Biblioteka PASTORES

Tę książkę napisało samo życie. Zawiera ona wybór świadectw księży publikowanych wcześniej w „Pastores” w latach 2003-2010.


W kolejnych tekstach spotykamy prezbiterów – żywych ludzi, z krwi i kości, z ich zmaganiami, poszukiwaniami, upadkami, radościami. Powoli odsłania się prawda o człowieku powołanym przez Pana do służby w Kościele, a jednocześnie ukazuje się prawda o Bogu działającym w tym człowieku i poprzez niego. Piękno tego procesu polega na spotkaniu dwóch wolności – Boga i człowieka. Budujące przesłanie książki polega na tym, że poszczególne świadectwa niosą nadzieję, iż Bóg walczy o każdego z nas. Nawet gdy się pogubimy i przez grzech daleko odejdziemy od Pana, On jest zawsze blisko nas poprzez swoje miłosierdzie.

Książka nie ucieka od trudnych tematów, ale zarazem ukazuje Boże działanie w życiu powołanych. Z lektury kolejnych świadectw wyłania się obraz Boga bliskiego, kochającego, zatroskanego o swoje dzieci. Dostrzegamy również prawdziwie ludzki i Boży obraz prezbitera, który staje się uczniem i pasterzem, stale będąc w drodze.

W tej książce piszę o złożonej, bosko-ludzkiej naturze Kościoła.
Jej głębię jest w stanie zrozumieć wyłącznie wiara, a przeżyć jedynie osoba święta.
Dlatego utarło się powiedzenie, że święci są światłem Kościoła, czyli jego najlepszą cząstką. Oni wyraźnie pokazują, że od początku Kościołowi zależy wyłącznie na człowieku, że zawsze razem z tym człowiekiem szuka jego najbardziej autentycznego i najtrwalszego dobra.

Książka ta zawiera rekolekcje kard. Alberta VANHOYE, wygłoszone do Benedykta XVI w Watykanie w 2008 roku. Tematyka rekolekcji odnosi się do przyjęcia pośrednictwa kapłańskiego Chrystusa w wierze i w życiu. Przemyślenia kard. Vanhoye oparte są na Liście do Hebrajczyków, który przestawia Chrystusa, jako Arcykapłana.

Trzej znani i kompetentni bibliści prowadzą nas do odkrycia pierwotnego znaczenia „kapłaństwa Nowego Przymierza” i do uznania świadectwa wiary i miłości Jezusa, „jedynego najwyższego Kapłana”, jako centrum orędzia chrześcijańskiego.

Relacja duchowego towarzyszenia wpisuje się w misterium człowieka,
w którym przebywa Duch Boży. Człowiek (…) zdolny jest do tego, ażeby wejść
w przymierze z Bogiem, poznać Jego wolę i ją wypełniać. Oddawanie Mu chwały,
okazywanie szacunku i służba to klucz do szczęścia. Tym, jak człowiek kocha Boga
i w jaki sposób odpowiada na Jego zaproszenie, może podzielić się z bratem
i od niego otrzymać pomoc, gdyż obaj są „synami Bożymi”.

W Kościele Boga albo rozkwitają wszystkie powołania, albo istnieje niebezpieczeństwo i ogólny kryzys powołaniowy. Powołanie należy więc rozumieć nie jako propozycję kierowaną bezpośrednio do niektórych osób obdarzonych szczególną konsekracją, ale jako bodziec adresowany do wszystkich, by w sposób inteligentny przemyśleli, jaki kierunek mają nadać swojemu życiu.

Prof. Stanisław Celestyn Napiórkowski OFMConv wygłosił w Olsztynie k. Częstochowy w dniach 14-17 kwietnia 1998 roku rekolekcje, które stały się podstawą niniejszej publikacji. Rekolekcjonista sam wybrał temat i konkretne zagadnienia. Nie przypomina historii obrazu Chrystusa Sługi. Nie zapowiada też, że przedstawi wypracowaną teologię ikony takiego Chrystusa. Poprzestaje jedynie na wykazaniu kilku istotnych cech, którymi winien się charakteryzować jego sługa – otwarty na dialog i umiejętne go prowadzący, zaangażowany w sprawę jedności chrześcijan, zatroskany o właściwe wyjaśnienie roli Ducha Pana w dziele Mesjasza, a także właściwie kochający Matkę Jezusa. 

Książka jest owocem kilkunastu lat współpracy Autora z kwartalnikiem „Pastores”. Rdzeniem zebranych artykułów, medytacji, rozważań w formie lectio divina pozostaje słowo Boże, bez którego nie ma życia, rozwoju i formacji powołanych.

Właśnie tobą, grzesznikiem, Bóg się interesuje. Tobie obwieszcza Dobrą Nowinę. Nie sądzi cię i nie oskarża, ale kocha. Kocha cię właśnie dlatego, że jesteś zagubionym, że jesteś grzesznikiem. Jezus przyszedł na świat i dał swoje życie, żeby ciebie, grzesznika, zbawić, doprowadzić do Ojca. Dlatego też staje On wśród tych, którzy się rozproszyli, każdy idąc za swoim życiem, za swoim szczęściem – On, który zna życie, który zna Ojca i Dawcę życia.