Flos Carmeli

Udało nam się namówić na rozmowę osoby, których sprzeciw wobec dominujących i narzucanych przez poprawność polityczną lewackich ideologii, jest głęboko przemyślany. Są to gniewni ludzie i mają powody do gniewu. Warto przypomnieć, że fundamenty republiki rzymskiej i greckiej polis, są ufundowane na gniewie ludzi domagających się wolności. Ten aspekt ochrony i obrony wolności jest tym, co łączy wszystkich, z którymi tu rozmawiamy. Nasi Roz­mówcy bronią uniwersalizmu kultury, tradycji sokratycznej w myśleniu, są to patrioci, głęboko przekonani, że tylko w obrębie demokratycznego państwa narodowego w sposób najpełniejszy zabezpieczona może być wolność.

Wytrwała modlitwa może zmienić wszystko! Monika, matka świętego Augustyna, modliła się za swego zbłąkanego syna przez prawie dwa dziesięciolecia. Wiele lat pozornie niewysłuchanej modlitwy. Morze wylanych łez. A jednak się nie poddała. Ta wytrwała modlitwa stała się błogosławieństwem dla całego Kościoła, gdyż nawrócenie Augustyna przyniosło nam wszystkim wielkie dobro. Stał się on jednym z największych świętych.

Nabożeństwo wynagradzające Niepokalanemu Sercu Maryi

Rozważania 24 sobót podzielone są na dwie części, po 12 miesięcy. Część I oparta jest na objawieniach Maryi dzieciom w Fatimie. Część II nakreśla główne linie posłannictwa s. Łucji.

Posłuchaj fragmentu nagrania: Modlitwa do Ducha Świętego (MP3)

 Posłuchaj fragmentu nagrania: Proemion (MP3)

Akatyst jest hymnem liturgicznym, charakterystycznym dla obrządku wschodniego Kościoła. W tradycji bizantyjskiej jest to całe, niekiedy długotrwałe nabożeństwo złożone z pieśni pochwalnych ku czci Pana Jezusa, Bogurodzicy lub świętych, śpiewane, zgodnie z nazwą, na stojąco. Najbardziej znanym, także w Kościele Rzymskokatolickim, jest „Akatyst ku czci Bogurodzicy”. Uznawany jest w literaturze chrześcijańskiej za najstarszy hymn ku czci Matki Bożej. Pochodzi najprawdopodobniej z V-VI wieku. Jego autorstwo jest przypisywane Romanowi Melodosowi (Pieśniarzowi). Około VIII wieku Akatyst został przetłumaczony na łacinę i na wiele innych języków, w wyniku czego wywarł ogromny wpływ na poezję maryjną całego kościoła. Polski przekład Akatystu został dokonany w 1965 przez jezuitę o. Mieczysława Bednarza.

Zamiarem  autora jest właściwe ukazanie karmelitanki z Ávila na tle ówczesnej Hiszpanii, zadał on sobie pytanie, w jaki sposób kobiecie takiej jak Teresa udało się znacząco wpłynąć na świat mężczyzn, jakże podejrzliwy w stosunku do idei i praktyk religijnych, odbiegających od powszechnie uznawanej normy. Niewątpliwie sukces Teresy miał źródło w jej osobowości i braku zgody na zamknięcie w myślowych schematach charakterystycznych dla dynamicznego, lecz zarazem trawionego niepokojem społeczeństwa.

Ze Słowa wstępnego abpa Marka Jędraszewskiego, metropolity łódzkiego:

"Należy wyrazić uznanie Autorce, że odważnie dzieli się łaską dostrzeżenia miłującej obecności Boga na drodze życia w Duchu Świętym. Gratuluję wydania książki przed Uroczystością Zesłania Ducha Świętego w Roku Wiary, który jest zaproszeniem do autentycznego i nowego nawrócenia do Pana, jedynego Zbawiciela świata” (Benedykt XVI, Porta fidei, n. 6). Życzę Czytelnikom, aby moc Ducha Świętego na nowo pogłębiła ich entuzjazm wiary, która na zawsze nada sens życiu, zakorzeniając je w Jezusie Chrystusie."

Dar mojej Matki przeznaczony jest zarówno dla duszpasterzy, katechetów, jak i wiernych, którzy chcą przeżyć przygotowanie do przyjęcia Szkaplerza św. jako swoiste rekolekcje ewangelizacyjne, spojrzeć na swoje życie w świetle rzeczy ostatecznych i odnaleźć w znaku Szkaplerza drogę świętości, drogę do nieba!

Drabina Jakuba to metoda modlitwy biblij­nej, prak­tyczna wskazówka, jak się mo­dlić Pismem św. To próba połączenia lectio divina i klasycz­nej me­tody kar­melitań­skiej modlitwy myślnej. Drabina Jakuba to także droga modlitwy ma­ryjnej. Co­dzienne lectio di­vi­na Ewangelii jest prak­tycznym naśladowaniem Ma­ryi, która umiłowała Jezusa i co­dziennie Go „czytała, rozważała, prze­madlała i kon­templowała” – nie tylko w proroc­twach Sta­rego Testamentu, ale w Żywym Słowie, które własną piersią wykarmiła, wychowała i ofia­ro­wała na Krzyżu! 

Teresa pisze – a właściwie mówi, gdyż ona, pisząc, zawsze prowadzi dialog, zwraca się do czytelnika-słuchacza lub do Boga – dlatego, że inni tego chcą. Pisząc pragnie pozostawać cały czas w przestrzeni posłuszeństwa (spowiednik, siostry), gdyż ma świadomość, że tylko wówczas będzie w stanie napisać coś, co nie zaszkodzi innym na ich drodze życia. „Primum non nocere”. Ta podstawowa zasada będzie jej towarzyszyć na wszystkich stronach tego dzieła.

