Nauki dla często komunikujących cz. 1 - ks. Aleksander Woźny

Ks. Prałat Aleksander Woźny w ciągu swego życia kapłańskiego wygłosił wiele konferencji, rekolekcji i nauk stanowych, których mała część w tej książce znajduje swoje miejsce. Mogą one stać się pomocne dla tych wszystkich, którzy szukają wskazań jak żyć Ewangelią na co dzień.

Otrzymujemy kolejny tomik nauk głoszonych przez Sługę Bożego ks. Aleksandra Woźnego. Jest to zapis konferencji głoszonych dla rodziców najmłodszych dzieci, przede wszystkim matek. Nie jest to tekst autoryzowany. Ukazuje jednak całą głębię i mądrość życiową Autora.

W dzisiejszym świecie pewne myśli zawarte w Ewangelii wydają się „przestarzałe”. Ksiądz Aleksander Woźny zawsze przypominał, że ewangeliczna Prawda jest nieprzemijająca. Wskazywał, przez 38 lat pasterzowania, jak w „trudnych” czasach, zmiennych warunkach życia, na różnych etapach rozwoju życia duchowego, dbać o rozwój duchowy. Głosił, że postęp nie zmienia Chrystusowych zasad. Powinniśmy je wszyscy poznawać lepiej i stosować w życiu. 

Jak dojść do pełnego szczęścia w rodzinie?

Praca nagrodzona w konkursie prac doktorskich i magisterskich organizowanym corocznie przez Urząd Miasta Poznania - marzec 2012

Wydaje się, iż powstała pod kierunkiem ks. dra hab. Jacka Hadrysia rozprawa doktorska autorstwa ks. Wojciecha Muellera z zakresu teologii duchowości, przybliża ciekawą koncepcję „dziecięctwa duchowego” pozostawioną przez znanego i cenionego poznańskiego duszpasterza, a dziś Sługę Bożego, ks. Aleksandra Woźnego.

W książce znajdziemy rzeczowe wskazania jak realizować w codzienności najważniejsze przykazanie miłości Boga i bliźniego. Czystość serca, prostota, uszanowanie wolnej woli drugiego człowieka, zaufanie do ludzi i troska, by wszyscy żyli w pokoju, wyzbycie się obmowy, chęci sądzenia innych, zaprzestanie nadużycia władzy rządzenia – to tematy tych nauk. Ksiądz Aleksander Woźny, kapłan dany na czas, gdy społeczeństwo odwraca się od Boga, z cierpliwością, wytrwale ukazuje, że nie ma innej pewnej drogi niż zaufanie Panu Bogu, pełnienie Jego woli. Uczy, że człowiek wierzący musi być realistą, uczy, jak myśleć, co mówić i jak działać, by swoim postępowaniem, mimo własnej niedoskonałości zwracać uwagę innych na Jedynego Prawodawcę, bo najważniejszy jest Pan Bóg i ratowanie dusz.

Ks. Prałat Aleksander Woźny (1910-1983) jest jedną z osób w poznańskiej Archidiecezji, wobec których toczy się postępowanie o uznanie świętości i wyniesienie na ołtarze. Rozważania – część pierwsza zawiera trzy zbiory nauk głoszonych w Wielkim Poście w parafii pw. św. Jana Kantego w Poznaniu, gdzie ks. Woźny był proboszczem.

Rozważania Dróg Krzyżowych ks. Aleksandra Woźnego charakteryzuje brak płytkiej uczuciowości. Spełniają one wiernie to, o co prosił Chrystus płaczące niewiasty: Nie płaczcie nade Mną, ale nad sobą (Ewangelia św. Łukasza 23, 28). Są to myśli pełne realizmu, konkretu i – żarliwej miłości.

Niech to opracowanie – wszystkim, którzy wezmą je do ręki – pomoże dobrze odprawiać Drogę Krzyżową, a przez to osiągnąć jej owoce: miłość Boga i bliźniego, własne i innych nawrócenie, moc i mądrość płynącą z Krzyża Chrystusa.

