Zapomniane dzieci Hitlera - Ingrid von Oelhafen, Tim Tate

Były gdzieś wśród bezkresów Azji, opanowanych przez terror NKWD, polskie dzieci, osierocone bądź oderwane od rodzin. Błąkały się głodne i chore, podróżowały w zamkniętych na głucho bydlęcych wagonach lub po prostu szły, brnąc w śniegu i błocie. Przemykały cicho przez brudne dworce. Kradły, aby przeżyć. I była w Taszkencie grupka ludzi, którzy chcieli uratować ich jak najwięcej, wywieźć poza granice ZSRR, stworzyć warunki do życia. Sylwetki tych dzieci i zmagania ich opiekunów z sowieckimi władzami ukazała Ordonka w książce, wydanej w 1948 w Bejrucie pod pseudonimem Weronika Hort (Hanka Ordonówna Tyszkiewiczowa), a zatytułowanej Tułacze dzieci. Jest to przejmująca opowieść o ludziach „małych wiekiem, lecz dojrzałych cierpieniem” – szczególna kropla w morzu nieszczęść XX wieku.

Książka o zagładzie Zamojszczyzny przez pryzmat losów Jana Tchórza, dziś emerytowanego gospodarza we wsi Borowina Starozamojska. Wtedy 2,5-letniego chłopca dwukrotnie wydzieranego od matki - raz biologicznej, drugi raz adopcyjnej.

W 1944 roku Janina i Bronisław Piekarscy, rodzice Macieja Piekarskiego wzięli z sierocińca pozbawione rodziców dziecko o nieznanej tożsamości, uratowane przez warszawskich kolejarzy z tzw. transportu śmierci. Ta decyzja na zawsze splotła ze sobą losy dwóch rodzin.

Valerie Riedesel, córka jednego z tytułowych „dzieci duchów”, wnuczka Cäsara von Hofacker, uczestnika spisku przeciw Hitlerowi, opowiada historię swojej rodziny: żony i pięciorga dzieci Cäsara. Pokazuje historyczne wydarzenia z ich perspektywy – zwyczajnie, po ludzku, ale też emocjonalnie i prawdziwie. Posiłkuje się przy tym wyjątkowym zbiorem niepublikowanych dotąd oryginalnych dokumentów – listów i pamiętników.

Historycy szacują, że od 50 do 250 tysięcy polskich dzieci zostało w czasie II wojny światowej porwanych, pozbawionych tożsamości i zgermanizowanych. Wiele z nich umierało zanim dotarło do miejsca przeznaczenia – wycieńczone biciem, głodem, trudami podróży. Młodsze dzieci przeznaczano do adopcji, starsze, które również musiały spełniać kryteria rasowe, do pracy w gospodarstwach, fabrykach, przy robotach drogowych.

Taki los spotkał Soszkę. Choć jej historia jest rdzeniem książki, autorka udziela również głosu dzieciom spotkanym „po drodze”. Tym, które udało się po latach odnaleźć, i tym, których głos zachował się już tylko w archiwach.

Studium biograficzne Adolfa Hitlera pióra wybitnego angielskiego historyka Davida Irvinga, wydane po raz pierwszy w 1977, a poszerzone i poprawione w 1991 roku (niniejsze wydanie zostało rozszerzone i uzupełnione przez autora w 2000 roku o nieznane wcześniej fakty, uzyskane w wyniku długoletnich poszukiwań w archiwach i zbiorach prywatnych), uchodzi za najbardziej kontrowersyjne opracowanie historyczne na temat wodza Trzeciej Rzeszy. Żadna inna książka o Hitlerze, nie wyłączając głośnych monografii Alana Bullocka i Johna Tolanda, nie wywołała tak gwałtownych polemik i dyskusji w środowisku europejskich i amerykańskich historyków, a nawet w prasie codziennej.

Biografia dwóch najsłynniejszych kobiet-pilotów doświadczalnych III Rzeszy. Opowieść o pasji, odwadze i sławie, a także o diametralnie różnych wyborach i dramatycznej walce o przetrwanie w cieniu totalitarnego państwa. Historia kobiet o skrajnie różnych tożsamościach oraz odmiennie pojmowanym patriotyzmie, które w niebywały sposób wspierały wysiłek wojenny Trzeciej Rzeszy ryzykując życie. To też historia wyborów, które doprowadziły je w dwa różne punkty pod koniec wojny.