Naprawdę warto sięgnąć po to wydanie Drogi doskonałości!

Teresa ma świadomość, że pisze pod natchnieniem, ale nie jest bezmyślnym narzędziem. Zdaje sobie sprawę, że może zaburzyć sobą klarowność przesłania i dlatego tak usilnie zabiega o oczyszczenie tekstu z jej osobistych odniesień. Zupełnie inaczej jest w „Życiu”, gdyż tam chce odsłonić całą swoją duszę, aby umożliwić spowiednikom rozeznanie prawdziwości jej doświadczenia. W „Życiu” ma być CAŁA TERESA (taka jest moja dusza), jednak w „Drodze doskonałości” ma zniknąć Teresa, aby był CAŁY JEZUS (taki jest Jezus). Chce usunąć wszystko, co mogłoby odwrócić uwagę od Jezusa; stąd jej praca nad kolejnymi wersjami tekstu. Ma pozostać sama Ewangelia, Ewangelia według św. Teresy.

Teresa pisze – a właściwie mówi, gdyż ona, pisząc, zawsze prowadzi dialog, zwraca się do czytelnika-słuchacza lub do Boga – dlatego, że inni tego chcą. Pisząc pragnie pozostawać cały czas w przestrzeni posłuszeństwa (spowiednik, siostry), gdyż ma świadomość, że tylko wówczas będzie w stanie napisać coś, co nie zaszkodzi innym na ich drodze życia. „Primum non nocere”. Ta podstawowa zasada będzie jej towarzyszyć na wszystkich stronach tego dzieła.

Kazanie na Górze jest jednym z najważniejszych fragmentów Ewangelii św. Mateusza (5,1-7,28). Zgodnie z tradycją słowa te wypowiedział Chrystus na Górze Błogosławieństw, znajdującej się na północnym brzegu Jeziora Genezaret, nieopodal Kafarnaum. Bibliści uważają, że forma, w jakiej zostały ujęte, stanowi swoistą kompilację różnych nauk Jezusa. Uświadomił On w ten sposób prawa duchowego świata, czyli swego Królestwa niebieskiego, tak różnego od królestw doczesnych. Dzięki temu przybliża się ono do nas, staje się wyraziste i konkretne. 

By sięgnąć w świat błogosławieństw, potrzeba nam trzech łask: dopuszczenia, rozumienia i uczestniczenia.

Jest moim jedynym pragnieniem i modlitwą, aby słowa, które mam głosić, przekazywały prawdę. Najgłębsza prawda, na której opiera się rzeczywistość, to trójjedyna bezgraniczna, udzielająca się, nieprzejednana miłość Boża. Ta miłość nieustannie spływa na stworzenie, wewnątrz i na zewnątrz nas, z tak różnorodnym bogactwem, że gdyby ją ująć w słowa, to cały świat nie pomieściłby ksiąg, które trzeba by napisać.

Książka należy do kanonu literatury chrześcijańskiej. Dzieło, które uczyniło dwudziestokilkuletnią karmelitankę, św. Teresę od Dzieciątka Jezus, Doktorem Kościoła. W nim opisuje swoją "małą drogę" prowadzącą do zbawienia. Słuchając Teresy, czytelnik odczuwa pokrewieństwo, uznając swoje własne ubóstwo i bogactwo nadziei pokładanej w Jezusie. "Dzieje duszy" są książką, która rozpala miłość i pozwala mieć nadzieję.

Książka należy do kanonu literatury chrześcijańskiej. Dzieło, które uczyniło dwudziestokilkuletnią karmelitankę, św. Teresę od Dzieciątka Jezus, Doktorem Kościoła. W nim opisuje swoją "małą drogę" prowadzącą do zbawienia. Słuchając Teresy, czytelnik odczuwa pokrewieństwo, uznając swoje własne ubóstwo i bogactwo nadziei pokładanej w Jezusie. "Dzieje duszy" są książką, która rozpala miłość i pozwala mieć nadzieję.

Książka należy do kanonu literatury chrześcijańskiej. Dzieło, które uczyniło dwudziestokilkuletnią karmelitankę, św. Teresę od Dzieciątka Jezus, Doktorem Kościoła. W nim opisuje swoją "małą drogę" prowadzącą do zbawienia. Słuchając Teresy, czytelnik odczuwa pokrewieństwo, uznając swoje własne ubóstwo i bogactwo nadziei pokładanej w Jezusie. "Dzieje duszy" są książką, która rozpala miłość i pozwala mieć nadzieję.

Ta książeczka powstała, aby odczarować strach przed niedoskonałością poprzez wskazówki, jak ufnie się z nich dźwigać wciąż na nowo. Po to jest ten tekst, aby zdjąć z dziecka lęk przed rzeczywistością, jaka czeka nas po śmierci - nie operując ogólnikowymi zdaniami kryjącymi tajemnicę, ale pokazując obrazy, które w tej szczęśliwej tajemnicy mają małego czytelnika rozsmakować.

Jej niemieckie nazwisko Stein oznacza „kamień”. Edyta jest diamentem o rozmaitych szlifach, wytrzymała, pełna, szlachetna, twarda względem siebie, czysta, przejrzysta. Edyta nie przestanie oczyszczać swego bytu, swej refleksji. Po tym, jak zmierzyła wiele ścieżek myśli, pewnego wieczoru – tak jak to wydarzyło się w drodze do Emaus – zaczepi ją żydowski brat, Jezus, który przekona ją: Ja jestem Prawdą.