Kapliczki przydrożne są niedostrzeganym elementem krajobrazu stolicy Wielkopolski. Wędrując ulicami wielkiego Poznania, możemy podziwiać wiele takich unikatowych zabytków, typowych przecież dla krajobrazu wiejskiego. Lecz myli się ten, kto sądzi, że to relikt dawnych czasów, bowiem już w pierwszych latach XXI wieku powstały nowe kapliczki. To dowód nie tylko wierności wierze ojców, ale i wielowiekowej tradycji. Warto przyjrzeć im się z bliska, zadumać przez chwilę.

Historia wnętrz - Dom od roku 1700 to znakomita książka, bogato ilustrowana (300 ilustracji barwnych i 100 czarno białych) zdjęciami z katalogów i albumów, a także reprodukcjami obrazów oraz fotografiami, która zaznajamia czytelnika z niezwykle zajmującą, a niekiedy nawet zaskakującą historią wnętrz, którą autor ukazuje z perspektywy zjawisk zachodzących w Anglii i Ameryce Północnej. Stanowi doskonalą lekturę dla studentów i miłośników kultury pragnących dowiedzieć się, jak kształtowało się domowe wnętrze, a także zapoznać się z charakterystyką poszczególnych stylów. Narracyjny sposób pisania Stevena Parissiena nie tylko klarownie objaśnia przemiany zachodzące w tej dziedzinie, ale także tłumaczy, dlaczego do nich doszło.

Ziemia biłgorajska to moja kraina rodzinna, gdzie urodzili się i żyli moi przodkowie. To tutaj, w XIX i XX wieku Mysakowscy, Nowakowscy, Garbaczowie oraz Stępniowie wraz z innymi mieszkańcami tego regionu wzrastali w otoczeniu puszczańskiej przyrody, której nieodłącznym elementem były nie tylko obszary leśne i wydarte puszczy pola uprawne, lecz także kapliczki i krzyże przydrożne. Te „figury” na pewno były dla nich tymi elementami przestrzeni sakralnej, które, poza kościołem, wpływały na rytm życia codziennego i świątecznego. Przekonałem się o tym, prowadząc rozmowy z mieszkańcami kilku wiosek biłgorajskich, jak również ze stuletnią Jadwigą Karpińską, siostrą mojej babci – ostatnim „łącznikiem” między współczesnością a odległymi czasami początków XX wieku, korzeniami głęboko tkwiącymi jeszcze w poprzednim stuleciu.