Hospicjum - drzewo życia. Opieka paliatywno-hospicyjna w Poznaniu 1986-2004 - Halina Bogusz (praca doktorska)

Autor bestsellerowego Nieba dla akrobaty, nazwanego dekalogiem nadziei, rozmawia po latach z bohaterami swej książki. Gorzowskie hospicjum św. Kamila, które widział kiedyś jako niebo, które fascynowało go solidarnością w niesieniu pomocy choremu, zdało mu się po powrocie inne. Między ludzi wkroczyły ambicje, zmęczenie, wypalenie. Grzegorczyk o mało co uległby pokusie, aby uciec i ocalić lepsze wspomnienia. Ale na dnie tego kryzysu zauważył tę wartość największą i niezmienną - chorego. Tak samo bezradny i oczekujący na drugiego, mogący dać nagrodę - uśmiech, który zawsze będzie powracał. Na koniec zobaczył, że ten kryzys, jest glebą, która rodzi nowe owoce. I znowu nadleciały anioły. Grzegorczyk nigdy nie pisze laurek, uznaje, że życie jest piękne i święte takie, jakie jest nie ma potrzeby, by je pudrować.

Początków medycznych specjalności można się doszukiwać w odległych cywilizacjach i epokach. Już w starożytnym Egipcie około 2500 lat p.n.e. funkcjonowali lekarze związani ze służbą sakralną, zajmujący się chorobami określonych organów czy części ciała. W czasach nowożytnych bywało podobnie.

Dopiero jednak u schyłku XVIII w. rozwój wiedzy, jej szybki transfer za pośrednictwem publikacji, w tym prasy, kontakty zawodowe tudzież wyjazdy zagraniczne na początku XIX w. sprzyjały kształtowaniu się specjalności lekarskich.

Niezwykłą rolę odegrał postęp techniczny, a zwłaszcza wynalazki przyspieszające poznanie przyczyn choroby i zwiększające skuteczność terapii.

Jednymi z pierwszych specjalności, które rozwijały się na przełomie XIX i XX w., były chirurgia, położnictwo, ale także oftalmologia zajmująca się chorobami oka.

Publikacja powstała we współpracy z Instytutem Historii Nauki Polskiej Akademii Nauk i Śląskim Uniwersytetem Medycznym.

"W pewnym sensie jest to książka napisana pod prąd, a nawet dokonująca przewrotu, jednak w sposób pokojowy. Dość pozytywizmu, który jest jak rak trawiący naukę prawa. Dość relatywizmu, który prowadzi do zubożenia cywilizacji europejskiej. W niniejszej książce zawarto teorię prawa, a tym samym teorię sprawiedliwości, gdyż główną i podstawową ideą klasycznego realizmu prawniczego jest tożsamość prawa oraz tego, co sprawiedliwe. Znajduje się tu również pogłębione studium prawa naturalnego.

Prawo naturalne jest tym, co sprawiedliwe z natury, czymś należnym osobie ludzkiej ze względu na jej ontologiczną godność. Zatem prawo naturalne i godność człowieka - od poczęcia aż do śmierci - to uzupełniające się terminy. Przekonanie o istnieniu prawa naturalnego wynika z przekonania o istnieniu obiektywnej godności bytu ludzkiego, wymiarów czy też wartości absolutnych, niezależnych od subiektywnych opinii oraz odczuć. Jest przeciwieństwem skrajnego relatywizmu".

Od Autora

W przedstawionej publikacji zamieszczono artykuły prezentujące problematykę związaną z szerokim rozumieniem śmierci i umierania w bardzo rozległym czasie historycznym. Właściwie prace te zawierają doniesienia z historii epok najdawniejszych po czasy obecne. [...] Dotyczą one dociekań w aspekcie społecznym, religijnym, a także niekiedy politycznym i psychologicznym. [...] znajdujemy tu studia podejmujące problematykę śmierci w kontekście kulturowo­ obyczajowym, a można jeszcze dodać - wykorzystujące aparat badawczy szeroko rozumianej humanistyki.

Rzeczywistość cierpienia jest niezwykle złożona i różnorodna. Jej cechą niezmienną jest to, iż towarzyszy człowiekowi od zawsze, od początków jego egzystencji. W płaszczyźnie rozumu cierpienie pozostaje tajemnicą, pozostaje niezbadane, a jedynie w płaszczyźnie wiary otrzymuje swój sens i nowy wymiar. Cierpienie jest z pewnością rodzajem próby, której poddane jest człowieczeństwo.

Szpital Miejski im. Franciszka Raszei w Poznaniu obchodzi w 2023 roku 70. urodziny. Wydana z tej okazji książka jubileuszowa to opowieść o niezwykłych ludziach, w dużej mierze pracownikach szpitala, którzy tworzyli tę instytucję. Na kartach zapisano również historię naszego miasta widzianą z okien budynku przy ulicy Mickiewicza.

Oskar i pani Róża to wydarzenie literackie na miarę Małego księcia. Czy w ciągu dwunastu dni można poznać smak życia i odkryć jego najgłębszy sens? Dziesięcioletni Oskar leży w szpitalu i nie wierzy już w żadne bajki. Wtedy na jego drodze staje tajemnicza pani Róża, która ma za sobą karierę zapaśniczki i potrafi znaleźć wyjście z każdej sytuacji... Oskar i pani Róża to jedna z najpiękniejszych i najsłynniejszych powieści Erica-Emmanuela Schmitta, znakomitego francuskiego pisarza, wyróżnionego w 2010 roku Le Prix Goncourt de la Nouvelle.

Miliony Polaków pokochały go za wyrozumiałość dla słabości drugiego człowieka, wierność sobie, błyskotliwe poczucie humoru i determinację w walce ze śmiertelną chorobą.

Jak wygląda relacja ks. Jana z Bogiem? Jakie wartości są mu najbliższe? Które fragmenty Ewangelii są dla niego najważniejsze? O czym chce zdążyć opowiedzieć tłumom, które przychodzą na jego msze, a jakie słowa zachowuje dla pacjentów swojego hospicjum?

Grunt to twardo stąpać po ziemi i nie przestawać patrzeć w niebo. Zamiast ciągle na coś czekać - zacznij żyć, właśnie dziś. Jest o wiele później niż Ci się wydaje.

Niektórzy wieścili mu, że będzie karykaturą księdza. Niespełna jedenaście lat jego kapłaństwa to m.in. stworzenie domowego hospicjum, potem budowa od podstaw hospicjum stacjonarnego; organizacja Areopagów etycznych - letnich warsztatów dla studentów medycyny; praca katechety w szkole, gdzie ani uczniowie nie oszczędzali jego, ani on ich. 1 czerwca 2012 r. zdiagnozowano u niego nowotwór mózgu. Teraz, po dwóch operacjach, poddawany kolejnym chemioterapiom, nadal pracuje na rzecz hospicjum i służy jego pacjentom. Wspiera też swoich dawnych uczniów i wychowanków - niejednemu z nich pomógł wyprostować życie. Mówi, że jest "otwarty na cud", ale jednocześnie przygotowuje się na to, żeby "dobrze przeżyć swoją śmierć".

Czternaście lat temu Ola, córka Ewy Błaszczyk zapadła w śpiączkę. Od tej pory Ewa o swoim życiu mówi: „zadane”. Nie dane, ale właśnie zadane. Do poradzenia sobie, do nie-zwariowania. Ewa nie oszalała z rozpaczy, nie wyniosło jej na margines, nigdzie nie uciekła. Przeciwnie – starała się nadać sens nieszczęściu, które spotkało ją i Olę.