Dwudziestolecie międzywojenne, II Rzeczpospolita

Dwudziestolecie międzywojenne to ważny okres w historii Poznania, który z miasta zamkniętego w murach pruskiej twierdzy przekształca się w nowoczesną metropolię. Otwarcie w 1919 r. Uniwersytetu Poznańskiego powoduje napływ uczonych z innych regionów Polski. W krótkim czasie Poznań staje się ważnym ośrodkiem akademickim, a także artystycznym i kulturalnym. Coroczna edycja Targu Poznańskiego (od 1921 r.), a od 1925 r. Międzynarodowych Targów Poznańskich powoduje, że miasto zajmuje ważna pozycję na gospodarczej mapie Polski, umacnia ją organizacja w 1929 r. Powszechnej Wystawy Krajowej. Lata 20. przynoszą intensywny rozwój przestrzenny, Poznań się buduje i rozbudowuje, przybywa nowych domów, szkół, fabryk, obiektów użyteczności publicznej. I o tym jest ten album. O mieście, które się zmienia. I o tym, jak się zmienia.

Poznań miał wizjonera, może fantastę, człowieka zakochanego w swoim mieście, prezydenta, którego koncepcja miasta nie mieściła się w ówczesnych standardach. Oskarżano go o prześciganie doskonałych wzorów pruskiej dyscypliny, o trwonienie pieniędzy, budowanie na wyrost i realizowanie ambicji daleko wykraczających poza zwykłe zarządzanie miastem,. ale to za jego kadencji Poznań stał się nowoczesny. Ratajski był apodyktyczny i uparty, ale konsekwentny i z wizją. I dzięki temu uczynił Poznań wielkim.

Do publikacji dołączono także plany międzywojennego Poznania oraz obszaru Powszechnej Wystawy Krajowej.

Polsko-litewskie konflikt graniczny po I wojnie światowej wymagał podjęcia zdecydowanych działań. Marszałek Józef Piłsudski zdecydował się na "siłowe" rozwiązanie problemu Wileńszczyzny. 

Książka obejmuje podłoże konfliktu polsko-litewskiego o Wileńszczyznę, próby zażegnania konfliktu drogą pokojową, akcję zajęcia Wilna, utworzenie i funkcjonowanie Litwy Środkowej, doprowadzenie do inkorporacji Wileńszczyzny decyzją Sejmu Wileńskiego oraz uznanie granicy z Litwą na forum międzynarodowym.

Druga połowa lat trzydziestych XX w. w Związku Sowieckim to okres, kiedy reżim sowiecki przeprowadził szereg antypolskich akcji.

W latach 1935–1936 miały miejsce deportacje ludności polskiej, zamieszkałej na Ukrainie i Białorusi, z graniczących z Polską obwodów, na wschód Ukrainy lub w głąb ZSRS – do Kazachstanu albo Syberię. Kulminacją antypolskiej polityki była operacja polska (antypolska) NKWD z lat 1937–1938, w wyniku której represjonowano ponad 144 tys. osób, z czego 111 tys. zostało rozstrzelanych.

Zebrane dokumenty dają odpowiedź na pytanie jaką wiedzę polska służba dyplomatyczno-konsularna i wywiad wojskowy miały w sprawie sytuacji mniejszości polskiej w okresie bezprecedensowych represji reżimu z lat 1935–1938; jaki był stosunek rządu RP do Polaków w ZSRS; jak zachowywali się przedstawiciele Drugiej Rzeczypospolitej na terenie sowieckim w obliczu prześladowania Polaków; jak Polacy w ZSRS postrzegali stosunek do nich ze strony Warszawy.

Książka porządkuje i przedstawia historię Rusi Zakarpackiej. Podaje wiele nieznanych faktów dotyczących jej dziejów w okresie międzywojennym. Rozwiewa również pewną aurę tajemniczości i niewiedzy o tym regionie, szczególnie w latach 1938-1939, gdy Polska wykazywała nim spore zainteresowanie w swojej rozgrywce z Czechosłowacją.

Książka jest monografią 10.Pułku Ułanów Litewskich, która przedstawia historię tej jednostki związanej dziejami Kresów Wschodnich. Autor przedstawił proces formowania pułku, jego udział o granice wschodnie II Rzeczypospolitej, służbę garnizonową i walki w wojnie 1939 r.