Msza po dawnemu się odprawia. Rozmowy z kapłanami - Kajetan Rajski

Książka Adrienne von Speyr skrywa prawdziwe skarby. Szwajcarska autorka dokonała w niej tego, czego tak bardzo brakuje współczesnemu uczestnikowi liturgii Eucharystii. Ożywiła rytuał, który przez wielokrotne powtarzanie zatraca świeżość i powszednieje, mimo że wyraża najgłębsze i najbardziej żywotne prawdy wiary. Niewielkie zaangażowanie uczestników, którzy w trakcie celebracji walczą o utrzymanie uwagi, zdaje się prowokować duszpasterzy do uatrakcyjniania formy, tak by w zużyte ceremonie tchnąć nowy entuzjazm. Tymczasem zwycięstwo w walce ze spowszednieniem nabożeństwa leży nie w zmianie form, a w odczytaniu duchowej treści Eucharystii. 

W naszym reprincie Ofiary Mszy Świętej, ilustracje są jak w oryginale kolorowe i jako osobne strony. Księgę przyozdabia wiele starych, ciekawych rycin w tekście, reprint ma twardą,oprawą.

Ofiara Mszy Świętej w Tajemnicach i Cudach będzie fascynującą lekturą i doskonałym prezentem dla każdego prawdziwego katolika, hołdownika i apologety.

Ofiara Mszy Świętej w Tajemnicach i Cudach to reprint słynnego wydania dzieła, które w 1904 roku ks. Proboszcz A. Reiners obdarował swoich wiernych. Księga ta, przetłumaczona na język polski przez ks. dr Wojciecha Galanta, miała odsłonić przed czytelnikami wiele z tajemnic, którą owiana jest Msza święta Wszechczasów.

"Ofiara Mszy Świętej" opowiada o historii i oporach, które katolicka Msza Święta (do 1962 r. tzw. ryt trydencki) napotykała przez dzieje oraz dlaczego właśnie ta forma oddawani czci Panu Bogu jest najczystszą i najbardziej wartościową, jaka jest nam dostępna.

DARMOWA WYSYŁKA!

Wulgata jest łacińskim przekładem całego Pisma Świętego, wykonanym przez wybitnego biblistę, Ojca Kościoła, św. Hieronima, na przełomie IV i V wieku. W 1546 r. Sobór Trydencki w obliczu herezji reformatorów uznał Wulgatę za przekład autentyczny, wolny od błędów doktrynalnych i stanowiący podstawę dla przekładów na języki narodowe. Biblia w przekładzie z Wulgaty autorstwa ks. Jakuba Wujka SI jest nie tylko pomnikiem myśli teologicznej szesnastowiecznej Polski, lecz również dziełem literackim, na którym przez wieki wychowywały się całe pokolenia. Jeśli do tego dodamy doskonały, obszerny komentarz doktrynalny księży jezuitów Wujka i Menochiusza, niezbędny w katolickim wydaniu Pisma Świętego, otrzymujemy dzieło doskonałe.Niniejsza publikacja jest reprintem słynnego wileńskiego wydania z lat 1862-1864, przygotowanego przez ks. Szymona Marcina Kozłowskiego, późniejszego arcybiskupa metropolitę mohylewskiego.

Opcja Benedykta nie jest niczym innym, jak tylko opowiedzeniem się za tym, aby Kościół był taki, jaki miał być od samego początku, jest to wybór, przed którym stają wszyscy wierzący chrześcijanie w obecnych postchrześcijańskich, neopogańskich czasach: czy nasze życie będzie nadal wyglądało tak, jakbyśmy żyli w normalnych czasach, czy też przyjmiemy, że jesteśmy wygnańcami w Babilonie i wejdziemy na drogę życia, która umożliwi nam zachowanie naszej wiary.

Ta książka jest spotkaniem z prawdziwym Apostołem. Chrystus powołał go w latach siedemdziesiątych z polskiego miasta, które znalazło się po zawierusze historii na terenie sowieckiego imperium. Po przygotowaniu do pracy apostolskiej na terenie dzisiejszej Łotwy i Litwy został posłany jako kapłan do Azji Środkowej, gdzie posługiwał jako kapłan 10 lat, a jako biskup i arcybiskup (arcybiskup ad personam za zasługi dla Kościoła) ponad 20 lat.

„Lektura dzieła Tradycja kontra modernizm kardynała Louisa Billota to uczta dla intelektu spragnionego przejrzystych wywodów i czystej katolickiej prawdy. Styl francuskiego teologa, doskonale oddany w polskim przekładzie Marcina Beściaka, jest niezwykle przystępny jak na dzieło tej kategorii. Widać w nim geniusz oraz tradycję jezuickiej pedagogiki, łączącej erudycję z prostotą wypowiedzi. (...) Kardynał Billot, znakomity przedstawiciel rzymskiej szkoły teologicznej i odnowy tomistycznej, napisał swe dzieło w formie thrillera teologicznego: po przedstawieniu katolickiego pojęcia Tradycji i bezlitosnej krytyce historycznej metody badań, autor postanowił w ostatnim rozdziale oddać głos samej herezji modernizmu. Można powiedzieć, że synteza jezuity genialnie wyraziła pozory wewnętrznej spójności tego błędnego systemu.”

