Koptowie. Staliśmy się śmieciem tego świata - Robert Wieczorek

ostatnie egzemplarze - zapytaj o dostępność!

Są trzy Egipty:

Pierwszy – turystyczny, ze słońcem i nadmorskimi kurortami, czarem raf koralowych, magią pustyni i cudami zabytków faraońskich od Aleksandrii po Abu Simbel.

Drugi – oficjalny, muzułmański, z tysiącem minaretów w Kairze i czternastowiekową historią islamu przenikającego wszystkie dziedziny życia kraju nad Nilem.

I trzeci – skrywany. Wystarczy jednak zboczyć nieco z głównych ulic, a wypełza zewsząd. Egipt zapuszczonych domów, przeludnionych zaułków pełnych dzieci, śmieci, biedy i frustracji. Ale w te rejony turysta dwutygodniowy raczej się nie zapuszcza.

Ludzie gniją tam, zamiast żyć. Często bez dostępu do wody i elektryczności, bez środków do życia i żadnych perspektyw. To ognisko głębokiego przywiązania do religii i wszechmocy tradycji w życiu społeczeństwa; źródło ekstremistycznych poglądów i kipiącego gniewu z wszędobylskim sloganem na murach: islam lekarstwem na wszystko! I więcej: w dzielnicach biedy sponad hałd śmieci wyglądają też krzyże…

Dwa pierwsze Egipty są dobrze znane z filmów, książek i autopsji. I dlatego nie o nich, lecz o tym ostatnim Egipcie, kamuflowanym – bo biednym i często chrześcijańskim – chciałbym opowiedzieć.

Ze wstępu autora

Książka „Koptowie. Staliśmy się śmieciem tego świata” jest owocem dwuletniego pobytu autora w Kairze, gdzie poznał ludzi związanych z Kościołem Koptyjskim. Wprowadzili go oni w niezwykły świat chrześcijaństwa, które pomimo nieustających prześladowań i przeciwności trwa i rozwija się nad Nilem. Jego początki, jak z dumą podkreślają egipscy wyznawcy Chrystusa, sięgają czasów samej Ewangelii – wszak Zbawiciel po swoim narodzeniu na pewien czas znalazł schronienie właśnie w kraju faraonów.

Książka jest po części reporterskim opisem życia chrześcijan w dzisiejszym Egipcie. Pozwala nam poznać ich kontekst życia, problemy i wyzwania, a w szczególności burzliwą historię, która stoi u podstaw współczesnych wydarzeń i zawirowań. To właśnie pogłębione studium historii Egiptu, podane w sposób żywy i pełen swady, tak charakterystycznej dla tego autora, stanowi drugą i niezwykle wartościową część książki. Dzięki niemu możemy w sposób systematyczny zapoznać się z tak mało znaną polskiemu czytelnikowi historią chrześcijaństwa nad Nilem i może trochę lepiej zrozumieć nadchodzące dziś z Egiptu wiadomości, które od czasu do czasu pojawiają się w naszych mediach.

Treść książki uzupełniają oryginalne zdjęcia ze zbiorów autora.

„Koptowie” to trzecia książka autorstwa kapucyńskiego misjonarza, brata Roberta Wieczorka. W dwóch pierwszych – „Listy z Serca Afryki” i „Pęknięte Serca Afryki” opisywał życie i zmagania mieszkańców dwóch krajów położonych w centralnej części Czarnego Lądu: Czadu i Republiki Środkowoafrykańskiej. Pozycje te wciąż cieszą się wielkim uznaniem czytelników, w recenzji do drugiej z nich Ryszard Kapuściński napisał: Książka brata Roberta Wieczorka „Pęknięte Serce Afryki” jest znakomitym reportażem. Autor miał to reporterskie szczęście, że był w środku wydarzeń tak trudno dziś dostępnych dla Europejczyka – wydarzeń niezwykłych i fascynujących, które relacjonuje żywo i barwnie, ale jednocześnie głęboko i mądrze. W tej prozie jest wielka wrażliwość, znajomość tła i sensu wydarzeń, bardzo ciekawa, porywająca relacja. Jak to dobrze, że tacy ludzie jak brat Robert Wieczorek znajdują jeszcze – poza trudnymi obowiązkami misyjnymi – czas i wolę, aby w tak pasjonujący sposób opowiedzieć nam o tym, co widzą i przeżywają.

Recenzja książki z kwartelnika "Pastores" nr 64(3)2014:

ROBERT WIECZOREK OFMCap, Koptowie. Staliśmy się śmieciem tego świata, Wydawnictwo Serafin, Kraków 2013, ss. 224.

R. Wieczorek od 20 lat pracuje jako misjonarz w Afryce. Książka jest owocem jego dwuletniego pobytu w Kairze. Pokazuje niezwykle obrazowo Egipt od strony prawie nieznanej, bo ubogiej i chrześcijańskiej, jakże innej od tej znanej z mediów: turystycznej i muzułmańskiej. Pochodzenie, historię i zmagania Koptów łączy autor z ich codziennymi, niezwykłymi historiami, o których nie dowiemy się z żadnych medialnych przekazów. Po II wojnie światowej ci zepchnięci na margines społeczny ludzie zajęli się wywozem odpadów – pracą pogardzaną przez innych. Polityka władz doprowadziła jednak do jeszcze większego zubożenia i zdegradowania społecznego Koptów. W konsekwencji zapomnieli też o swoim chrześcijaństwie. Autor przedstawia m.in. historię Farahata, który przymuszony wielokrotną prośbą (czuje się przy tym niczym Jonasz) ubogiego śmieciarza: „Przyjdź i naucz nas, jak wierzyć!”, idzie do żyjących w prymitywnych barakach ludzi, przyjmuje później święcenia i staje się koptyjskim proboszczem „czterech kilometrów ludzi” (trudno zliczyć, ile na tym obszarze bytowało osób). Teraz nie brakuje tam księży. Cieszą się oni estymą nawet wśród muzułmanów. Wraz z nowymi powołaniami kapłańskimi i powrotem ludzi do źródeł chrześcijańskich nastąpiła też zmiana mentalności. Ubodzy podjęli wzmożony wysiłek na rzecz polepszenia swoich warunków bytowych. Budują domy, szkoły, świątynie. Wciąż muszą zmagać się z dyskryminacją, odnajdywać swoje miejsce. Po rewolucji w 2011 roku Koptowie starali się przypomnieć o swoich prawach. Odpowiedzią była interwencja sił porządkowych i ofiary w ludziach. Co ciekawe, chrześcijanie, sami prześladowani w Kairze, w kwestii dyskryminacji Palestyńczyków w Izraelu stoją murem za Hamasem. Wieczorek opisuje też drogę niektórych osób do chrześcijaństwa, wskazując na niezwykłe działanie łaski Bożej i świadectwa wierzących. Lekturę wzbogacają ciekawe zdjęcia ze zbiorów autora.

Patroni medialni: