Sztuka w kulturze - Henryk Kiereś

Książka Krzysztofa Karonia to pierwsza rzetelnie przedstawiona historia dominującej współcześnie ideologii - tzw. wolnościowego marksizmu. Księgarnia "Książki przy herbacie" promuje ją na swojej stronie. 

Marsz w kierunku totalitaryzmu rozkłada się na trzy etapy. Pierwszym jest negacja istnienia prawa i prawdy obiektywnej, czego konsekwencję stanowi zrównanie dobra i zła, grzechu i cnoty. Drugim – instytucjonalizacja dewiacji moralnych objawiająca się w przemianie prywatnej niegodziwości w publiczną cnotę. Trzecim wreszcie – wprowadzenie ostracyzmu społecznego i prawnej karalności dobra.
Do tego momentu właśnie doszliśmy. Żyjemy w społeczeństwie hołdującym swoistemu antydekalogowi, w którym dozwolone jest wszystko poza publicznym deklarowaniem wierności zasadom porządku naturalnego i chrześcijańskiego.
Jest to zarazem ostatni moment, aby przeciwstawić się dyktaturze relatywizmu. 

Marksizm kulturowy. 50 lat walki z cywilizacją Zachodu to pozycja, po którą należałoby sięgnąć, by zrozumieć politykę mediów ostatnich stuleci. Zobacz, jaki obraz wyłania się z marksistowskich poglądów.

Ludziom narzuca się różne idee, a oni podświadomie z nich korzystają, ponieważ te z wolna przenikają do ich umysłów, zatruwając je, wbrew rozsądkowi i przyzwoitości. Są to myśli marksistowskie, a także bolszewickie. Co gorsza, promują je media, właśnie na gruncie wszelkich zachodnich społeczeństw. To jednak nie wszystko. Wystarczy pójść do teatru, do kina, uczyć się, nieważne czy w szkole, czy na uniwersytecie, by zostać podstępnie zmanipulowanym. Co gorsza, wiele regulacji prawnych jest opartych właśnie na tych ideach i przekonaniach, a nawet jeśli podświadomie się im sprzeciwiamy, nic nie możemy na to poradzić.

Autor Marksizmu kulturowego. 50 lat walki z cywilizacją Zachodu zadaje pytanie o to, w jakim obecnie miejscu się znaleźliśmy i do czego dążymy w przyszłości. Co jeszcze musi się wydarzyć, abyśmy przejrzeli na oczy i przewartościowali swoje życie? A może tak wygląda i powinna wyglądać rozwinięta cywilizacja?

Nie czytajcie Państwo Żaka. W żadnym wypadku. Zwłaszcza jeśli lubicie III RP, zwłaszcza jeśli lubicie współczesny polski teatr, jeśli nie przeszkadza Wam permisywizm, hipokryzja, jeśli daleko Wam do Boga, jeśli sądzicie, że nauka w polskiej szkole to jest to, czego oczekujecie, jeśli wstydzicie się "polskości", jeśli nie chcecie się o nią bić, a w razie potrzeby za nią ginąć. Nie czytajcie, jeśli obca jest Wam tradycja, jeśli w Oświeceniu widzicie epokę postępu i wyrównywania szans. Nie czytajcie, bo Żak zakłóci Wasz dobry humor, zburzy ten racjonalny, poukładany świat, powie, że warto odnajdywać właściwe hierarchie, oddzielać ziarno od plew. I zmusi nie tylko do myślenia, także - a może przede wszystkim - do pracy nad sobą.

O kulturze i rewolucji to zbiór tekstów tworzących opowieść o oglądanej z Polski epoce, w której porządek kultury fundujący cywilizację zachodnią jest podważany przez rewolucyjne prądy. 

Czy to już koniec naszej cywilizacji? Książka ta jest jednym z najważniejszych dzieł współczesnej humanistyki, nie tylko polskiej. Wybitny uczony i pisarz, wielki erudyta, prof. Wojciech Roszkowski, dokonuje w niej bilansu naszej cywilizacji.

Rozpusta jest występkiem powszechnym, szczególnie w naszych czasach. W sferze intelektualnej jednak rzeczą kluczową jest proces transmutacji przewin w rozmaite teorie, a więc sytuacja, w której „intelektualista” występuje przeciwko zasadom moralności, a co za tym idzie, przeciwko prawdzie. Wszystkie współczesne „izmy” są wypadkową tej właśnie postawy. Wszystkie wyczerpują znamiona samousprawiedliwiania się. I wszystkie one najskuteczniej analizuje się z perspektywy wiedzy o niedostatkach moralnych ich twórców, orędowników i wyznawców.

Książka dotyczy życia społecznego człowieka jako koniecznego kontekstu jego aktualizacji. Zwraca uwagę na rolę filozofii w rozpoznawaniu istoty życia wspólnotowego, jego metody cywilizacyjnej i ostatecznego celu. Rozważania są dokonywane z perspektywy realizmu filozoficznego, co pozwala wskazać na absurdy idealizmu, w tym zwłaszcza jego cywilizacyjne konsekwencje: utopizm i ustrojową gromadność (socjalizm). Autor przywołuje ciągle cenzurowany dorobek poznawczy realizmu w dziedzinie antropologii i teorii cywilizacji, w tym akcentuje szczególnie personalizm z jego adekwatną i integralną koncepcja człowieka jako osoby. Kluczowymi odniesieniami rozważań są: spór realizmu z idealizmem, transformacja modernizmu w postmodernizm, utopia i utopizm, socjalizm i jego odmiany, gromadność cywilizacyjna i personalizm. Przyjęta perspektywa sprawia, że książka stanowi znakomity przewodnik po kwestiach związanych z życiem społecznym człowieka.

