Trzydziestolecie drugiego soboru Watykańskiego - ks. Michał Poradowski

Autor scharakteryzował dzieje cywilizacji europejskiej, opartej na kulturze greckiej i rzymskiej oraz doktrynie chrześcijańskiej. Ukazał miejsce człowieka w cywilizacji europejskiej i zagrożenia, jakie niesie ze sobą odchodzenie od korzeni chrześcijaństwa oraz jego judaizacja.

Autor przedstawia zasadnicze zmiany, sprzeczne z Tradycją Kościoła Katolickiego, które zostały wprowadzone w wyniku podjętych reform podczas II Soboru Watykańskiego. Wiele wprowadzonych wówczas modernistycznych reform i zmian, inspirowanych między innymi przez masonerię, nie wytrzymało próby czasu i przyniosło szkody Kościołowi Katolickiemu i wiernym. Kryzys wiary, laicyzacja życia, spadek powołań, zamykanie kościołów, zwłaszcza na Zachodzie - to tylko niektóre skutki. Również reforma liturgii nie sprzyjała umacnianiu Kościoła Katolickiego. Kilkadziesiąt lat, które upłynęły od czasu Soboru, potwierdziło słuszność obaw Autora, o zagrożeniach jakie niosły dla Tradycji zmiany m. in. w liturgii Mszy Świętej.

John W. O`Malley

Niepublikowane dotąd listy i dokumenty pisane własnoręcznie przez Pawła VI są niezwykłym źródłem wiedzy o papieżu, który przewodniczył obradom Soboru Watykańskiego II i dał zielone światło zmianom mającym odmienić oblicze Kościoła.

W październiku 2018 roku Franciszek kanonizuje Pawła VI jako czwartego po Piusie X, Janie XXIII i Janie Pawle II papieża żyjącego w XX wieku.

Książka omawia: soborowe zmiany w pojmowaniu jedności chrześcijan; skutki, charakter, metody i krytykę oraz teologiczną słabość i rzeczywisty stan posoborowego ekumenizmu; ekumenizm jako atak na jedność i jedynozbawczość Kościoła katolickiego oraz herezja dotykająca Boskiej konstytucji i misji Kościoła; ekumenizm masonerii i New Age (spotkanie w Asyżu, jubileusz roku 2000); niebezpieczeństwa i następstwa dialogu ekumenicznego z protestantami; objawienia fatimskie antidotum na herezję ekumenizmu — śmiertelnego wroga Chrystusa, Kościoła i Bożej miłości.

„Lektura dzieła Tradycja kontra modernizm kardynała Louisa Billota to uczta dla intelektu spragnionego przejrzystych wywodów i czystej katolickiej prawdy. Styl francuskiego teologa, doskonale oddany w polskim przekładzie Marcina Beściaka, jest niezwykle przystępny jak na dzieło tej kategorii. Widać w nim geniusz oraz tradycję jezuickiej pedagogiki, łączącej erudycję z prostotą wypowiedzi. (...) Kardynał Billot, znakomity przedstawiciel rzymskiej szkoły teologicznej i odnowy tomistycznej, napisał swe dzieło w formie thrillera teologicznego: po przedstawieniu katolickiego pojęcia Tradycji i bezlitosnej krytyce historycznej metody badań, autor postanowił w ostatnim rozdziale oddać głos samej herezji modernizmu. Można powiedzieć, że synteza jezuity genialnie wyraziła pozory wewnętrznej spójności tego błędnego systemu.”

Książka W co wierzymy, to najbardziej znana publikacja Leo Trese, która ma dziesiątki wydań w różnych językach (w Hiszpanii 22 wydania) i należy już do klasyków apologetyki. Doskonale napisana - może pomóc pokochać naszą wiarę i uporządkować wiedzę na jej temat i umiejętnie bronić jej zasad przed zarzutami. Każdy znajdzie tu wiele praktycznych odniesień zachęcających do przeżywania prawd wiary w życiu codziennym.

Listy arcybiskupa Carlo Maria Viganó wywołały wielkie wzburzenie zarówno wśród najwyższych hierarchów Kościoła, jak i wiernych na całym świecie. Grzeszne i przestępcze czyny, jakich dopuścił się były kardynał, arcybiskup McCarrick, to wstrząsające świadectwo degeneracji jednego z najwyższych hierarchów Kościoła, a nie mniej szokująca jest zmowa milczenia oraz potajemnego krycia i wspierania McCarricka przez watykańskich dostojników najwyższego szczebla.

Dziedzictwo rewolucji francuskiej to pionierska praca na rynku wydawniczym w Polsce, odkłamująca mit rewolucji francuskiej. Autor ukazała genezę, przebieg i skutki rewolucji, która zaważyła na losach świata w XIX i XX wieku. Szczególnie cenne są refleksje autora na temat jej wpływu na rewolucję październikową w Rosji i ekspansję komunizmu na świecie. Ukazanie genezy i kulis obu tych wydarzeń historycznych umożliwi właściwą ocenę ich wpływu na cywilizacją przełomu tysiącleci.

Zapis wspomnieniowy przebiegu pielgrzymki Jana Pawła II w 1987 roku do Chile.

Jedna z najlepszych książek Malachiego Martina.

