Warszawa literacka lat międzywojennych - Teresa Dąbrowska

Tragiczne losy Warszawy w latach 1939-45 przysłoniły epokowe wydarzenia, które miały tu miejsce w czasie I wojny światowej. Polska odzyskała wówczas niepodległość po 123 latach niewoli, a następnie obroniła ją w pamiętnym 1920 roku. Warszawa, przez kilkadziesiąt lat stolica jednej z dziesięciu guberni Priwislinskiego kraju, w wyniku wydarzeń wstrząsających wówczas światem wyrosła na niekwestionowaną stolicę narodu i państwa.

„Lata dwudzieste…, lata trzydzieste…” – szarm i szyk, kino, kabaret, strusie pióra i rewiowy blask! Napisana z imponującą erudycją opowieść o ulubionych rozrywkach Polaków w międzywojniu, kiedy ludzie naprawdę potrafili szaleć – od ulicy po salon. Autor przywołuje to, co o kulturze, tej wyższej i tej spod znaku podkasanej muzy – pisali ówcześni. Inkrustuje swoją opowieść barwnymi anegdotami, fragmentami – często złośliwych – recenzji czy wspomnieniami postaci z artystycznego świecznika. Bohaterami tej książki są twórcy wielcy i niszowi, najjaśniejsze gwiazdy i aktorzy grywający „ogony”, właściciele kin i artystki podrzędnych teatrzyków rewiowych, kompozytorzy najświetniejszych przebojów i bankruci, którzy wszystko postawili na jedną kartę, a publiczność nie dopisała... 

Nie ma chyba w Europie innej metropolii, która podczas drugiej wojny światowej ucierpiała tak straszliwie jak Warszawa. Nie ma w niej drugiej takiej dzielnicy, która została starta z powierzchni ziemi – jak dzielnica północna. I nie ma drugiej tak licznej dzielnicowej populacji, która doświadczyła równie potwornej zagłady i znikła bez śladu po 600 latach bytowania – jak żydowska społeczność północnego śródmieścia. Wędrówka po przedwojennej żydowskiej Warszawie może odbywać się nieomal wyłącznie w świecie wirtualnym, albowiem w tym rzeczywistym pozostały tylko nieliczne pamiątkowe kamienie, pomniki i tablice. 

„Miasto w biegu" – artystycznie wykonane, czarno-białe fotografie prezentujące aktualny obraz polskich miast.

Zobaczysz części miast, do których nie docierają turyści.

Albumy wydane w polsko-angielskiej wersji językowej.

Każdy album liczy 120 stron.

Niniejsza książka przedstawia życie i losy Andrzeja Gruszczyńskiego z perspektywy dziecka z warszawskiej rodziny inteligenckiej (matka - nauczycielka, ojciec - znany i szanowany adwokat), obronę Warszawy w 1939 roku widzianą i przeżywaną przez mieszkańców jednej z kamienic na ulicy Chmielnej, życie w czasie okupacji, aresztowanie bohatera tej książki i jego ojca, wywiezienie ich do obozu w Auschwitz, a także jego dalsze losy w pierwszych latach po zakończeniu wojny.

Wstrząsająca opowieść o jednej z największych tragedii w historii Polski.

Ta książka jest niczym wielobarwny żałobny fresk poświęcony zamienionemu w morze ruin
miastu i ludziom, którzy niemal bezbronni przez dwa miesiące powstrzymywali regularne, doskonale uzbrojone jednostki wroga. Podziw dla nich przeplata się w niej z bólem czy nawet goryczą z powodu straszliwej tragedii, jaką zaowocowała decyzja o rozpoczęciu Powstania.

Jedną z bohaterek tej opowieści jest Magdalena, pisarka-historyk, drugą…warszawskie kamienice, których historia ożywa na oczach czytelnika, obejmując wiek osiemnasty, II wojnę światową, PRL i nowoczesność. Nowoczesne są także skomplikowane postaci kobiet,: wiernych przyjaciółek, pełnych bezwarunkowej akceptacji matek, namiętnych kochanek i profesjonalistek u szczytu kariery. W gąszczu powieściowych wątków nie zabraknie niepokojącego kryminału, pogmatwanego romansu i dziennika podróży po Europie, z bezcenną instrukcją obsługi włoskiej komunikacji miejskiej. Autorka, znająca Warszawę jak mało kto, wędruje między jej prawą i lewą stroną ukazując wiele twarzy tego niezwykłego miasta.

W latach 1934–1936 w Warszawie, przy ul. Chocimskiej 35 działał
polsko-rosyjski klub dyskusyjny „Domek w Kołomnie”, założony
przez białego emigranta, wybitnego krytyka, Dymitra Fiłosofowa.
Do zarządu klubu należeli między innymi: Rafał Marceli
Blüth, Józef Czapski i Jerzy Stempowski.

Niakładem Wydawnictwa Więź ukazała się książka Piotra Mitznera przedstawiająca historię tego klubu.

W książce Bolesław Leśmian w Warszawie autor Piotr Łopuszański rusza warszawskimi śladami jednego z najwybitniejszych poetów XX wieku, a przy tym kobieciarza, nałogowego palacza (75 papierosów dziennie!) i niespełnionego reżysera, który niesłusznie jest kojarzony z prowincją. Nawet gdy urodzony w Warszawie Leśmian otrzymał posadę notariusza w Hrubieszowie a potem w Zamościu, regularnie bywał w rodzinnym mieście: czy to w odwiedzinach u kochanki, czy w celu podreperowania zdrowia, czy w końcu, by posiedzieć z przyjaciółmi w ulubionych kawiarniach. Jak na skrzydłach wracał do ukochanej Warszawy z Paryża czy słonecznego Cannes. W książce ukazane zostało życie poety, jego perypetie, związki z Warszawą, anegdoty oraz nowe, niepublikowane wcześniej informacje. Czytelnik pozna miasto takie, jakim widział je Leśmian: od tygla kulturowego w ciasnych granicach narzuconych przez zaborcę do tętniącej życiem metropolii, którą upodobała sobie bohema artystyczna. Autor pokazuje zmieniającą się Warszawę od lat 70. XIX stulecia po schyłek lat 30. XX wieku.