teatr@ziemia.niebo to opowieść o polskim zespole teatralnym, który odbywa tourne po Włoszech, Francji i Czechach, a kończy je występując w kościele franciszkańskim w Harmężach pod Oświęcimiem. Teatr spotykają dramatyczne przygody. Uczestnicy wyprawy zderzają się z bardzo różnym traktowaniem teatru, od epatowania erotyką, poprzez wykorzystywanie sceny dla agitacji politycznej, aż do posługiwania się teatrem celem duchowego kształtowania widzów. Sami zadają sobie pytania i uczestniczą w dyskusjach: Co stało się z teatrem w XXI wieku? Jaki teatr jest potrzebny dziś?

Jak sprawić, aby nóż, narzędzie zbrodni, nie zdradził swym przyszłym ofiarom celu do osiągnięcia którego zostanie użyty? Należy umieścić go między łyżką a widelcem, wówczas jako element zestawu sztućców doskonale ukryje, że w rzeczywistości stanowi telum occidendi. I o nim właśnie, czyli o starym i skompromitowanym na wieczne czasy marksizmie,  oraz o mechanizmach ukrywania go w platerowym kostiumie zakłamanych, choć pięknie brzmiących idei oraz haseł trucizn, jest ta książka.

Gdy wystawiamy klasyczne dzieła literackie w teatrze dramatyczno-repertuarowym, najważniejszy jest nasz stosunek do tekstu – wiadomo, że tekst i jego interpretacja będą tu miały kluczowe znaczenie. Bo w takim teatrze najważniejsza jest in-scenizacja tekstu, która decyduje o tym, jakie metafizyczne, poznawcze, egzystencjalne oraz estetyczne doznania i wnioski wyciągnie ze spektaklu widz.
W teatrze ulicznym tekst schodzi na drugi plan, bo jego podanie napotyka na szereg oczywistych przeszkód. Widz jest tu dużo swobodniejszy, a jego kontakt z przedstawieniem jest zdany na cały szereg przypadków. Podobnie jest zresztą z działaniami zespołu sceny – ich wyliczonej na próbach precyzji grozi ogromna ilość niekontrolowanych, akcydentalnych zdarzeń, które mogą zakłócić przebieg spektaklu i zburzyć koncentrację widzów na przebiegu akcji.
Jak przystosować klasyczny tekst do ulicznego kontekstu? Jak okiełznać żywioł ulicy, aby przesłanie klasyka dotarło do wszystkich obecnych i przytomnych?
Próbami odpowiedzi na te istotne pytania są zawarte w niniejszym tomie teksty, jakie grono badaczek i badaczy z Polski, Wielkiej Brytanii, Włoch i Francji zaprezentowało podczas konferencji Klasycy na ulicy, zorganizowanej przez Zakład Performatyki Instytutu Kulturoznawstwa UAM w Poznaniu wspólnie z Teatrem Biuro Podróży w dniach 5-6 października 2016 roku.

Katastrofa demograficzna ogarnia świat. Wszystkie statystyki pokazują, że wbrew mitom, już 80% ludzi na tej planecie ma mniej niż dwójkę potomstwa, a więc wymiera. Najjaskrawiej widać to na przykładzie białej i wschodnio-azjatyckiej rasy, które stoją wobec niebezpieczeństwa zagłady. Rozmnaża się tylko czarna Afryka i część społeczeństw muzułmańskich. Nigdzie na ziemi nie ma miejsca, gdzie wykształcone kobiety i ludzie zsekularyzowani mieliby więcej niż dwójkę dzieci, a więc przedłużaliby gatunek.

Książka to apologia wolności, rzetelna, a przy tym zabawna i lekkostrawna, krytyka komunizmu i pączkujących z niego idei, a także kolejnych mutacji. Publikacja sprowadza do parteru, a następnie nokautuje podwaliny marksistowskiej rewolucji, która wciąż dokonuje się na naszych oczach. Książka stanowi intelektualną odtrutkę zwłaszcza na współczesne „wirusy”, które wyewoluowały z teorii Marksa i jego następców (np. wirus zielonej, choć czerwonej, rewolucji ekologicznej, BLM itp.).

Tematem książki są dzieje polityczne kultur Europy Wschodniej. Przed kilkuset laty kultura rosyjska stworzyła organizm polityczny, który – rosnąc niepomiernie – nabrał cech imperialnych i władczych. Wielokierunkowa dynamika rozwoju obróciła kraj przede wszystkim na zachód i w swym pochodzie ku centrum Europy poczęła niszczyć stojące na jej drodze społeczności i ich kultury, podejmując próbę ich rusyfikacji.

hcę zrozumieć rosyjskie imperium, a więc muszę wiedzieć, czym jest rosyjskie państwo, rosyjska władza i społeczność Rosjan. Pytając o tę społeczność, muszę pytać o rosyjską kulturę, mentalność, bogactwo rosyjskich wartości, o wiarę, o wizję Boga i wizję człowieka i świata.

Europa, niewielki obszar w skali świata, stworzyła cywilizację, której kultura, nauka, gospodarka i polityka osiągnęły bogactwo nigdzie indziej niespotykane. Po dziś dzień wraz ze swą córką Ameryką wywiera dominujący wpływ na cały świat.