Do Rzymu, w okresie zmagania się w Kościele mentalności, zachowań i postaw przed i posoborowych, przybywa młody kapłan z USA. Służąc w Kurii Rzymskiej poznaje splot interesów, sił, intryg wewnątrz Watykanu, wyniki tych zmagań oraz efekty, jaki osiągną te czy inne, jawne a także tajne czynniki działające wewnątrz Watykanu, zadecydują o obecnej i przyszłej kondycji Kościoła Katolickiego.

TO NIE JEST TURYSTYCZNA PRZECHADZKA PO WATYKAŃSKICH ARCHIWACH i odkurzanie starych manuskryptów. To niezwykle barwna (dosłownie!) opowieść o pełnej tąpnięć, trzęsień ziemi i potężnych zawirowań historii Kościoła. „Bramy piekielne go nie przemogą” – obiecał Jezus. Co to znaczy? Strategią Kościoła jest ekspansja, nie ewakuacja. Dziennikarskie śledztwo trwa, a Grzegorz Górny i Janusz Rosikoń doskonale zdają sobie sprawę z tego, że „aby poddać minione dzieje sprawiedliwej ocenie, należy najpierw poznać rzetelnie fakty”.

Główna teza badawcza niniejszej publikacji dotyczy aspektów bezpośrednich i pośrednich źródeł inspiracji dla kościelnego prawa konstytucyjnego i publicznego.

Jednym z celów promulgowania Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r. było przeniesienie soborowej eklezjologii na język prawny. Wynika z tego, że Sobór Watykański II był bezpośrednim źródłem inspiracji dla prawa kanonicznego, w tym także dla kościelnego prawa konstytucyjnego i publicznego.

W książce usystematyzowano zagadnienia, które Podejmował Prymas na Soborze, zestawiono ich z nauczaniem zawartym w konstytucjach, dekretach i deklaracjach Soboru oraz dokumentami posoborowymi.

Spośród 32 tomów akt soborowych wybrane zostały dokumenty bezpośrednio odnoszące się do działalności S. kard. Wyszyńskiego. Są wśród nich nie tylko akty nominacji do różnych gremiów Soboru, ale przede wszystkim 2 wota (warszawskie i gnieźnieńskie), 9 spisanych wystąpień na posiedzeniach Komisji Centralnej, 11 spisanych wypowiedzi w Auli soborowej i 2 pisemne uwagi. Oprócz tych dokumentów nieocenionym źródłem archiwalnym są osobiste notatki Prymasa, stanowiące rodzaj pamiętnika i kalendarium wydarzeń soborowych.

Wraz z Autorem tej książki możemy obserwować, jakim złudzeniom podlegali ludzie w okresie rewolucji dokonywanej w Kościele, jest to tym bardziej wiarygodne świadectwo, że Malachi Martin sam brał udział w tych wydarzeniach pracując w samym centrum Watykanu.

Nikt nie może już zaprzeczać, że Kościół katolicki znajduje się w stanie głębokiego kryzysu. Kryzys ten, objawiający się zarówno na płaszczyźnie doktrynalnej, jak i społecznej oraz politycznej, jest skutkiem rewolucji, której najbardziej widocznym efektem był Sobór Watykański II i odrzucenie przez hierarchię tych tradycji, które dały Kościołowi siłę. Sobór był prawdziwym początkiem procesu dechrystianizacji Kościoła, a więc zastępowania nauki Chrystusa nauką inspirowaną nurtami myśli świeckiej. W rezultacie Kościół utracił swój duchowy wymiar i stał się zwykłą instytucją tego świata, targaną przez typowe dla tego świata problemy.

Arcybiskup Karol Wojtyła należał do tych, których wkład w Sobór był wyjątkowy, bogaty w sensie ilościowym oraz szczególnie bogaty i różnorodny na poziomie doktrynalnym. Ojcowie soborowi mogli poznać teologiczną syntezę ujawniającą się w jego wypowiedziach. Sami biskupi polscy, zwłaszcza w drugiej części prac soborowych, uznali go za swego oficjalnego reprezentanta, o ile nie lidera, powierzając mu prawo do zabierania głosu w imieniu ich wszystkich. Nie ma wielu ojców soborowych, którzy by zabierali głos na Zgromadzeniu Ogólnym z równą częstotliwością, co ów krakowski biskup. Yves Congar pisał o nim: Wojtyła zrobił znakomite wrażenie. Ma dominującą osobowość. W jego osobie jest jakieś ożywienie, magnetyczna siła, profetyczna moc, pełna pokoju i nie do odparcia. W dziennikach soborowych innego jego uczestnika, o. Henri de Lubaca, znalazłem następującą notatkę z 1965 roku: Miejmy nadzieję, że Opatrzność na długie lata zachowa nam Pawła VI, lecz jeśli pewnego dnia potrzebować będziemy papieża, mój kandydat jest jeden: Wojtyła! Niestety, to niemożliwe. On jest bez szans. Jak się okazało, Duch Święty nie podzielał tej obawy. Karol Wojtyła wniósł do Kościoła coś bardzo wielkiego. "Wierzyłem - napisał już jako papież - Duchowi, który do Kościoła i świata naszych czasów przemówił głosem Vaticanum II".