Rekrutacja dzieci w szeregi przesiąkniętych ideologią organizacji politycznych przyjęła najjaskrawszą formę w Hitlerjugend, która powstała w 1933 roku, tuż po przejęciu władzy w Niemczech przez nazistów. Autor analizuje nazistowskie metody indoktrynowania młodego pokolenia Niemców i manipulowania nimi przez państwo totalitarne. Prezentuje też sylwetki chłopców i dziewcząt, którzy opierali się tym zabiegom. Opisuje, jak Hitlerjugend wstrząsała podstawami tradycyjnej moralności, równocześnie utrzymując, że stoi na jej straży, oraz jak wyglądały odważne – lecz skazane na niepowodzenie – próby sprzeciwu. Podejmuje również refleksję na temat problemów związanych z przejściem członków pokolenia poddanego indoktrynacji na stronę wartości demokratycznych.

Najnowsza biografia Piusa XII, zawierająca nieznane dotąd fakty z historii jego życia.
Pius XII - dla niektórych "papież Hitlera", dla innych sługa pokoju. Jaki naprawdę był Pius XII i dlaczego przez niektórych osądzany jest tak surowo? Czym spowodowane było zarzucane mu milczenie wobec Holocaustu? Czy "cicha dyplomacja" okazała się skuteczniejsza od głośnego protestu?
Michael Hesemann wprowadza nas w tajniki życia Eugenia Pacellego, próbując pokazać, jaki naprawdę był z pozoru chłodny i majestatyczny Pius XII.

Hans Asperger był uznanym wiedeńskim psychiatrą, który w uniwersyteckiej klinice dziecięcej badał osoby z zaburzeniami umysłowymi. Brał również udział w nazistowskiej akcji mordowania niepełnosprawnych dzieci. Dbał o „higienę rasową” w III Rzeszy.

Reżim nazistowski sortował ludzi według rasy, religii i kondycji fizycznej. Nazistowscy psychiatrzy wybierali dzieci z różnymi zaburzeniami rozwoju, zwłaszcza z autyzmem. Asperger i jego koledzy starali się je „przekształcać” w produktywnych obywateli Rzeszy. Te, które uznali za nieuleczalne, wysyłano do kliniki Spiegelgrund, a następnie zabijano.

Dzieci Aspergera to przejmująca książka o tym, co człowiek może zrobić drugiemu – słabszemu. To również opowieść o człowieku wplątanym w morderczą ideologię i historia początków badań nad autyzmem, która zmusza do rozważań nad dziedzictwem hitlerowskiej nauki.

Na temat Lebensbornu ciągle jeszcze krążą błędne opinie, mity i pogłoski. Instytucja ta została powołana do życia w końcu 1935 roku przez jednego z najpotężniejszych ludzi reżimu narodowosocjalistycznego, reichsfuhrera SS Heinricha Himmlera, rzekomo w celu niesienia pomocy niezamężnym matkom i nieślubnym dzieciom. W Niemczech oraz w przyłączonej do nich Austrii Lebensborn dysponował ośmioma domami matek i dwoma domami dzieci, wyposażonymi i gotowymi na przyjęcie 100 porodów miesięcznie.

Utworzenie Lebensbornu stanowiło część nieludzkiej polityki rasowej narodowych socjalistów.

Hesemann punkt po punkcie obala mit narodowego bohatera, nieustraszonego wodza i wizjonerskiego stratega. Hitler był kłamcą i tchórzem, ale miał talent oratorski. Pozbawiony skrupułów, przekręcał fakty historyczne i wymyślał fantastyczne scenariusze, by znaleźć usprawiedliwienie dla prześladowania przeciwników politycznych, aneksji terytoriów i zagłady Żydów. Autor daje nam przerażające świadectwo opartej na kłamstwie kariery, która doprowadziła do ludobójstwa i wojny. 

Selektywne rozmnażanie wchodzi w skład polityki nazywanej niewinnie „kontrola urodzin”. Jednak gdy bliżej przyjrzeć się zjawisku eutanazji, współczesnej eugeniki, aborcji oraz in vitro, widzimy wyraźnie obecność cywilizacji śmierci, której owocami są zabójstwa już na poziomie zarodków.

Jak to się dzieje, że współczesna cywilizacja europejska akceptuje te same barbarzyńskie metody, których inspiracji należy szukać w nazistowskich obozach śmierci? Jak to możliwe, że za eliminowaniem słabszych, chorych czy niedoskonałych opowiada się prawodawstwo współczesnych demokratycznych państw, chociaż konsekwencje jego stosowania są identyczne, jak w państwie hitlerowskim?