Te Deum

Zasady rewolucji francuskiej, proponujące urządzenie życia społecznego bez Boga i nieliczące się z prawami Kościoła, przez cały XIX wiek były coraz głośniej propagowane we wszystkich państwach Europy. Zostały nawet uznane przez niektórych duchownych i w ten sposób powstał liberalny katolicyzm - próba pogodzenia Kościoła z zasadami rewolucji. Kolejni papieże nie wahali się potępić zarówno liberalizmu w jego czystej postaci, jak i liberalizmu katolickiego. Prezentowane studia pisarzy katolickich uzasadniają to stanowcze odrzucenie doktryny liberalnej.

Droga Czytelniczko tych słów, Twoje życie jest tylko krótką wędrówką po ziemi. Jest wolą Boga, abyś w tym krótkim czasie sama osiągnęła pełnię swej kobiecości i abyś robiła, co w Twojej mocy, by pomóc w tym także innym kobietom. (...) Twoim zadaniem jest sprawić, by spełnił się w Tobie ideał dziewictwa (virgo), oblubieńczości (sponsa) i macierzyństwa (mater). Wiedz przy tym, że te trzy elementy nie są niczym innym jak potrójnym wyrazem jednej miłości, która powinna w Tobie trwać aż do śmierci i coraz bardziej wzrastać (fragment książki).

Kazania maryjne wybitnego kaznodziei, poety i pisarza, ks. Karola Antoniewicza, jezuity, poruszają przy okazji poszczególnych świąt maryjnych ważkie zagadnienia religijno-moralne: prawdziwą pobożność, miłość Boga i bliźniego, małżeństwo, wychowanie dzieci i wiele innych. 41 kazań ks. Antoniewicza to prawdziwe perły tradycyjnego kaznodziejstwa.

Kardynała Hozjusza przemilczeć, Zygmunta III oczernić, a księdza Piotra Skargę sprowadzić do roli sejmowego mówcy — oto sposób na pozbawienie Polaków dumy z kontrreformacji, czyli zwycięstwa prawdziwej wiary nad herezjami. A przecież było to zwycięstwo większe niż wszystkie triumfy militarne dawnej Polski. Bo gdyby nie tacy ludzie jak Hozjusz, moglibyśmy już nie być katolikami. Bylibyśmy pewnie jednym z protestanckich narodów Europy, takimi Szwedami czy Holendrami Wschodu. I nie mielibyśmy najważniejszego: prawdziwej wiary i moralności. Zamknęlibyśmy więc sobie bramy do Nieba, a otworzyli „drogę ekspresową" do piekła. Po co więc wówczas miałaby istnieć Polska?

Ta książka to katechizm o panującym w Kościele kryzysie filozofii i teologii, kryzysie przekazywania i praktykowania wiary, kryzysie moralności, całego kościelnego życia (liturgii, życia kapłańskiego i zakonnego, powołań, pobożności eucharystycznej i maryjnej etc.), dyscypliny, upadku diecezji i parafii. To trzeźwa analiza nowej liturgii, ekumenizmu, wolności religijnej, kwestii winy po stronie papieży i biskupów w czasie i po Soborze Watykańskim II. Tutaj nie przedstawia się prywatnych poglądów ani śmiałych teorii. Tutaj wszelkie nowości są analizowane w świetle tradycyjnej nauki Kościoła. Wydanie zawiera dodatkowo m.in. encyklikę św. Piusa X Pascendi Dominici gregis — O zasadach modernistów.

Książka księdza Aleksandra Żych­liń­skiego (1889—1946), jednego z najwybitniejszych polskich teologów XX wieku, doskonałego znawcy św. To­ma­sza z Akwinu, została napisana językiem klarownym i zrozumiałym, a jednocześnie doskonale precyzyjnym. W popularnym wykładzie autor objaśnia z erudycją i swadą niezwykle ważkie zagadnienia, które nurtowały człowieka od zawsze.

Nadprzyrodzonym zadaniem Kościoła świętego jest uchronienie ludzkości przed upadkiem. Może to uczynić jedynie poprzez powrót do bezkompromisowego nauczania przedsoborowych papieży o tym, że państwo winno oprzeć swe prawodawstwo na prawach Chrystusa-Króla. W tej książce autor udowadnia, że Sobór Watykański II porzucił to nauczanie, kiedy ogłosił Deklarację o wolności religijnej Dignitatis humanae, która umożliwiła Kościołowi uznanie i przyjęcie haseł rewolucji francuskiej: wolność, równość, braterstwo — to słynne motto stało się kwintesencją Vaticanum II.

Autor dokumentuje, jak abp Annibale Bugnini - zanim został usunięty ze stanowiska przez papieża Pawła VI, jako podejrzany o członkostwo w masonerii - zdołał „zreformować” katolicką Mszę świętą, czyniąc z niej nieustannie ewoluujący obrzęd, który katolicy muszą znosić od 1969 r. Cytując kardynałów i biskupów, a także liberalnych „ekspertów” i protestanckich obserwatorów podczas II Soboru Watykańskiego, autor analizuje dwuznaczności wbudowane przez rewolucjonistów w dokumenty soborowe, które stały się prawdziwymi bombami z opóźnionym zapłonem.

Już za życia nazywano go „Ojcem prawowierności”, po śmierci - „Kolumną Kościoła” (określenie św. Grzegorza z Nazjanzu). Historyk Cornelius Clifford napisał w Encyklopedii katolickiej, że św. Atanazy był „największym głosicielem myśli katolickiej dotyczącej wcielenia Chrystusa, jakiego kiedykolwiek miał Kościół”, a kard. Newman nazwał go „główną - po apostołach - postacią, przez którą święte prawdy chrześcijaństwa zostały przekazane światu”.
Czy istnieją jakieś współczesne odniesienia do kryzysu ariańskiego? Michael Davies pozostawia odpowiedź czytelnikowi…

Podstawowe informacje dla wiernych, niezbędne dla właściwego rozumienia trydenckiej Mszy Świętej Wszechczasów. Jej lektura pozwoli każdemu poznać wartość i znaczenie poszczególnych słów i gestów.