Eucharystia i jedność - bp Zbigniew Kiernikowski

Msza Panów Pasków, to tak zwana Msza trydencka, nie inna niż w całym ówczesnym Kościele Powszechnym, czyli katolickim, czyli rzymskim – mówiona albo śpiewana po łacinie. Bo przecież nie było jakiejś odrębnej polskiej Mszy Świętej. Chociaż książka ta opisuje także wiele odrębności, różnych zwyczajów i praktyk, które Kościół polski zachował i rozwinął, co pozwala autorowi mówić, przynajmniej od czasu do czasu, o liturgii sarmackiej, która dawała wyraz tej najgłębszej polskiej pobożności eucharystycznej.

Wiele osób nie potrafi połączyć modlitwy różańcowej z Adoracją Eucharystyczną. Carver Alan Ames, autor książki "Oczami Jezusa", zyskał szczególny stosunek do tej modlitwy dzięki mistycznym wizjom wskazującym na głęboki związek różańca i Najświętszej Eucharystii. Ta książka pozwoli na nowo odkryć piękno tej modlitwy.

Kościół żyje od Paschy do Paschy. Celebruje paschalne misterium Jezusa Chrystusa szczególnie uroczyście co roku podczas Triduum Paschalnego, ale również w każdą niedzielę, która jest nazywana małą Paschą. Tajemnica paschalna wyznacza rytm i kierunek całego życia Kościoła – w wymiarze liturgicznym, moralnym i społecznym. Z Paschy Kościół czerpie moc do dawania świadectwa i pełnienia swojej ewangelizacyjnej misji.

Kapłan wart jest tyle, ile warte jest jego życie eucharystyczne, a przede wszystkim jego Msza Święta. Msza Święta bez miłości – kapłan bezużyteczny; Msza Święta żarliwa – kapłan zdobywający dusze. To są słowa św. Jana Pawła II. Pozytywne przesłanie tych słów możemy w pełni odnieść do życia i nauczania sługi Bożego ks. Aleksandra Woźnego. Kapłaństwo i Eucharystia są niepojętym, wielkim darem, a wielkość tego daru staje coraz bardziej czytelna w życiu świętych kapłanów. Żywym przykładem słów świętego papieża jest sługa Boży ks. Aleksander Woźny. 

Chcemy przeżywać Mszę św. w sposób duchowy, ale dla tego przeżywania istotne znaczenie ma również nasze ciało; powinno ono wyrażać naszą postawę duchową i wspomagać ją. Postawy przyjmowane jednocześnie przez wszystkich w określonych momentach Mszy są wyrazem wspólnoty celebrującej Eucharystię. Jest ona bowiem dziełem wspólnym, zbiorowym, a nie indywidualną praktyką modlitewną. Poczucie łączności z innymi, przynależności do wspólnoty wyrażamy m.in. właśnie przez podporządkowanie się owemu ustalonemu schematowi postaw liturgicznych.