24,50 zł
26,80 zł
269,00 zł
Cena regularna:
289,00 zł
U Kmicica i Łupaszki - Szewieliński Wacław
Cena regularna:
towar niedostępny
dodaj do przechowalniOpis
Autor: | Szewieliński Wacław | ||
Wydawnictwo: | Mireki | ||
Rok wydania: | 2015 | ||
Oprawa: | twarda | ||
Liczba stron: | 262 | ||
Format: |
|
||
Waga: | 700 g | ||
Numer ISBN: | 9788364452482 |
Wspomnienia „Zawiszy” z oddziału „Kmicica” i 5. Wileńskiej Brygady AK legendarnego Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki”.
Nagle usłyszałem rozkaz „Ostrowskiego”:
– Chłopcy, z bronią do mnie!
Odwróciłem się i wtedy ujrzałem pepesze partyzantów sowieckich skierowane na „Ostrowskiego”. Padł kolejny rozkaz: „Rzuć broń!”
W tym momencie okrążyli nas partyzanci sowieccy w liczbie znacznie przewyższającej stan naszego oddziału. Broń mieli gotową do strzału. Rozległy się krzyki.
– Ruki w wierch! Brasaj aruzie!
Posypały się strzały, a pociski gwizdały nad naszymi głowami. Kazano nam się położyć, zrewidowano nas, ograbiono, rozbrojono i rozebrano. Do obozu wprowadził Rosjan nasz żołnierz z obstawy „Kmicica”, prawdopodobnie dowódca kawalerii „Ostróg”. Wraz z „komandirami” partyzantów sowieckich Sudarikowem i Saszkowem wjechali bryczką, a inni na koniach lub pieszo. Kolega Franciszek Szurpicki „Brzózka” odmówił oddania broni. Stał na warcie, kiedy podchodzili sowieccy partyzanci, wyjął granat i rozerwał się. [...]
Porozumienie zawarte nad jeziorem Narocz pomiędzy dowódcą partyzantki sowieckiej płk. Fiodorem Markowem i dowódcą AK por. Antonim Burzyńskim „Kmicicem” zostało podstępnie złamane. 26 sierpnia 1943 roku zaproszonego przez Rosjan „Kmicica” i członków jego sztabu uwięziono, a potem zamordowano. Taki los spotkał około 80 ludzi z liczącego 300 żołnierzy oddziału „Burza”. Ponadto od kul partyzantów sowieckich zginęło około 40 ludzi z konspiracyjnej sieci terenowej. [...]
W pierwszych miesiącach po rozbrojeniu bazy „Kmicica” i powstaniu nowego oddziału „Łupaszki” stosunki z Sowietami pozostawały bardzo napięte. Nasiliła się wzajemna wrogość. W końcu 1943 roku, jeśli dochodziło do walk z partyzantką sowiecką, to głównie w obronie miejscowej ludności polskiej. Właśnie w połowie listopada „Łupaszka” osobiście poprowadził 5. Brygadę na tereny najbardziej uczęszczanej trasy wypadowej rabunkowych grup partyzantów sowieckich. [...]
Byliśmy okrążeni i spychani do rzeki Straczanki, lecz cała 5. Brygada walczyła na śmierć i życie ze zdradzieckim sowieckim „sojusznikiem”. Rannych przewożono na drugi brzeg pod opieką sanitariuszki „Aldony”. Przeprawę osłaniał „Pawlik”. Pierwszy pluton „Kitka” walczył do końca tak długo, aż przystąpił do przeprawy. [...]
Na znak odwrotu wystrzelona została czerwona rakieta, która oznaczała jednocześnie koniec walki. Okazało się jednak ku naszemu zdumieniu, że strzelanina trwała nadal – walczyli teraz z sobą już tylko partyzanci sowieccy, dla których czerwona rakieta stanowiła po prostu umówiony znak przystąpienia do ataku. Strzelali prawdopodobnie wyłącznie do siebie, gdyż nikogo z naszych już tam nie było. [...]
Według ustaleń miejscowej ludności, sowieccy napastnicy po bitwie w Radziuszach mieli około 250 zabitych i rannych, gdy tymczasem straty naszej brygady wyniosły dwóch żołnierzy, z których jeden utonął w rzece.
(fragmenty książki)