Głoszone od wieków katolickie nauczanie o ludzkiej miłości, małżeństwie i rodzinie zostało narażone na atak z wnętrza samego Kościoła.

Atak, który przybrał postać herezji wymierzonej głównie w prawdę o nierozerwalności małżeństwa, został zainicjowany przez grupę wpływowych zachodnich hierarchów. Głównymi postaciami tej inicjatywy stali się niemieccy kardynałowie Walter Kasper i Reinhard Marx, co uzasadnia nazwanie jej „herezją kardynałów”.

Podczas mszy, która jest „pomysłem Boga”, przychodzi Pan Jezus, otwiera przed nami Swój świat i wprowadza w tajemnice krzyża oraz Zmartwychwstania, które nas ocalają. Opowiada o Swej miłości, do której zaprasza. We mszy jest obecna cała Trójca Święta. Trzeba podejść do Ojca, Syna i Ducha tak blisko, aby doświadczyć Ich obecności, miłości, łaski. Autor żywi nadzieję, że ta publikacja będzie w tym pomocna.

Fragmentami moich zadumań o tym dzielę się z każdym, kto przyjmuje zaproszenie do tej lektury. Skierowana jest ona do ludzi młodych i starszych, do osób niewykształconych i intelektualistów, do pobożnych  i niepraktykujących. W tekście odwołuję się często do zdań lub słów, które znamy na pamięć, aby wyprowadzić nas z przyzwyczajenia i zaprowadzić wprost do Chrystusa.

Gorzkie żale to prawdziwe arcydzieło polskiej poezji mistycznej. Reprodukcja i edycja pierwodruku z 1707 roku to sięgnięcie do najstarszego w Polsce źródła jednego z najpopularniejszych w naszym Kościele nabożeństw. Książka ta to równocześnie modlitewnik, ale także, przede wszystkim dzięki znakomitemu wstępowi Jacka Kowalskiego, przewodnik po pobożności i kulturze staropolskiej. Styl wypowiedzi autorskiej, rozpięty między gawędą a wykładem, subtelnie patynowany archaizacją ale zawsze przejrzysty, jasny i czytelny, pozwala przyswoić bardziej złożone treści każdemu czytelnikowi. Pomaga w tym również rozwiązanie edytorskie, które zamysł pokazania oryginału (z jego pięknem i pewną egzotycznością dawnej książki) godzi ze współczesną polszczyzną przekaz językowy zabytku. Bardzo funkcjonalne z punktu widzenia pomocy w modlitwie jest też zestawienie starego, pierwotnego tekstu z obecnie śpiewaną wersją .

Oddajemy w Państwa ręce reprint wzruszającego modlitewnika z 1893 roku zawierającego nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny dedykowane na miesiąc maj.

Św. Karol Boromeusz należy do czołowych postaci Kościoła katolickiego. Ten biskup i kardynał jest przykładem gorliwego pasterza, bez reszty oddanego sprawie Bożej, który nie liczył się z żadnym trudem i ofiarą. Zmarł młodo, bo w wieku zaledwie 46 lat, wyniszczony nadludzką pracą i pokutnym trybem życia. Kościół bardzo wiele mu zawdzięcza. To właśnie dzięki niemu mógł dokończyć swoich obrad Sobór Trydencki. Święty Karol Boromeusz był też pośród tych, którzy pierwsi podjęli z gorliwością realizację odnowy posoborowej. Owoce pasterskiego trudu św Karola trwają do dzisiaj w Kościele mediolańskim, ale nie tylko. Przez nie ustawiczne niejako odczuwamy Jego obecność. Kilkakrotnie nawiedzałem jego grób, który znajduje się w krypcie katedry mediolańskiej.

Co jest zgodne z duchem liturgii? Ksiądz i wierni razem zwróceni ku Panu czy ksiądz i wierni patrzący na siebie? Cisza modlitewna czy głośne recytacje? Muzyka sakralna czy piosenki do gitary? Uświęcony obrzęd czy atmosfera i spontaniczność? Zachowanie kanonu modlitwy czy swobodna twórczość? Święte obrazy czy puste ściany? Na ołtarzu krucyfiks czy tylko mikrofon? Przed Panem na klęczkach czy na stojąco?
Książka Duch liturgii została przyjęta w świecie jako zarys odbudowy liturgii katolickiej i zaproszenie do szkoły modlitwy. Nie jest to więc książka tylko dla specjalistów; teologów czy liturgistów. Duch liturgii (tak bardzo różny od ducha czasu) to arcyciekawa książka o tym, co najważniejsze: o naszej modlitwie i o liturgii, która, jak przypomniał Sobór Watykański II, stanowi źródło i szczyt życia Kościoła.

