Wydawnictwo Diecezjalne i Drukarnia w Sandomierzu

Ależ tam w niebie musi być ciekawie! No bo pomyśl tylko: wszyscy są tam już wprawdzie świętymi, ale każdy doszedł do tej świętości całkiem inną drogą. Jest więc wśród nich i dawny łotr Dyzma, i uwikłany w astrologię Augustyn, były satanista Bartłomiej Longo i zatracający się w polowaniach Hubert. Jedni z nich, jak na przykład Dominik Savio, Maria Goretti czy Imelda Lambertini, przeżyli na ziemi zaledwie kilkanaście lat. Inni, jak Alfons Liguori czy Józef Kalasancjusz, przeszło dziewięćdziesiąt.

Proszę mi pozwolić - mówi ojciec misjonarz  Louvet - dorzucić tutaj osobiste wspomnienie. Kiedy w Cochinachine mówiłem w kazaniu o wierze, biedna maleńka córka Annamite właśnie straciła matkę. Czternaście lat była obciążona pracą w magazynie za znikomą zapłatę pięciu tiën za  dzień, czyli mniej więcej ósma część franka zarabiając na pożywienie dla siebie i dla dwóch swoich małych braci. Jakież było moje zaskoczenie widząc ją wchodzącą przy końcu tygodnia i przynoszącą zarobek dwóch dni abym odprawił Mszę Świętą za spokój duszy ich drogiej matki! Ta biedna maleńka pościła przez część tygodnia, by udzielić swojej zmarłej mamie tej pomocy. O święta jałmużno biednej i sieroty! Jeżeli moje serce w tym momencie głęboko zaniemówiło, jak ona musiała dotknąć serce Ojca niebieskiego i ściągnąć Jego błogosławieństwo na tę matkę i na jej dzieci! Oto szlachetna dobroć biednych...

„Wkrótce zapadnie kurtyna nad straszliwym i nieprzemijającym dramatem Twojej Odkupieńczej Miłości. A gdy słyszę Twe słowa: „Weź swój krzyż codzienny i naśladuj Mnie”, drżę z obawy, aby jego ciężar nie okazał się zbyt wielki, a jego wstyd zbyt gorzki. Gdybym tylko mógł zrozumieć, że Twoje przykazanie, aby podążać za Tobą na Kalwarię, nie było po prostu żelaznym prawem okrutnego losu, ale warunkiem szczęścia wiecznego, być może wybrałbym się w tę drogę, lecz boję się, drogi Jezu, że – aby mieć Ciebie – muszę porzucić wszystko inne”.

– Abp Fulton J.Sheen ze Wstępu

Wkrótce zapadnie kurtyna nad straszliwym i nieprzemijającym dramatem Twojej Odkupieńczej Miłości. A gdy słyszę Twe słowa: „Weź swój krzyż codzienny i naśladuj Mnie”, drżę z obawy, aby jego ciężar nie okazał się zbyt wielki, a jego wstyd zbyt gorzki. Gdybym tylko mógł zrozumieć, że Twoje przykazanie, aby podążać za Tobą na Kalwarię, nie było po prostu żelaznym prawem okrutnego losu, ale warunkiem szczęścia wiecznego, być może wybrałbym się w tę drogę, lecz boję się, drogi Jezu, że – aby mieć Ciebie – muszę porzucić wszystko inne.

Abp Fulton J.Sheen ze Wstępu

Nabożeństwo Drogi Krzyżowej należy niewątpliwie do najgłębiej wpisanych w wiarę i pobożność chrześcijańską, gdyż wprowadza nas w kontemplację tej niepojętej miłości Boga do człowieka, którą On wypowiedział w misterium męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa, naszego Boskiego Zbawiciela. I ta kontemplacja staje się też jakże głęboką szkołą życia chrześcijańskiego.

Książka ta to przepiękna opowieść o trójce dzieci, Łucji, Franciszku i Hiacyncie, którym dane było zobaczyć Najświętszą Maryję Pannę w małej miejscowości Fatima w Portugalii w 1917 roku. Mówi też o wielkim Cudzie Słońca, o tym, jak Hiacynta ujawniła tajemnicę dzieci, o ich pobycie w więzieniu oraz o tym, jak otrzymały Komunię świętą od tajemniczego anioła.

Eugenika i inne zło Chestertona należy do tych jego dzieł, których wspólną cechą pozostaje niezwykła aktualność podejmowanych zagadnień. Poruszana problematyka moralna przy dogłębności analizy na polu logiki i wiecznie żywych idei Ewangelii, w konfrontacji z rozpoznaniem ludzkiej natury zaskakuje konsekwencją oraz wrażeniem, że wszystko to znamy z osobistych sytuacji i życia społeczno-politycznego.

Żyjemy w czasach totalnego odrzucenia dotychczasowego dorobku pedagogicznego minionych pokoleń, co zbiega się w antypedagogice z postulowanym kodeksem praw dziecka: prawem do samostanowienia, prawem do swobodnego wyboru środowiska życia, z możliwością opuszczenia rodziców, prawem do życia bez kar, do seksualnej wolności. Wolność od wszelkich ograniczeń ma reperkusje moralne. Taka wolność zniewala. Założenie, że człowiek jest z natury dobry, że wyznacznikiem jego postępowania są jego popędy, prowadzi do naturalizmu i hedonizmu etycznego. Nauczyciele nie dostrzegają destrukcyjnego systemu, który chce przeformować całkowicie polską mentalność. Wydaje się, że tego postmodernistycznego zła nie dostrzegają profesorowie pedagogiki, których obecnie w Polsce jest ponad czterystu. Zamiast bronić młodzież przed destrukcją, biorą udział w rozpowszechnianiu tych patologii na uczelniach. Ukazuje się ogromna liczba bezwartościowych publikacji pedagogicznych licznych autorów. Zachwala się nowe "naukowe" metody edukacyjne, za którymi stoi jakaś wizja człowieka, według której stara się wychowywać. W Europie rozwinął się dominujący pogląd, według którego religia, rodzina i naród "należą już do przeszłości".