Jest to łacińsko-polska wersja książki, której poczytność na przestrzeni wieków ustępuje tylko Biblii. To najpopularniejsze w historii literatury dzieło ascetyczne do dziś stanowi źródło inspiracji dla chrześcijan wszystkich wyznań.

Czytelnik ma tym razem możność skonfrontowania wspaniałego przekładu Anny Kamieńskiej z łacińskim oryginałem.

Ta książka jednych zgorszy, innych zafascynuje, z pewnością nikt nie pozostanie wobec niej obojętny. Czytelnik będzie musiał zmierzyć się z problemem cierpienia ewidentnego i zarazem bezdennego. Problemem tym większym, iż chodzi tu o cierpienie przyjęte, co więcej – pokochane. Czeka nas niezwykła konfrontacja. Nasze poglądy o życiu i jego sensie, nasze lęki i aspiracje, a zwłaszcza gotowe, uporządkowane pojęcia religijne i egzystencjalne zderza się niewątpliwie z doświadczeniem tej małej Węgierki. Postać Erzsébet Galgóczy to prawdziwe wyzwanie dla umysłu i wrażliwości człowieka współczesnego, szukającego wygody i zabezpieczeń.

Co może łączyć te dwie postacie, które żyją w różnych kontekstach zarówno geograficznych (Apulia i Kalabria), jak i powołaniowych (kapłan i prosta świecka mama rodziny)? Jednak Boże plany mogą przerastać "drogi" i "myśli" ludzi, dlatego przekonany o tym Luciano Regolo z wielką odwagą porywa się na to równoległe porównanie, z którego będzie w stanie wydobyć pewnego rodzaju nić przewodnią, zdolną zharmonizować ich duchowości i ich doświadczenia egzystencjalne w jednym planie odkupieńczym Boga.

Pierwszy tom kazań jednego z największych i najbardziej kontrowersyjnych mistyków średniowiecza.

Historia dzieł Mistrza Eckharta sama w sobie jest fascynująca, od jego wielkiego ucznia – XV-wiecznego mistyka Mikołaja z Kuzy począwszy, a na współczesnej kontynuacji edycji rozpoczętej przez Josefa Quinta (jego następcy to G. Steer i W. Klimank) skończywszy. 

I tom Kazań jednego z najwybitniejszych mistyków średniowiecza i najsłynniejszego kaznodziei niemieckiego XIV wieku. Tematyka Kazań koncentruje się wokół mistycznego zjednoczenia duszy z Bogiem. Nauka ta odnosi się do każdego człowieka, niezależnie od tego, czy żyje w klasztorze, czy na świecie.

Istnienie Boga poznaje dusza nawet za pomocą naturalnego światła, nie może natomiast wiedzieć, czym lub gdzie On jest. [...] Budzi się jednak w niej tęskne dążenie do poznania tego, toteż poszukuje ona pilnie i pyta pragnąc gorąco poznać tego ukrytego i zasłoniętego Boga.

Macie tak wiele zajęć zewnętrznych, zajmujecie się co chwila czymś innym i ciągle tkwicie w zmysłach; nie o takie to świadectwo chodzi w słowach: „Zaświadczamy o tym, cośmy widzieli”. To świadectwo znaleźć możemy tylko w głębi, poza obrazami zmysłowymi.

Bóg zsyłając ci cierpienia, zarówno drobne, jak i największe, kieruje się tak wielką i niewysłowioną miłością, jak gdyby chodziło o najdoskonalszy i najlepszy dar, jaki mógłby ci dać lub kiedykolwiek ci już dał; naucz się je przyjmować, bo wiele na tym zyskasz.

Bł. Jordan z Saksonii był bezpośrednim następcą św. Dominika w kierowaniu zakonem. Adresatką jego listów była bł. Diana Andalò (1201-1236). Jordan poznał Dianę w 1222, będąc już prowincjałem Lombardii. W sierpniu 1223 Diana przyjęła z jego rąk habit dominikański i zamieszkała w klasztorze w Bolonii. Jordan napisał do Diany blisko 50 listów w latach 1222–1236. Łączyło ich wiele: dominikański habit, gorący temperament, silna wola, lecz przede wszystkim głęboka przyjaźń, której pasjonującą pamiątką jest niniejszy zbiór listów. Zbiór ten stawia autora w rzędzie mistrzów duchowości chrześcijańskiej.

Tekst traktatu świadczy o tym, iż jego autor  był jednym z tych dominikanów, którzy nie tylko dbali, ale wręcz „walczyli” słowem i piórem o wykształcenie świętych, dojrzałych i skutecznych kaznodziejów. Dla Humberta głoszenie słowa Bożego było najwznioślejszym dziełem miłosierdzia względem bliźniego oraz najwyższą formą uwielbienia Boga. To dość oryginalne twierdzenie stanowi klucz interpretacyjny, pozwalający zrozumieć i właściwie odczytać wszystkie nauki zawarte w prezentowanym dziele.

Oznaką wielkiej sławy i czci jest wchodzenie na królewskie komnaty z wielkim orszakiem; otóż dobry kaznodzieja nie wejdzie tam sam, lecz wprowadzi ze sobą wszystkich, których nawraca.