Miłość ukrzyżowana - cierpienie w życiu i nauczaniu ks. Aleksandra Woźnego

Życie po życiu zawsze fascynowało. Współczesny człowiek stawia mnóstwo pytań, dotyczących tego, co będzie po śmierci. Czy istnieje sąd, o którym mówi Biblia? Czy podział na piekło, czyściec i niebo jest prawdziwy? A co ze zmartwychwstaniem ciał, o którym mówi Biblia i uczy Kościół? Czy będzie to wskrzeszenie trupa? Jaki jest świat duchów? Czy wędrówka dusz czyśćcowych to nie to samo, co reinkarnacja?

Św. Weronika Giuliani – żyjąca na przełomie XVII i XVIII wieku zakonnica i stygmatyczka – otwiera przed Czytelnikiem świat mistycznych przeżyć. 

Otrzymała w swym życiu wiele łask, którym zawsze towarzyszyło błogosławieństwo nie tylko dla niej, ale również dla jej spowiednika, klasztoru oraz dla całego świata. To niezwykłe świadectwo wiary jest dla nas dowodem na to, że Bóg obdarowując jedną osobę, równocześnie pochyla się nad całym światem.

W spisanym na polecenie spowiedników dzienniku znajdziemy zapiski jej osobistych doświadczeń wpisanych w duchowość franciszkańską oraz jej zawierzenia Duchowi Świętemu i Matce Bożej. Szczególne miejsce zajmuje wśród nich teologia serca zranionego oraz serca miłującego. Jest to element niespotykany ani wcześniej, ani później w przeżyciach innych mistyków. 

Pomimo upływu trzech wieków, dziennik Świętej pozostaje wciąż aktualny, a przesłanie w nim zawarte będzie doskonałą propozycją dla osób, które we współczesnym świecie poszukują osobistego i głębokiego spotkania z Bogiem.

Czytelnik znajdzie tu także bogaty wybór pieśni wielkopostnych, a także litanie, nowenny i koronki. Specjalnie na okres Wielkiego Postu zostały także przygotowane refleksje o krzyżu i męce Pańskiej, zaczerpnięte z wypowiedzi świętych i błogosławionych.

Opowiadania powstały w Karmelu, natomiast Jasełka i Drogę Krzyżową Mężczyzna, którego nic nie zatrzyma napisałem będąc (od 1995 roku) diecezjalnym księdzem Archidiecezji Warszawskiej.

Można te teksty po prostu przeczytać, ale mogą także stać się punktem wyjścia do głębszego rozważania, medytacji, modlitwy (ze Słowa autora).

Pokora była w nauczaniu ks. Aleksandra Woźnego tematem dominującym. Niemal we wszystkich corocznych rekolekcjach o życiu wewnętrznym głosił nauki o pokorze – albo w całości, albo przy omawianiu innych tematów w krótkich wzmiankach. Kaznodzieja mówi swe kazania także do siebie i one często „zdradzają” jego wnętrze. Możemy więc wnioskować, że nieustanne powracanie do tematu pokory wynikało z duchowej fascynacji tą cnotą ks. Woźnego i jest wyrazem jego nieustannej współpracy z łaską Bożą.

Niniejsza książka pozwoli raz jeszcze spojrzeć na wiarę w świetle nauczania ks. Aleksandra Woźnego, kandydata na ołtarze Archidiecezji Poznańskiej. Zaprezentowana publikacja umożliwi dostrzeżenie w nim, człowieka głębokiej wiary, prowadzącego bogate życie duchowe, otwartego na Boże działanie.

Książka zawiera konferencje wygłaszane przez ks. prałata Aleksandra Woźnego, który z niezrównaną znajomością życia wewnętrznego wskazuje możliwość osiągnięcia zadatku szczęścia, jakim jest  życie wieczne - już tu na ziemi, poprzez małą drogę dziecięctwa Bożego. Był człowiekiem autentycznej, żywej wiary. Duchowość swoją opierał na gorliwym naśladowaniu Chrystusa miłosiernego, pokornego i cichego, która dla wielu była wzorem miłości Boga.

Praca jest cennym opracowaniem mariologii ks. Piątkowskiego, która w całej pełni odpowiada nauczaniu Kościoła i papieży oraz pokazuje jego osobistą rzetelność i otwartość na nowe nurty w teologii katolickiej.

Jak dojść do pełnego szczęścia w rodzinie?

Historia znajomości Karola Wojtyły z Ojcem Pio - od pierwszego spotkania, do którego doszło w 1948 roku, aż po wyniesienie słynnego stygmatyka na ołtarze przez papieża Polaka.

Ksiądz Aleksander chciał, aby wszyscy byli święci. Mocne przekonanie o znaczeniu godnego, częstego łączenia się z Panem Jezusem w Komunii świętej w drodze do królestwa niebieskiego, wymuszało potrzebę „wychowywania” do Eucharystii. Stąd wieloletnia wytrwałość w głoszeniu nauk przybliżających życie Ewangelią na co dzień.

Biograf ks. Vianneya powiada, że największym umartwieniem Błogosławionego było pisanie kazań. W tym celu spędzał bezsennie noce i pisywał nieraz bez przerwy siedem godzin w zakrystii, w pobliżu Pana Jezusa utajonego w Przenajświętszym Sakramencie. Nie myślał nigdy o tym, że ktoś wyda jego nauki. Za życia nigdy nie zgodziłby się na ogłoszenie ich drukiem. Pisał swe kazania między rokiem 1818 i 1827, a więc w pierwszych latach swego kapłaństwa.. We wszystkich jego naukach przebija się ogromna znajomość ludu, znakomity zmysł spostrzegawczy i prawdziwie apostolska śmiałość w karceniu grzechów i błędów.