Dorożkarstwo warszawskie w XIX wieku - Łukasz Lubryczyński, Karolina W. Gańko

Dwanaście „wywiadów” tworzących książkę to jednocześnie dwanaście portretów warszawiaków z urodzenia lub z wyboru, którzy mimo upływu czasu smakują życie z wdziękiem i znawstwem godnym prawdziwych koneserów. Są wśród nich postaci mniej i bardziej znane, np. prof. Alina Kowalczykowa, Małgorzata Blikle, Ignacy Gogolewski czy ks. prof. Marek Starowieyski. Dzięki ich doświadczeniu życiowemu, wiedzy (także o Warszawie ostatnich osiemdziesięciu lat), i optymizmowi dziś, w dobie sieci, komórek i pośpiechu, odnajdziemy zagubioną czy zapomnianą wartość prawdziwej rozmowy, docenimy to, co może nam dać realny kontakt z drugim człowiekiem. Zatem – jak zachęca tytuł – powróćmy do rozmowy…

Rafał Bielski, właściciel jednej z największych kolekcji warszawskich zdjęć, pocztówek i planów, zaprasza Państwa na spacer ulicami Warszawy początku XX wieku! W albumie znajduje się też reprodukcja planu Warszawy z numeracją domów z 1909 roku, wykonanego w technice litografii w słynnym zakładzie F. Kasprzykiewicza.

Warszawa lat trzydziestych XX wieku była miastem z pogranicza przeszłości i nowoczesności. Jeszcze świeciły w niej latarnie gazowe, a po kocich łbach jeździły dorożki, wozy towarowe ciągnięte przez perszerony, w większych ulicach hałasowały tramwaje. W tę przeszłość wjeżdżały automobile, sygnalizując swoją obecność dźwiękiem trąbek. Chodniki wypełniał tłum przechodniów, obok ludzi ubranych bogato widziało się kobiety w chustach na głowie, mężczyzn w czapkach maciejówkach, brodatych żydów w chałatach...

Bogato ilustrowana książka opowiada, jak zmieniał się tabor, układ linii autobusowych, komfort podróżowania, a nawet źródła finansowania miejskiej komunikacji. Na fotografiach ilustrujących kolejne dziesięciolecia historii warszawskich autobusów, widać również, jak zmieniało się oblicze samego miasta: jak rozkwitało w międzywojniu, jak podnosiło się ruin po wojnie, jak nabrało blasku w ciągu ostatnich dwudziestu pięciu lat.