Atut

Książka ta ukazuje nieznany, zamojski fragment dziejów Resortu Bezpieczeństwa Publicznego oraz Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, organów państwowych, które wywarły zdecydowany wpływ na powstanie i funkcjonowanie Polski Ludowej.

Chłopskie życie to wyjątkowa książka. Opisał w niej autor swoją własną historię – losy chłopca, który od czternastu lat (lata 1911-1913) musiał pracować jako najemnik u gospodarza w jednej z dolnośląskich wsi.

Z krowiarczyka awansował na wolarza, aż w końcu został głównym parobkiem. Praca ta trwała od czternastu do szesnastu godzin każdego dnia oprócz niedzieli. Miała ustalony porządek, była powtarzalna, dzień za dniem, rok za rokiem. Tak samo powtarzalny był jadłospis, ułożony przez gospodarza na wszystkie dni tygodnia. Te same były także oglądane codziennie twarze, te same powiedzonka i plotki.

Siłą tej książki jest detaliczny opis tej rzeczywistości i fakt, że pod postacią Otto Fäustla, bohatera ambitnego, inteligentnego i mimo wątłej sylwetki wytrzymałego, kryje się sam autor i że wszystko, o czym czytamy, wydarzyło się naprawdę.

Blisko 800 lat istnienia zakonu na Śląsku odcisnęło wyraźne piętno nie tylko na działalności naukowej czy duszpasterskiej, lecz także kulturalnej. Bogata spuścizna artystyczna Zakonu Kaznodziejskiego w Europie Środkowej jest coraz lepiej znana, czego nie można jednak powiedzieć, jeżeli chodzi o Śląsk. Nasza wiedza na ten temat jest fragmentaryczna i odnosi się tylko do kilku wybranych zjawisk. Dlatego ważnym postulatem badawczym jest jak najszersze spojrzenie na rolę zakonu w średniowiecznej i nowożytnej kulturze Śląska. Temu ma służyć również ukazanie działalności dominikanów na sąsiednich obszarach i podkreślenie wzajemnych powiązań artystycznych.

Tematyka kresowa, mimo że ciągle obecna w polskiej myśli naukowej, wciąż jest aktualna i z wielkim zainteresowaniem są przyjmowane kolejne opracowania na ten temat. Artykuły zamieszczone w prezentowanym tomie wzbogacają naszą wiedzę o dziejach polskiej kultury, omawiają polsko-ukraińskie, polsko-litewskie i polsko-białoruskie relacje kulturowe, ukazują atrakcyjność polskości, przynoszą oryginalny opis ginącego świata i języka polskich Kresów.

Maria Berny – Wołynianka z Dolnego Śląska – napisała książkę wspomnieniową, która jest świadectwem trudnej historii i przestrogą przed nacjonalizmem.

Autorka poszukuje swoich śladów i swoich korzeni, opowiada barwnie o jedenastu latach dzieciństwa spędzonych na Wołyniu, które były butne, radosne, szczęśliwe, a w końcu tragiczne. Pisze, jak oczami dziecka widziała narastające konflikty etniczne, przybierającą na sile nienawiść między ludźmi, którzy jeszcze wczoraj współżyli ze sobą, a teraz gotowi byli uciec się do największych zbrodni. W drugiej części książki Czytelnik znajdzie dokumenty dotyczące współczesnych stosunków polsko-ukraińskich oraz refleksje i wnioski na przyszłość.