Napoleon przeciwko Rosji 1812. Druga wojna polska - Digby Smith

Wielki książę, małe arcydzieło Jarosława Marka Rymkiewicza, może być czytany jako wstęp do jego „polskiej trylogii” – Wieszania, Kinderszenen i Samuela Zborowskiego. Opowiada o wielkim księciu Konstantym, jego ojcu, braciach, babce, polskiej żonie, o jego dworakach, ale też o polskich podchorążych, którzy w noc wybuchu Powstania Listopadowego nie byli w stanie zabić Konstantego inaczej niż symbolicznie, opowiada wreszcie o Warszawie, o romantycznej Polsce i o polskim duchu, zapatrzonym w swoją chrześcijańską dobroć. Problematyka historyczna (a nawet historiozoficzna) jest tu jednak podporządkowana dociekaniom nad ponadczasową duchową strukturą rosyjskiego namiestnika na Polskę – figury dobrze nam znanej, której Konstanty był tylko pierwowzorem.

W wojnach napoleońskich nie chodziło tylko o podboje - zdobycze terytorialne dla Francji były tylko częścią gry. Wojny miały także inne cele. Z jednej strony oddalały groźbę ludowej rewolty we własnym kraju, ale z drugiej powstrzymywały elity rewolucyjne od prób kolejnego zamachu stanu. Rozgrywki pomiędzy Napoleonem i jego generałami i doradcami przypominały średniowieczne turnieje rycerskie, na których każdy chce zdobyć swoje trofea. 

Prezentowany tom dzieli się na trzy części. W pierwszej opisano młodzieńcze lata Napoleona i początki jego działalności. Część druga przedstawia Bonapartego już jako wodza naczelnego. Omówione tu zostały kampania włoska i wyprawa egipska. Ostatnia część pt. „Konsulat” zawiera następujące rozdziały: 18 Brumaire'a, Organizacja rządu konsularnego, Kampania z roku 1800, Pokój w Amiens, Instytucje Konsulatu, Dożywotni tytuł Konsula.

Album "Książę Józef Poniatowski" to bogato ilustrowana publikacja o jednym z najważniejszych dowódców XVIII i XIX wieku. Bratanek króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, naczelny wódz Wojska Polskiego w Księstwie Warszawskim, od 1813 marszałek Francji, karierę wojskową rozpoczął w 1780 w armii austriackiej, gdzie dosłużył się stopnia pułkownika. 1789 po odejściu ze służby austriackiej wstąpił do Wojska Polskiego. Wziął udział w wojnie polsko-rosyjskiej 1792, dowodząc wojskami koronnymi na Ukrainie, gdzie stoczył zwycięską bitwę pod Zieleńcami.Po przystąpieniu króla do Targowicy podał się do dymisji. 1806 po utworzeniu Księstwa Warszawskiego mianowany ministrem wojny. 1809 dowodził 16-tysięcznym wojskiem Księstwa w czasie wojny austriacko-polskiej, odnosząc taktyczny sukces nad 32-tysięcznym korpusem austriackim w bitwie pod Raszynem. Przeniósł działania wojenne na teren Galicji. Wojna zakończyła się pełnym sukcesem strony polskiej. Dowodząc 5 korpusem wziął udział w kampanii moskiewskiej Napoleona I. Kontuzjowany w czasie walk o Moskwę powrócił do Warszawy. Osłaniając odwrót wojsk francuskich po przegranej "bitwie narodów" pod Lipskiem (1813), wielokrotnie ranny, utonął w Elsterze.