Dymna - Elżbieta Baniewicz

Nick Vujicic cierpi na fokomelię – rzadkie schorzenie objawiające się brakiem kończyn. Jednak ten niezwykły młody człowiek pokonał niewyobrażalne ograniczenia wynikające z jego niepełnosprawności. Dziś prowadzi aktywne życie, podróżuje po całym świecie i występuje jako mówca motywacyjny, niosąc nadzieję i inspirację milionom ludzi. Nick angażuje się w działalność charytatywną, a równolegle kieruje własną firmą, prowadzi szkolenia biznesowe, przemawia na międzynarodowych konferencjach i spotyka się z głowami państw.

Dobro musi zwyciężyć, powtarzała często. Całym długim, niełatwym życiem udowodniła światu, że można być dobrym nawet wtedy, gdy dookoła jest zło, nienawiść i śmierć. Cierpiała, widząc, że świat nie wyciągnął należytych wniosków z okrucieństw drugiej wojny. Że nadal na całym świecie mnóstwo jest przemocy, nietolerancji, cierpienia. Irena Sendlerowa, od lat nazywana matką dzieci Holokaustu, zmarła 12 maja 2008 roku w Warszawie.

Książka "Prawdziwa historia Ireny Sendlerowej" zawiera wyjaśnienie wielu zdarzeń z życia osobistego i zawodowego "siostry Jolanty", o które pytali uważni czytelnicy wcześniejszych publikacji.

Obecna książka ma dwie nakładające się formy opowieści. Narracji bezpośredniej, w której wykorzystano fragmenty wspomnień, zapisków i notatek Ireny Sendlerowej, towarzyszy taki wybór 
i układ dokumentów, zdjęć, materiałów prasowych i listów, że stanowi cenne uzupełnienie wiedzy 
o bohaterce. I może być odczytany jako równoległy-archiwalny głos o jej życiu i działalności.

Był fenomenem, idolem swego pokolenia, obiektem uwielbienia. Już za życia stał się legendą. W nowej, poszerzonej o kilkanaście kolejnych wspomnień, książce Cześć, starenia! wspominają go bliscy, przyjaciele i znajomi z okresu krakowskiego, gdańskiego i warszawskiego.

Dzięki ogromnemu archiwum żony aktora i imponującym zbiorom autorki w książce znalazło się wiele dokumentów, pamiątek po aktorze oraz jego zdjęć prywatnych, a także wybrana korespondencja. Mariola Pryzwan z właściwą sobie elegancją i skrupulatnością z zebranych wspomnień i dokumentów stworzyła jedyną w swoim rodzaju biografię.

Pamięć ludzka jest zawodna. Jakże często tkwi w niej zaledwie zarys spektaklu, który nas niegdyś fascynował, nikłe wrażenie, że oglądaliśmy przed laty widowisko znakomite. Gdyby tak spróbować wydobyć z zapomnienia najwybitniejsze zjawiska Teatru Telewizji, nie wszystkie oczywiście, ale przynajmniej część, tę najbardziej znaczącą, spróbować szczegółowo opisać niektóre spektakle, przypomnieć znakomite aktorskie kreacje...

Książka Wspomnienia moich pamiętników złożona jest z zachowanych fragmentów, które Jerzy Dobrowolski opracował sam, z odkrytych jego notatek prowadzonych przez lata oraz różnych, nie tylko kabaretowych, tekstów. Nie znam podobnego opisu lat PRL-u. Przenikliwość ironisty, który nie miał żadnych wątpliwości co do formowanej przez narzuconą władzę rzeczywistości, do sączonych przez lata nowomową pustych frazesów, słów wytrychów, intonacji spod budki KC. Prześwietlił wszystko kabaretowymi tekstami, aby naświetlić widzom problemy stojące na gruncie. W swoich wspomnieniach, pamiętając jak było, opisał skutki i nie miał wątpliwości co do tryndu. Szkoda, że Jerzemu Dobrowolskiemu nie dane było nadać ostatecznego kształtu tym notatkom

Roman Dziewoński

Odnaleziona po latach powieść Krystyny Feldman. Nie wiadomo, gdzie i w jakich latach powstawała, ale Światła, które nie gasną są przepełnione teatralnym naturalizmem, na tyle uniwersalnym, że obecnym w podobny sposób we wszystkich teatrach, niezależnie od momentu historycznego.

Powieść ta to przede wszystkim dowód na wszechstronność artystyczną Krystyny Feldman, ale też dowód na to, jakim była czujnym obserwatorem kulis teatru i zwykłej codzienności. To wykład o życiu teatru i życiu w teatrze – ze wszystkimi jego wadami i zaletami, gęstymi dialogami, przeplatającymi się indywidualnościami i złośliwościami.