O słuchaniu Mszy Świętej według św. Alfonsa Liguorego opracowane przez bł. ks. Igacego Kłopotowskiego

Książka stanowi naukowy fundament pod odbudowę Tradycji Łacińskiej w Polsce. Autor przybliża nam historię Mszy Świętej, uzasadnia, dlaczego powinna być sprawowana według reguł Mszy Świętej Wszechczasów, obala wiele mitów i kłamstw z jakimi spotkać się można przy argumentacji mającej ośmieszyć łacińską liturgię, opisuje innowacje liturgiczne wprowadzonym po Soborze Watykańskim II, a także zmiany wprowadzone wbrew postanowieniom i dokumentom samego soboru. 

Prezentujemy Państwu zbiór świadectw na temat tradycyjnej Mszy Świętej potocznie zwanej „trydencką”. To publikacja wyjątkowa, nie tylko dzięki statusowi samych autorów, ale także jej bezprecedensowości na polskim rynku wydawniczym.

"Ta monumentalna praca powinna stać się obowiązkową lekturą dla wszystkich, którzy pragną dociec źródeł współczesnego kryzysu Kościoła".

Dzieło to zostało napisane przez krakowskiego archiprezbitera ks. Hieronima Powodowskiego na początku XVII wieku w czasach zagrożenia herezją protestantyzmu, ale też stanowiąc odpowiedź na wątpliwości wielu katolików, czym w istocie jest Msza święta, jakie są jej cele i jak chrześcijanin powinien przeżywać Najświętszą Ofiarę. Te pytania pozostają aktualne również teraz, a zatem w czasach, gdy zanika w Kościele wiara w rzeczywistą obecność Ciała i Krwi pod postaciami chleba i wina.

Wydana po raz pierwszy w 1917 r. książka ks. Piotra Mańkowskiego „Po naszemu. Pamiętnik liturgisty” to zapis rozmów, które profesor liturgiki prowadził z proboszczem oraz wikariuszem wiejskiej parafii. Wskazywał przy tym na uchybienia popełniane przy sprawowaniu świętych obrzędów. Publikacja daje dowód, że ówczesna rzeczywistość liturgiczna daleka była od wzorcowej, z drugiej zaś strony ukazuje, jak bardzo duchowieństwo przykładało wagę do spraw związanych ze sprawowaniem Mszy świętej.

We Mszy świętej chodzi o miłość. Nie o jakieś pojęcie miłości, lecz o najwznioślejsze spotkanie z miłością. Spotkanie to całkowicie definiuje chrześcijanina. Istnieję zatem w świecie nie tak, jak ujmował to Kartezjusz: myślę, więc jestem. Ani nie zgodnie z jakąś wariacją na temat, przykładowo: „kocham, więc jestem”. To raczej dzięki temu, co wydarza się na Mszy, wiem, czym jest to, co sprawia, że jestem: jestem kochany, więc jestem. Za to składam dzięki wraz z wszystkimi innymi, którzy wiedzą, że ich istnienie określa ta sama zasada.

Jeśli mówimy, że we Mszy chodzi o miłość, równa się to stwierdzeniu, że Msza jest spotkaniem. Jest to spotkanie z Bogiem. Lecz nie jakimś mgliście wyobrażanym Bogiem. To spotkanie z Bogiem poprzez Jezusa. Spotykamy Jezusa, a poprzez Niego spotykamy Tego, którego On nazywa Bogiem i Ojcem. Nie spotykamy też jakiegoś mgliście wyobrażonego Jezusa. Nasze spotkanie z Nim to spotkanie z Tym, którego również musimy nazywać Panem i Bogiem. Nie są to jakieś arbitralne określenia Jezusa, luźne idee rzucone w czasie celebracji. Ten sam Jezus, którego ukrzyżowano pod Poncjuszem Piłatem i którego śmierć wspominamy w czasie Mszy, wychodzi nam na spotkanie jako powstały z martwych i znany jako Pan i Bóg. To ściśle określone spotkanie z Bogiem daje mi wolność. Określa mnie samego. Ofiarowuje mi nowe ja, przez które zostaję na nowo zdefiniowany poprzez nową relację. Stanowi całkowite przeciwieństwo grzechu pierworodnego, ten ostatni bowiem równoznaczny jest z pragnieniem, by być sobą wyłącznie poprzez siebie samego, a nie dzięki relacji z Bogiem. Każdy prawdziwy związek musimy poznać przez doświadczenie. Msza to takie w pełni przeżywane i odświętne doświadczenie, które kładzie fundamenty pod nasz związek z Bogiem poprzez Jezusa. Doświadczenie to umożliwia wszelkie inne związki. Oznacza to, że pozwala nam pokochać innych, skoro pokochał nas Bóg / Jeremy Driscoll OSB /

W obliczu politycznych i społecznych kryzysów współczesności oraz moralnego wyzwania rozważanie problemów liturgii i modlitwy może się wydawać drugorzędne. Pytań o to, czy miary moralne zostaną rozpoznane i czy zostaną obudzone duchowe siły, które są niezbędne do przetrwania kryzysu, nie da się jednak oddzielić od kwestii liturgii.

