Wszystko, czym jestem - Carver Alan Ames

Cykl Carvera Alana Amesa Oczami Jezusa to zbiór opowieści o życiu Jezusa spisany na podstawie prywatnych objawień autora, przypominających wizje bł. Anny Katarzyny Emmerich czy św. Brigidy Szwedzkiej. Są to opowieści wyjątkowe, bowiem ich narratorem jest sam Jezus, a wszystkie wydarzenia obserwujemy Jego oczami. 

Przedstawiamy nowe wydanie książki, której treść koncentruje się wokół życiodajnej dynamiki Eucharystii urzeczywistniającej jedność. Autor podkreśla ten wymiar celebrowania w liturgii misterium paschalnego Jezusa Chrystusa, jakim jest wyzwolenie człowieka z jego zamykającej go w sobie wewnętrznej niewoli i uzdolnienie go do życia eucharystycznego, tzn. do czynienia daru z siebie i bycia w komunii z innymi. Przeżywana dzięki temu jedność w Ciele Chrystusa, jakim jest Kościół, staje się dla świata znakiem i odpowiedzią na jego niepokój i niepewność wobec rzeczywistości przemijania i śmierci. Ci, którzy żyją Eucharystią, świadczą o jej mocy, która pokonuje każde rozdzielenie, a umieranie przemienia w doświadczenie życia.

Kapłan wart jest tyle, ile warte jest jego życie eucharystyczne, a przede wszystkim jego Msza Święta. Msza Święta bez miłości – kapłan bezużyteczny; Msza Święta żarliwa – kapłan zdobywający dusze. To są słowa św. Jana Pawła II. Pozytywne przesłanie tych słów możemy w pełni odnieść do życia i nauczania sługi Bożego ks. Aleksandra Woźnego. Kapłaństwo i Eucharystia są niepojętym, wielkim darem, a wielkość tego daru staje coraz bardziej czytelna w życiu świętych kapłanów. Żywym przykładem słów świętego papieża jest sługa Boży ks. Aleksander Woźny. 

Chcemy przeżywać Mszę św. w sposób duchowy, ale dla tego przeżywania istotne znaczenie ma również nasze ciało; powinno ono wyrażać naszą postawę duchową i wspomagać ją. Postawy przyjmowane jednocześnie przez wszystkich w określonych momentach Mszy są wyrazem wspólnoty celebrującej Eucharystię. Jest ona bowiem dziełem wspólnym, zbiorowym, a nie indywidualną praktyką modlitewną. Poczucie łączności z innymi, przynależności do wspólnoty wyrażamy m.in. właśnie przez podporządkowanie się owemu ustalonemu schematowi postaw liturgicznych.