Ostatnie konklawe - Marcin Wolski

Kres wieku XVIII. Francja – oświeceniowy Paryż, jeszcze rojalistyczne południe.

Nieuchronnie nadciąga burza potwornej rewolucji, która bezmyślne zniszczy dorobek wielu pokoleń.

Jeske-Choiński w książce o miłości, honorze i utopijnej wizji idealnego państwa ukazuje, że nawet rozumny człowiek spuszczony z łańcucha prawa czy obowiązku staje się krwiożerczym niewolnikiem swoich namiętności.

Apogeum niesławnej rewolucji francuskiej.

Bałwochwalczy wiek XVIII ginie w potokach ludzkiej krwi. Spuszczone z łańcucha piekielne demony grabią i mordują. On Karol Cheval młody, wygadany czeladnik, agitator i sankiulota, człowiek zbrodniarza Marata, po chwili zaś zaciekły wróg rewolty od wewnątrz. Ona Cecylia Leroi nastoletnia, ładna i bystra brunetka, córka zdobywcy Bastylii, świadoma, że to monarchia było o niebo lepsza.

A pomiędzy nimi: świat walący się w gruzy, strach przed donosicielami, szpiegami, komisarzami i gilotyną, trwoga przed kanalią, która samozwańczo dorwała się do władzy.

Sensacja skrojona na miarę samego Craiga Smitha! 
Kim będzie ostatni papież...?
Nie wiadomo, kiedy to się stanie, pewne jest jednak, że świat, który znamy, przeminie.
Jak mógłby więc wyglądać ten dzień, po którym już nie będzie następnego?

Ostatni papież to dynamiczna i wielowątkowa powieść futurystyczna, której akcja toczy się w niedalekiej przyszłości. Tekst zapomnianej przepowiedni św. Malachiasza przypadkowo wpada w ręce księdza Bernarda pracującego w Tajnych Archiwach Watykanu. Proroctwo ujawnia, kto będzie ostatnim papieżem, po którym ma nadejść Antychryst...

Hans Semberek jest przystojnym młodzieńcem, który pewnego dnia odkrywa mroczną rodzinną tajemnicę. Podróż do Sandomierza i otwarcie srebrnej szkatuły rozpoczyna nieprzewidywalny ciąg wypadków, nad którymi młody Semberk nie będzie miał już żadnej kontroli. Trzymasz w ręku książkę o grzechu, opętaniu, kłamstwie i... miłosierdziu. Dasz radę to przeczytać? Trzymam kciuki, bo z tej walki możesz wyjść zwycięsko! 

Akcja powieści toczy się w XIX-wiecznym, mrocznym i tajemniczym Sandomierzu, oraz na jakiejś bliżej nieokreślonej, równie tajemniczej, tropikalnej wyspie. Na przykładzie powikłanych dziejów członków rodu von Reichenbach, autor przedstawia tradycyjny motyw Diabła poszukującego duszy, którą można omotać i zdobyć dla swoich celów. Powieść wykazuje wiele związków ze stylistyką różnych dawnych autorów, będąc jednak pracą posiadającą własny klimat. Początkowo nawiązuje do Brama Stokera, stosując starą receptę Umberta Eco: na początek stary manuskrypt. Atmosferą przypomina również nieco opowiadania Aleksandra Grina, nawiązuje do Howarda Phillipsa Lovecrafta. Po pojawieniu się tradycyjnej postaci Szatana i po wpleceniu wątku niejednoznaczności moralnej Nieprzyjaciela, który także zna cierpienie, mamy do czynienia z wycieczką w kierunku niesamowitych wątków utworów Kafki. W całości przebija nie tyle duch powieści gotyckiej, co atmosfera opowieści grozy niemieckiego postromantyzmu. Jest to recepta podobna do tej, jaką stosował Edgar Allan Poe. Powieść ma klimat horroru, jednakże mocno różni się od tradycyjnych wzorców tej literatury.