Drugie wydanie skarbnicy wiedzy, znakomicie przyjętej, ilustrowanej książki, której oprawa uwzględnia także wrażliwość zwolenników Mszy w rycie trydenckim. Czy pobożność kapłana ma wpływ na wartość Mszy świętej? Co to jest humerał, alba, cingulum? Dlaczego w czasie liturgii używane jest kadzidło? W jaki sposób należy się przygotować do Mszy świętej? Dlaczego kapłan dodaje wody do wina? Czy trzeba słuchać kazania? Jak często można przyjmować Komunię świętą?

Msza Święta – najcenniejszy dar, jaki Chrystus zostawił Kościołowi – dla wielu katolików wciąż jest trudna i niezrozumiała. Właśnie dla nich powstała ta książka – a także dla „wszystkich, zarówno wiernych świeckich, jak i księży, którzy czują potrzebę, aby lepiej poznać liturgię Mszy Świętej i pogłębić swój w niej udział” (ze Wstępu). Książka ks. Macieja Zachary jest zbiorem artykułów opublikowanych na łamach miesięcznika „Oremus”, w cyklu „Liturgiczne ABC”, w latach 1995–2000. Autor ukazuje w nich, krok po kroku, jak kształtowała się współczesna Msza Święta. Odsłania znaczenie gestów i symboli, ukazuje piękno i głębię modlitw liturgicznych, a niejednokrotnie zaskakuje, wydobywając z przyćmionych rutyną praktyk ukryty sens.

Po co chodzić na mszę świętą? Co zrobić z ciszą podczas Eucharystii? Czym tak naprawdę jest ofiara?

Niewidzialny Bóg objawia się człowiekowi za pośrednictwem znaków dostępnych dla zmysłów. By poznać sens mszy świętej, trzeba je wyostrzyć. Słuchaj, by usłyszeć; patrz, by zobaczyć.

Christopher Carstens wyjaśnia duchowe znaczenie gestów, słów i symboli mszy świętej. Daje narzędzia, dzięki którym można się do niej dobrze przygotować i owocnie ją przeżyć. Wydobywa szczegóły, w których objawia się Bóg.

Msza święta panów Pasków to najnowsza książka Jacka Kowalskiego. Opowiada ona Mszy, której za czasów Pierwszej Rzeczypospolitej słuchali Sarmaci, właśnie ci przywołani w tytule Panowie Paskowie. Opowiada też w sposób intrygujący o miejscach w których ta Msza była sprawowana, o ich barokowych świątyniach, często stojących do dziś pośród naszych miast i wsi. Msza Panów Pasków, to tak zwana Msza trydencka, bo to właśnie w połowie XVI w. Papież św. Pius V, z upoważnienia Soboru Trydenckiego, podał całemu światu liturgię papieskiego Rzymu jako obowiązujący wzór odnowy obrzędów. Była to Msza święta nie inna niż w całym ówczesnym Kościele Powszechnym, czyli katolickim, czyli rzymskim – mówiona albo śpiewana po łacinie. Bo przecież nie było jakiejś odrębnej polskiej Mszy Świętej. Chociaż książka ta opisuje także wiele odrębności, różnych zwyczajów i praktyk, które Kościół polski zachował i rozwinął, co pozwala autorowi mówić, przynajmniej od czasu do czasu, o liturgii sarmackiej, która dawała wyraz tej najgłębszej polskiej pobożności eucharystycznej. A Sarmaci to Polacy, mieszkańcy Sarmacji, czyli Pierwszej Rzeczypospolitej, katolicy mówiący najczęściej po polsku, poddani Królestwa Katolickiego, tego Rex Ortodoxum i Antemurale Christianitatis.

Wykład szczegółowy wszystkich rytów Mszy Świętej przed Soborem Watykańskim II. Dokładny opis czynności liturgicznych, historia liturgii.

Stat Veritas. Ciąg dalszy Iota Unum.

Trudno wobec zarzutów bronić wiary, której podstaw się nie zna lub dobrze nie rozumie. Jak trwałość każdej budowy zależy od trwałości jej fundamentu, tak siła i stałość przekonań religijnych inteligentnego katolika, po łasce Bożej, zależy od gruntownego zrozumienia prawd, stanowiących fundament, na którym opiera się cała katolicka wiara. Kto te fundamentalne prawdy raz zgłębi i o nich rozumowo się przekona, ten zyska na zawsze dla swej wiary trwałą i na rozumie opartą podstawę.

Kardynała Hozjusza przemilczeć, Zygmunta III oczernić, a księdza Piotra Skargę sprowadzić do roli sejmowego mówcy — oto sposób na pozbawienie Polaków dumy z kontrreformacji, czyli zwycięstwa prawdziwej wiary nad herezjami. A przecież było to zwycięstwo większe niż wszystkie triumfy militarne dawnej Polski. Bo gdyby nie tacy ludzie jak Hozjusz, moglibyśmy już nie być katolikami. Bylibyśmy pewnie jednym z protestanckich narodów Europy, takimi Szwedami czy Holendrami Wschodu. I nie mielibyśmy najważniejszego: prawdziwej wiary i moralności. Zamknęlibyśmy więc sobie bramy do Nieba, a otworzyli „drogę ekspresową" do piekła. Po co więc wówczas miałaby istnieć Polska?