Opowieści wigilijne. Kolęda prozą - Karol Dickens

Czy można myśleć o Bożym Narodzeniu, nie mając przed oczyma Opowieści wigilijnych Dickensa? Jego historie o Bożym Narodzeniu znają ludzie na całym świecie. Wielokrotnie sfilmowane, zdominowały wyobraźnię niemal każdego człowieka.
Boże Narodzenie to symbol wspólnoty, wybaczenia, odrodzenia i odkupienia. W Opowieściach wigilijnych są to motywy rozgrywające się w zdumiewająco mrocznym klimacie. 
W Nawiedzonym, czyli pakcie z duchem Dickens opowiada o obsesji, zapomnieniu i przeznaczeniu. W noc Bożego Narodzenia samotnego profesora Redlawa odwiedza widmo, proponując mu osobliwy pakt...
Ale tym, co na czytelniku wywrze największe wrażenie, jest Kolęda prozą, czyli bożonarodzeniowa opowieść o duchach [w polskich tłumaczeniach dotychczas występująca jako Opowieść wigilijna]. Ten dramat człowieka nawiedzonego przez upiorne wizje przeszłości i przyszłości, nieczułego na cierpienie innych skąpca, który w noc wigilijną przechodzi duchową przemianę, należy do najsłynniejszych dzieł w historii światowej literatury.
    
                                         Nowe tłumaczenie z oryginalnymi ilustracjami!

Charles Dickens (1812-1870) - angielski pisarz, zaliczany do najważniejszych przedstawiecieli powieści społeczno-obyczajowej w Europie w drugiej połowie XIX wieku. Zaczynał jako dziennikarz, by po sukcesie Klubu Pickwicka (1837) poświęcić się wyłącznie literaturze. W swojej twórczości dał wyraz wrażliwości na problemy społeczne, realistyczny i drobiazgowy opis środowisk mieszczańskich i biedoty miejskiej łączył z romantyczną atmosferą baśniowości, liryzmem i domieszką przypowieści, czego szczytowym osiągnięciem stały się Opowieści wigilijne (1843-1848). Najsłynniejsze powieści Dickensa - Oliver Twist (1838), Nicholas Nickleby (1839), David Copperfield (1850), Ciężkie czasy(1854) czy Opowieść o dwóch miastach (1859) - stanowią wielką panoramę życia i obyczajowości Anglii w XIX wieku. Dickens wywarł wielki wpływ na wielu pisarzy późniejszych epok, m.in. do inspiracji jego twórczością przyznawali się Lew Tołstoj i George Orwell. 

Scrooge to jedna z tych postaci, które - podobnie jak Hamlet - oderwały się od opowieści, gdzie się narodziły, i są natychmiast rozpoznawane nawet przez tych, którzy nigdy nie czytali książki. (...)
Tworząc postać Scrooge'a, Dickens sięgnął głęboko do swego wnętrza i przepoił ją własnymi bolesnymi rozterkami. Nie będąc bez reszty ani bohaterem ani łajdakiem, jest przecież Scrooge i jednym i drugim, a w ten sposób staje się kimś, czyje problemy łatwo możemy zrozumieć. Kto wie, czy to właśnie nie tu kryje się klucz do długowieczności Scrooge'a i nieustannej jego popularności. Mało tego, dwa oblicza Scrooge'a odpowiadają naszej dwoistej postawie wobec pieniędzy: zgarniać pieniądze i zachować je wszystkie dla siebie albo dzielić się nimi z innymi. W Kolędzie prozą możemy zastępczo pozwolić sobie i na jedno, i na drugie. (...) 
Po jakąkolwiek jednak sięgniemy interpretację, nie ulega wątpliwości, że Scrooge zdał jedyny egzamin ważny dla postaci literackiej: nie traci świeżości i żywotności mimo upływu lat. "Scrooge żyje!" - śmiało może się pojawiać na naszych t-shirtach. Tak, żyje, a my radujemy się razem z nim.
                        Margaret Atwood
                        Fragment wstępu do: Ch. Dickens, A Christmas Carol and Other Christmas Writing.
                        Everyman's Library, Alfred A. Knopf, New York 2009