Wydawnictwo Nauka i Innowacje sp. z o. o.

Pionierska monografia podejmująca w sposób całościowy zagadnienie macedońskich uchodźców wojennych na Dolnym Śląsku. Praca ma charakter interdyscyplinarny, opracowana została na styku nauk historycznych, antropologii kultury i socjologii. Oparta została na archiwaliach krajowych i zagranicznych. Myślą przewodnią monografii jest ukazanie uchodźców wojennych z Grecji, Macedończyków, ze szczególnym uwzględnieniem różnych aspektów, jak rozróżnienia narodowego, specyfiki organizowania się macedońskich uchodźców, ich adaptacji i integracji.

W książce przedstawiono poglądy i doświadczenia historyków badających dzieje monastycyzmu obrządków zachodniego i wschodniego, co przyczynia się do lepszego i głębszego zrozumienia dziedzictwa kulturowego, jakie wniosły klasztory mnisze na przestrzeni wieków w historię narodów zamieszkujących tereny obecnej Polski, Ukrainy, Białorusi, Litwy i Łotwy. Znalazły tu swoje miejsce artykuły historyków z Federacji Rosyjskiej, Litwy, Francji, Ukrainy i Polski. Autorzy odnieśli się do kwestii o charakterze ogólnym – wprowadzającym do problematyki lub podsumowującym stan badań, oraz do dziejów wybranych klasztorów czy wybitnych zakonników lub zakonnic.

Książka dotyczy postrzegania starości w społeczności wiejskiej od schyłku XIX wieku po rok 1939. Autor skupia się na warstwie chłopskiej, analizując panujący wśród niej stosunek do ludzi starszych. Starość w innych grupach społecznych mieszkających na wsi nie jest rozpatrywana, co najwyżej znajdują się o niej epizodyczne wzmianki. Praca wpisuje się w nurt antropologii historycznej. Prócz historii wykorzystane w niej zostają osiągnięcia innych nauk społecznych, a szczególnie antropologii kulturowej i socjologii. Wywód autorski oparty jest o materiały etnograficzne, literaturę piękną, pamiętniki, wywiady z osobami starszymi. Atrakcyjność książki podnoszą unikalne fotografie.

Praca ukazuje całościowe zmagania o pamięć o Poznańskim Czerwcu w okresie Polski Ludowej od pierwszych miesięcy po "czarnym czwartku" 28 czerwca 1956 do 28 czerwca 1989, w którym to dniu po zwycięskich dla Solidarności wyborach do Sejmu i Senatu zorganizowano legalne obchody jego kolejnej rocznicy. Autor w oparciu o bardzo szeroką podstawą źródłową z detektywistyczną dociekliwością wytropił wszelkie możliwe ślady pamięci o Poznańskim Czerwcu. Opisuje on walkę dwóch stron o pamięć o tym istotnym wydarzeniu, tzn. strony oficjalnej urzędowej jak i społecznej związanej z opozycją. Autor pokazuje mechanizmy i skalę społecznego zapominania o Poznańskim Czerwcu. Oprócz podstawy źródłowej podstawowy walor książki to jej pionierskość i nowatorskie ujęcie. Książka jest bogato ilustrowana unikatowymi fotografiami.

Frapujące dzieje Trzygłowa (k. pomorskich Gryfic) przedstawione w relacji Rudolfa von Thaddena. 

Książka zawiera efekt dociekań nad kultami świętych księżnych i królewien żyjących na terenach Polski i Czech w XIII wieku.

Kobiety z tego kręgu cieszą się nieustannie uwagą historyków, w  tym przypadku jednak bardziej niż życiorysy wybitnych kobiet autorkę interesuje proces narodzin opinii świętości pań oraz zabiegi o promowanie nowych ośrodków kultów.

Szczegółowe omówienie przejawów czci jakimi darzono święte władczynie oraz środków, wykorzystanych do poszerzenia ich famae sanctitatis, wpisano w interesujący kontekst religijności Polski i Czech pełnego średniowiecza, wyznaczany przez kształtowanie się nowego typu pobożności w duchu mendykanckim oraz wyraźniejszą niż w poprzednich wiekach aktywność religijną kobiet.

Praca przedstawia działania wojenne na Mazowszu Północnym latem 1920 roku w kontekście Bitwy Warszawskiej, rozstrzygającej o losach odrodzonej Polski.

Takich jak Witold było wielu – młodych, zdolnych, korzystających z uroków życia. Wojna wywróciła ich świat do góry nogami. We wrześniu 1939 r. założyli mundur. Doświadczyli nierównej walki. Potem była konspiracja. Wsypa. Jedno, drugie i trzecie więzienie. Bicie, tortury i na końcu gilotyna. Ta gilotyna robi najstraszniejsze wrażenie. Witolda poznajemy najpierw jako żołnierza września. Potem jako autora i adresata więziennej korespondencji. W diariuszu z kampanii wrześniowej najwięcej jest o głodzie i chłodzie – „odżywiamy się cukrem i papierosami”, wodę „czerpiemy hełmami z rowu”. Że to już koniec dowiedzieli się od okolicznych chłopów. W listach z więzienia pisze o osamotnieniu, tęsknocie, cierpieniu i nadziei. Prosi o środki przeciwbólowe i przesyła „włos z gnidą”. Listy przechodzą przez więzienną cenzurę. Trzeba umieć je czytać. Byłoby dobrze, gdyby po tę niezwykłą książkę sięgnęło wielu naszych rodaków (prof. zw. dr. hab. Waldemar Łazuga).

Książka stanowi próbę zdiagnozowania współczesnego kryzysu humanistyki, a zarazem odpowiedź na niego poprzez postulat uprawiania humanistyki perennis – humanistyki bazującej na stylu monastycznym, powracającej do horyzontu mądrościowego, niestroniącej od ugruntowanej, mocnej aksjologii, wreszcie uznającej istnienie wartości transcendentalnych, opartych na Platońskiej triadzie Prawda – Piękno – Dobro, do której dołączona zostaje również chrześcijańska Miłość. Odwołując się do szeregu myślicieli (A.J. Greimas, P. Ricoeur, U. Eco, L. Kołakowski, S. Grygiel, E. Stein), mistyków (św. Jan od Krzyża, św. Hildegarda z Bingen, św. Teresa z Avila), artystów (J. Berdyszak, A. Rząsa) i badaczy (A. Wierzbicka, M. Heller), Anna Grzegorczyk szkicuje zręby humanistyki przyszłości – takiej, która będzie w stanie przezwyciężyć aktualny impas i jednocześnie dostarczyć współczesnej kulturze oraz „tragicznemu homo postmodernus” silnych aksjologicznych fundamentów. Przywrócić mu wiarę w sens.