienice, sprowadzać maszyny do fabryk i wywozić wyprodukowane towary. Jak ponad 100 lat temu wyglądały poznańskie dworce, jak rozwijał się poznański węzeł kolejowy i kim byli ludzie, którzy tworzyli historię poznańskiego kolejnictwa dowiesz się z tego numeru Kroniki Miasta Poznania, opublikowanego przez Wydawnictwo Miejskie Posnania.

Książka napisana lekkim i barwnym stylem, bogato ilustrowana zdjęciami, rysunkami i kopiami materiałów prasowych.

Książka jest kolejną publikacją z serii „Zabytki Poznania”. To pierwsze pełna monografia o kościele św. Floriana. Autorki, Zofia Kurzawa oraz Bolesława Krzyślak, opisują historię parafii i kościoła, który powstał w dużej mierze dzięki zaangażowaniu i pomocy parafian – był pierwszą polską świątynią zbudowaną w zaborze pruskim. Książka jest bogato ilustrowana zdjęciami Piotra Skórnickiego oraz niepublikowanymi dotąd fotografiami z czasów budowy świątyni.

Charakterystyczna wieża kościoła przy ul. A. Fredry widoczna jest z wielu miejsc poznańskiego śródmieścia. Nie wszyscy jednak wiedzą, że ta katolicka świątynia, wybudowana prawie 150 lat temu i uważana za jedno z najważniejszych dzieł XIX-wiecznego neogotyku, powstała dla parafii ewangelicko-augsburskiej. Kościołowi, jego historii i architekturze, poświęcona jest kolejna monografia z serii „Zabytki Poznania”. Aktualizacji i uzupełnienia tekstu opracowanego przez Bolesławę Krzyślak dokonała Zofia Kurzawa, a jego zrozumienie przez osoby niezwiązane z historią sztuki czy architekturą ułatwią cenne materiały ikonograficzne oraz zdjęcia współczesne Piotra Skórnickiego.

Historię świątyni, która bywa uznawana za najstarszą w Poznaniu na lewym brzegu Warty, próbuje ocalić od zapomnienia Andrzej Kusztelski – dr historii sztuki, twórca kolejnej monografii z serii „Zabytki Poznania”. Autor relacjonuje najważniejsze opisy z wizytacji biskupich, począwszy od pierwszej, z 1611 r.; pokazuje archiwalne zdjęcia oraz cenne materiały z archiwum parafialnego, m.in. projekty architektoniczne. Zdjęcia współczesne Piotra Skórnickiego unaoczniają skalę zmian, jakie zaszły w wyglądzie kościoła, zwłaszcza po ostatniej wojnie, choć absurdalnie to dzisiejszy budynek bardziej niż tużprzedwojenny przypomina ten odbudowany po potopie szwedzkim. Dlaczego – o tym w książce „Kościół św. Marcina w Poznaniu”.

Wspaniała, pełna akcji opowieść o parze dwóch niesfornych koziołków mieszkających pod Poznaniem. Napisana wierszem historyjka, autorstwa słynnej polskiej poetki, w ciekawy i prosty sposób wyjaśnia dlaczego koziołki, a nie inne zwierzęta zdobią poznański zegar ratuszowy. Dodatkowo, przybliża dzieciom, czym zajmują się zegarmistrz, stolarz, zdun, ogrodnik czy garncarz. Doskonałe dopełnienie narracji stanowią ilustracje wykonane przez Nikolę Kucharską, laureatkę konkursu na zilustrowanie tej bajki.

Tłumaczone z języka niemieckiego zapisy seniorów poznańskiej gminy ewangelickiej Świętego Krzyża dotyczą szczególnie burzliwych dla miasta i jego mieszkańców czasów konfederacji barskiej, a zwłaszcza opisują dramatyczne, mało znane losy poznańskich dysydentów. Podobnie jak poprzednie tomy serii, Kroniczka ilustrowana jest archiwaliami, mapami i portretami z epoki oraz opatrzona komentarzem historycznym.

Ósmy tom serii Kroniki Staropolskie to barwna i wartka lektura, znakomita książka dla zainteresowanych historią polityki i obyczajów.formacje dotyczące losów konfederacji barskiej.

W połowie XVII wieku kamienicę rodziny Świdów przy Żydowskiej przejęli karmelici trzewiczkowi z klasztoru przy kościele Bożego Ciała, urządzając tam niewielki kościółek i parę pomieszczeń, w których mieszkało kilku zajmujących się kaplicą zakonników.

Z dala od rytmu klasztornej organizacji, mieli oni czas i sposobność przyglądać się z bliska życiu poznańskiego rynku i słuchać tutejszych plotek. Stąd w prowadzonej w rezydencji kroniczce odnotowano przede wszystkim wiadomości o pożarach, wyborach władz miejskich, wyrokach sądu i egzekucjach, lokalnych skandalach. Znalazły się też nieznane dotąd historykom informacje dotyczące losów konfederacji barskiej.