Żywot kapłana poczciwego. Ksiądz Stanisław Piątek (1906-1988) - Łukasz Front

"Odszedł od nas kochający syn i brat, wierny przyjaciel, miły konfrater, najgorliwszy duszpasterz, zacny obywatel. Nad wyraz bolesna to dla nas strata, która w sercach naszych pozostawi trwałą ranę… Ale śmierć jego dotknęła nie tylko nas jemu bliskich! Jak grom potężny wstrząsnęła całą Polską wzdłuż i wszerz, wywołując wszędzie grozę i osłupienie, a potem ból i najgłębsze oburzenie. Naród od razu zrozumiał, że zbrodnicze kule komunisty były wymierzone poprzez osobę proboszcza lubońskiego w kościół polski, a zarazem i w państwo polskie. (…) Wszelako dziś już nie wystarcza gotowość, dzisiaj potrzeba czynu! Krew kapłana – męczennika woła wielkim głosem na alarm! Czas najwyższy odłożyć swary i zjednoczyć się przeciw wspólnemu wrogowi, zanim on rozpęta krwawą burzę, która by na naszą Ojczyznę sprowadziła nie tylko ruinę, ale i zgubę! Bo Kościół jest wieczny, ale narody i państwa nie są wieczne. 
Kochany Stanisławie! – Jestem najmocniej przekonany, że śmierć swą z ręki bezbożnika przyjąłeś chętnie dla chwały Bożej, tak jak chętnie ofiarowałeś Bogu wszystkie swe kapłańskie prace! Nie uprzedzając opinii Kościoła św., jesteśmy wszyscy w sercach naszych głęboko przeświadczeni, że śmierć twoja była naprawdę męczeńską! (…) To przeświadczenie jest dla nas wszystkich wielką pociechą! (…) jego duchem zahartowani, jego żarem apostolskim zapaleni, jego miłością Boga i Ojczyzny porwani - na walkę duchów, na święty bój pod zwycięskim hasłem: „Niech żyje Chry­stus Król!”

Historia zakonnika, który po 1945 roku pozostał w Związku Radzieckim, aby prowadzić tajne duszpasterstwo na rozległych obszarach Ukrainy, Kazachstanu i Syberii. Książka oparta jest na dokumentach archiwalnych i z procesu beatyfikacyjnego, zawiera dokumenty nigdy dotąd niepublikowane. 

Książka jest zbiorem barwnych wspomnień o sześciu bohaterskich kapłanach, którym przyszło żyć i pełnić kapłańską posługę na Podolu, podczas najstraszniejszych lat komunistycznej dyktatury. Za wierność Chrystusowi czekały ich szukany, prześladowanie, wieloletnie więzienie lub zsyłka. Mimo tych trudów, trwali. Oczywiście nie brakowało chwil zniechęcenia i wątpliwości, czy nie byłoby lepiej, gdyby wyjechali do Polski, gdzie mogliby w pełni służyć darem kapłaństwa. O tym wszystkim napisali do św. Ojca Pio, a on im odpowiedział jednym słowem: „Trwajcie”.

Rozwijający się Kościół na Ukrainie potrzebuje naszego wsparcia, także materialnego. Informacja o tym, jak można to zrobić, znajduje się na ostatniej stronie książki.

Nigdy księża nie będą bardziej przeciążeni niż Apostołowie! Najważniejsza jest wewnętrzna przemiana ludzi, którzy wybrali podążanie za Chrys­tusem. Nie należy obawiać się braku księży, ale pragnąć nadejścia dobrych i świętych kapłanów, ludzi Boga i modlitwy. Przeciwnie, najgorszą rzeczą jest postępowanie księży niewiernych, wciąż niespokojnych, bo nigdy nie poświęcają czasu na trwanie z Bogiem na mo­dlitwie. Dlatego przyszłość kapłaństwa odczytuje się z przykładu świętych. Kapłan to człowiek ukrzyżowany wraz ze swoim Mistrzem. Celebruje Najświętszą Ofiarę nie tylko po to, żeby utrwalić, upamiętnić i uaktualnić ukrzyżowanie, ale również, aby przeżyć swoje własne ukrzy­żowanie i stać się samym Chrystusem. 

I tom monografii obejmujący lata 1910-1940. Niniejsza publikacja opisująca tajemnicę powołania i początki kapłańskiej drogi ks. Aleksandra Woźnego, stanowi lekturę dla każdego, kto swoje duchowe życie łączy z Jego osobą, jak i dla tego, kto spotka się z Nim po raz pierwszy. 

Bohater monografii, ks. płk Józef Panaś, całe swoje życie poświęcił walce o wolność człowieka i Ojczyzny. Dzięki niezłomnemu charakterowi i ogromnemu poświęceniu należy on do kręgu osób, które wpisały się w burzliwe i tragiczne dzieje działaczy niepodległościowych. A w dzieło odzyskania polskiej państwowości zaangażował się w sposób szczególny. Podczas I wojny światowej wraz z Legionami Polskimi przemierzył cały szlak bojowy. Cechowały go walory przywódcze i organizacyjne, a także niepospolita odwaga. Po zakończeniu służby w Wojsku Polskim aktywnie pracował jako publicysta, redaktor i konspirator w okupowanym przez sowietów Lwowie. Zginął zamordowany przez NKWD we Lwowie prawdopodobnie 4 kwietnia 1940 r. w wieku zaledwie 53 lat.