Ludzka godność zabezpieczona jest tylko wówczas, gdy człowiek, każdy człowiek, staje przed obliczem Boga i słyszy Jego wezwanie. Z tego właśnie powodu troska o właściwą postać liturgii nie istnieje obok troski o człowieka, lecz jest jej ośrodkiem.

Chrześcijaństwo zaczyna stawać się dla nas nudne? Przestaliśmy rozumieć znaczenie jego symboli, zatraciliśmy znacznie obrazu życia liturgicznego?

Kiedy się w nie wgłębimy, może się okazać, że to, czego szukamy, czasem nawet w innych religiach, jest na wyciągnięcie ręki. Benedykt XVI podjął problemy liturgii i modlitwy, które są nieodłącznym elementem troski o człowieka w ogóle. Jest to pozycja cenna dla tych, którzy chcą w swoim życiu odkryć na nowo piękno naszej wiary i pogłębić jej sens.

Dziś, gdy zmagamy się z wieloma herezjami i nadużyciami liturgicznymi, ważne jest, by na nowo odkryć duchowe bogactwo, które skrywa w sobie Eucharystia, i umocnić naszą rzymskokatolicką tożsamość. 

"Jest bp Schneider nieocenionym i niezrównanym po niej przewodnikiem. Tego, co piękne i wielkie, nie da się ot tak przekreślić. Kto chce się o tym sam przekonać, musi sięgnąć po tę książkę".

Abp Fulton Sheen przekazuje nam z mocą, w wyjątkowy sposób, prawdę tradycyjnego nauczania Kościoła o sakramentach świętych. To dzieło jest jednym z najbardziej wpływowych i praktycznych przewodników arcybiskupa Fultona Sheena. Wzbogacone zostało obszernymi komentarzami Sługi Bożego ojca Johna Hardona SJ, który wskazuje jak i po co czytać dzieła arcybiskupa Sheena: „Nie możemy zacząć strzec naszej wiary, dopóki nie zrozumiemy, w co wierzymy”.

Dzisiaj liturgia mszalna jest w "niebezpieczeństwie", wyrażającym się pewnymi niedoskonałościami, a nawet uchybieniami. Potwierdził to J. Ratzinger (jeszcze jako kardynał) w wywiadzie dla francuskiego dziennika "La Croix". Jego zdaniem głównym zagrożeniem celebracji mszalnej jest źle rozumiana "kreatywność liturgiczna", która może w niedługim czasie spowodować powstanie "mszalnej liturgicznej Wieży Babel". Jako papież Benedykt XVI stwierdził, że wprowadzane zmiany w liturgii Mszy świętej muszą być w zgodzie z prawdziwym duchem liturgii i jej przepisami. Bezwzględnie trzeba eliminować wszystkie aspekty "dzikiej pseudoliturgicznej twórczości", które niekiedy przemieniają Mszę świętą w widowisko i degradują liturgię mszalną do rangi towarzyskiego spotkania.

Nowe wydanie Modlitewnika Te Deum Laudamus w etui.

Podstawowe informacje dla wiernych, niezbędne dla właściwego rozumienia trydenckiej Mszy Świętej Wszechczasów. Jej lektura pozwoli każdemu poznać wartość i znaczenie poszczególnych słów i gestów.

Dzieło ks. Gihra — to skarbnica niewyczerpana nauki o Mszy św. Da ono obfity, już całkiem opracowany materiał kaznodziejom, znajdą w nim wielki pożytek duchowy, ze względu na wykład jasny i przystępny, świeccy katolicy, szczerze dążący do uświadomienia religijnego.

Książka ta, to jeden z największych hitów wydawniczych w historii polskich publikacji katolickich, wydana została w liczbie ponad jednego miliona egzemplarzy (cały czas jest wznawiana) i została przetłumaczona na pięć języków (ruski, litewski, francuski, niemiecki, rosyjski).

Jest to dzieło ponadczasowe, było aktualne sto lat temu, jest aktualne dziś, będzie aktualne i za sto lat… Bo natura ludzka jest niezmienną a antidotum na zło to Sakrament Pokuty.

Na kartach tej książki siedemnastu księży opowiada, jak doszło do tego, że odprawiają nie nową Mszę, ale Mszę trydencką.

Mszalik przeznaczony jest dla księży, którzy chcą odprawiać Mszę w języku łacińskim. Mogą też z niego skorzystać ludzie świeccy pragnący w niej aktywnie i ze zrozumieniem uczestniczyć. Poręczny format umożliwia zabranie książeczki w podróż, co może być bardzo istotne, zwłaszcza gdy podczas pobytu za granicą chcemy wziąć udział w Eucharystii.

Kapłan wart jest tyle, ile warte jest jego życie eucharystyczne, a przede wszystkim jego Msza Święta. Msza Święta bez miłości – kapłan bezużyteczny; Msza Święta żarliwa – kapłan zdobywający dusze. To są słowa św. Jana Pawła II. Pozytywne przesłanie tych słów możemy w pełni odnieść do życia i nauczania sługi Bożego ks. Aleksandra Woźnego. Kapłaństwo i Eucharystia są niepojętym, wielkim darem, a wielkość tego daru staje coraz bardziej czytelna w życiu świętych kapłanów. Żywym przykładem słów świętego papieża jest sługa Boży ks. Aleksander Woźny.