Moja droga od rozpaczy do nadziei. Pocieszenie po śmierci dziecka - Krzeptowska Magdalena

Śmierć bliskiej osoby, pogrzeb, poczucie straty i osamotnienia to niekiedy przełom dla kogoś, kto nie przeżywał dotąd dylematów moralnych czy nie stawiał pytań o sens życia. Tego typu doświadczenie stało się w życiu wielu ludzi początkiem bliskiej zażyłości z Bogiem, lecz również odnalezienia samego siebie i sensu swojego istnienia. W kontekście śmierci, która nas poruszyła, warto postawić sobie pytanie o swoją śmierć i życie, które ją ma poprzedzić. Pomoc we właściwym, katolickim przeżyciu tych trudnych chwil mogą być zamieszczone teksty i modlitwy. 

Śmierć jest doświadczeniem empirycznym. Nikt nie może mówić o niej w pełni świadomie, skoro jej nie doświadczył. Chrześcijanin nie ma wiedzy większej niż inni. Jednak otrzymał słowa, które rozświetlają zagadkę śmierci.

W zapale wiary chrześcijanin nie posunie się jednak do zanegowania goryczy, jaką śmierć ma dla umierającego oraz dla tych, których on opuszcza. Sam Jezus nie pozostał niewzruszony wobec śmierci.

Chrześcijanin zaprasza do dyskretnej radości tych wszystkich, którzy są pogrążeni w żałobie: ażeby się nie smucili jak wszyscy ci, którzy nie mają nadziei (1 Tes 4,13). Jednak chrześcijanin nie zabrania im płakać. Chrześcijanin nie wyrzuca sobie jako słabości swojej obawy przed śmiercią. Sam Jezus wtedy począł drżeć, i odczuwać trwogę (Mk 14,33).

Ta napisana w perspektywie wiary niewielka książka nie ignoruje faktu, że śmierć budzi przerażenie natury, ale bierze pod uwagę śmierć w Jezusie Chrystusie, a nie bez Jezusa Chrystusa.

W przedstawionej publikacji zamieszczono artykuły prezentujące problematykę związaną z szerokim rozumieniem śmierci i umierania w bardzo rozległym czasie historycznym. Właściwie prace te zawierają doniesienia z historii epok najdawniejszych po czasy obecne. [...] Dotyczą one dociekań w aspekcie społecznym, religijnym, a także niekiedy politycznym i psychologicznym. [...] znajdujemy tu studia podejmujące problematykę śmierci w kontekście kulturowo­ obyczajowym, a można jeszcze dodać - wykorzystujące aparat badawczy szeroko rozumianej humanistyki.