Siostra naszego Boga. Niezwykła historia Hanny Chrzanowskiej - Paweł Zuchniewicz

„Anioł Dobroci” – tymi dwoma słowami można w wielkim skrócie określić życie i działalność bł. s. Sancji Szymkowiak. Była ona zwyczajną i prostą dziewczyną, która pragnęła przeżyć swoje życie w sposób „niezwyczajny”. Trudno doszukiwać się w jej życiorysie spektakularnych wydarzeń, czy dokonywanych przez nią cudów. Ziemska wędrówka bł. s. Sancji Szymkowiak nacechowana była jednak nieprzeciętną pokorą, wiernością i miłością do Chrystusa i otaczających ją ludzi. Przyjęta przez nią życiowa dewiza „Jak się oddać Bogu, to oddać się na przepadłe” sprawiła, że bezgranicznie ufała Bogu, a w swojej codzienności bezkompromisowo szukała Jego woli. 
    Dla bł. s. Sancji Szymkowiak ideałem była droga dziecięctwa duchowego wzorowana na św. Teresie od Dzieciątka Jezus, dlatego (niekiedy) wydawać by się mogło, że nie była „wielką” świętą. Nie pisała rozległych teologicznych traktatów i nikogo nie pouczała. Swoim życiem starała się jak najdoskonalej naśladować również św. Franciszka z Asyżu. Pomimo rozlicznych zdolności artystycznych, talenty nie miały dla niej znaczenia, ponieważ nie chciała, aby stanowiły one przeszkodę do jak najlepszego ukochania Boga. Dzięki tak wielu cechom charakteryzującym jej duchowość można bez wątpienia powiedzieć, że bł. s. Sancja Szymkowiak bez przeszkód może pretendować do miana „polskiej Małej Tereski”.

Pokora była w nauczaniu ks. Aleksandra Woźnego tematem dominującym. Niemal we wszystkich corocznych rekolekcjach o życiu wewnętrznym głosił nauki o pokorze – albo w całości, albo przy omawianiu innych tematów w krótkich wzmiankach. Kaznodzieja mówi swe kazania także do siebie i one często „zdradzają” jego wnętrze. Możemy więc wnioskować, że nieustanne powracanie do tematu pokory wynikało z duchowej fascynacji tą cnotą ks. Woźnego i jest wyrazem jego nieustannej współpracy z łaską Bożą.

Rzeczywistość cierpienia jest niezwykle złożona i różnorodna. Jej cechą niezmienną jest to, iż towarzyszy człowiekowi od zawsze, od początków jego egzystencji. W płaszczyźnie rozumu cierpienie pozostaje tajemnicą, pozostaje niezbadane, a jedynie w płaszczyźnie wiary otrzymuje swój sens i nowy wymiar. Cierpienie jest z pewnością rodzajem próby, której poddane jest człowieczeństwo.