Duch Jezusa - Karol de Foucauld

Kim dla Ciebie jest Jezus Chrystus? Ja przyzwyczaiłam się, że Jezus to postać historyczna, temat niedzielnego kazania albo główny bohater kreskówki dla dzieci, którą w święta puszczają w telewizji. No i jeszcze w okolicach grudnia kojarzy mi się z dzidziusiem z kartki bożonarodzeniowej, który mimo mijających lat jakoś o dziwo nie wyrasta z pieluch. Taki Jezus jest dla nas wygodny, bezpieczny, przewidywalny i mający niewiele wspólnego z naszą codziennością. Nikogo nie gorszy, nie szokuje. W oczach świata wiara w takiego Jezusa oraz w zbawienie jest głupstwem, czymś pozbawionym sensu.

Ale co, jeżeli On jest kimś innym niż Jego obraz, który w moim umyśle i sercu stworzyła kultura, telewizja, moje doświadczenia? Co, jeżeli Jezus dziś przyszedłby do mojego kościoła i wcale nie stanąłby na ambonie, ale przyniósłby na przykład kij baseballowy i zaczął wywracać ławki czy krzesła? Taki Jezus byłby dla mnie szokujący. Co prawda w naszych kościołach nie sprzedajemy gołębi, ale chyba wielu z nas musi przyznać, że podczas niedzielnego nabożeństwa więcej w naszych głowach kalkulacji, handlu i przeliczeń niż modlitwy. Jakbym się zachowała, gdyby w niedzielę podszedł do mnie Jezus i bez pardonu wywrócił moje krzesło? Czy dla takiego Jezusa byłoby w ogóle miejsce w moim kościele, w moim życiu, a nawet w wyobraźni?

Czujmy się zaproszeni na wędrówkę przez duchowość św. Karola de Foucauld, który właśnie dlatego, że był w samym sercu tajemnicy miłości, może zostać źródłem inspiracji dla każdego rodzaju życia duchowego w Kościele.

Opowieść o duchowości brata Karola, który pragnął żyć życiem ukrytym w ubóstwie i z pracy własnych rąk jak Jezus w Nazarecie, a jednocześnie życiem kontemplacyjnym pośród świata, w miłości i braterstwie, wśród najuboższych. Obumarłe ziarno pszeniczne wydało plon. Po śmierci brata Karola powstały zgromadzenia Małych Braci i Małych Sióstr Jezusa żyjących jego duchowością, a w czasach kultu sukcesu, bogactwa i samorealizacji jego przesłanie wciąż wskazuje właściwy kierunek zagubionym.

Karol przeszedł długą drogę – od niewiary, przez nawrócenie, wstąpienie do zakonu trapistów, odkrycie powołania do życia pustelniczego – najpierw w Nazarecie, a potem w dalekiej Algierii… Ewangelizował przez samotność, ascezę, kontemplację połączoną z pracą fizyczną. Ale przede wszystkim pragnął być bratem – małym bratem Jezusa, bratem każdego człowieka.