Kapłan wart jest tyle, ile warte jest jego życie eucharystyczne, a przede wszystkim jego Msza Święta. Msza Święta bez miłości – kapłan bezużyteczny; Msza Święta żarliwa – kapłan zdobywający dusze. To są słowa św. Jana Pawła II. Pozytywne przesłanie tych słów możemy w pełni odnieść do życia i nauczania sługi Bożego ks. Aleksandra Woźnego. Kapłaństwo i Eucharystia są niepojętym, wielkim darem, a wielkość tego daru staje coraz bardziej czytelna w życiu świętych kapłanów. Żywym przykładem słów świętego papieża jest sługa Boży ks. Aleksander Woźny. 

Zawierzenie Najświętszej Maryi Pannie stało się dla ks. Woźnego doskonałym wzorem oddania się Bogu przez Nią. Przez wszystkie lata życia, a także w przeżywaniu kapłańskiej duchowości Sługi Bożego, pobożność maryjna była nie tylko mądrością Jego życia, ale też właściwym sposobem do prowadzenia i formowania wiernych. Ks. Aleksander wierzył, że Matka Boża chroni człowieka i bierze za niego odpowiedzialność, stając się Matką dla każdego. Gdy ktoś do Niej idzie, zyskuje pewność, że zawsze idzie prosto do Chrystusa. 

Duchowa mapa do wieczności. Dokąd prowadzi droga naszego życia? W jakim kierunku chcemy zmierzać? Każdy musi dokonać wyboru.

Sługa Boży arcybiskup Fulton J. Sheen z pasją zachęca do zwrócenia naszych kroków w stronę nieba. Daje też szczegółową mapę jako pomoc w pokonywaniu kolejnych etapów – stopni na drodze do królestwa światłości. Drogowskazami są tu na nowo przypomniane podstawowe prawdy o sądzie Bożym, o wierze i miłości, o modlitwie, o walce ze złem, a także o cierpieniu i śmierci.

Uznany amerykański kaznodzieja z właściwą sobie błyskotliwością przekonuje, że choć we współczesnym świecie niezwykle trudno być prawdziwym chrześcijaninem, to królestwo Boże już tu ma swój początek, a u kresu drogi czeka wieczne szczęście.

Pasją abp. Fultona Sheena było głoszenie katolickiej wiary. Ukazywał jej piękno, spójność i rozumność. Czynił to językiem obrazowym, pełnym aforyzmów, a zarazem niezwykle logicznym i precyzyjnym. W czasach pobłażliwych doktryn jego nauczanie lśni blaskiem ortodoksyjnej prawdy. Temu pasterzowi można zaufać, że pokazuje owcom drogę do nieba.

Autor w swojej książce zagłębia się w nauczanie Kościoła o Komunii Świętej i związane z nią tradycje, konfrontuje ze sobą sposoby jej przyjmowania oraz wnikliwie opisuje skutki wprowadzanych zmian. Odwołując się również do treści Anielskich Objawień, przekazanych mistykom i świętym Kościoła katolickiego, ukazuje piękno i istotę Eucharystii. Uświadamia nam, jak cenne jest zrozumienie głębokiego znaczenia Komunii Świętej, a także apeluje o powrót do przyjmowania jej z godnością i poszanowaniem.

Nawrócenie jest rozpoczęciem pracy nad sobą. Bezbożność to swoiste bezrobocie, które zaniedbuje rozwój duchowy. Nawrócenie, to jedyny gatunek zajmowania się sobą, który nie jest egoizmem. Rozpoczyna się wtedy, gdy pragniemy uwielbiać Chrystusa we własnym ciele – pracując nad życiem, aby zaowocowało wiecznością. Ale nikt nie może się podjąć tej pracy, dopóki nie zostanie natchniony, wezwany, powołany, obdarowany pragnieniem nawrócenia.