Ks. Aleksander Woźny. Spojrzenie na wiarę - Ks. Wojciech Mueller

Te nauki o życiu wewnętrznym,- nazywane często naukami dla często komunikujących, gromadziły ludzi w różnym wieku, różnych stanów i zawodów. Głoszone w popołudnia niedzielne w kościele, nie w zamkniętej- salce, dostępne były dla każdego, kogo Duch Święty „przywiał”, choć byli również stali słuchacze, głównie penitenci księdza Aleksandra.

Otrzymujemy kolejny tomik nauk głoszonych przez Sługę Bożego ks. Aleksandra Woźnego. Jest to zapis konferencji głoszonych dla rodziców najmłodszych dzieci, przede wszystkim matek. Nie jest to tekst autoryzowany. Ukazuje jednak całą głębię i mądrość życiową Autora.

W dzisiejszym świecie pewne myśli zawarte w Ewangelii wydają się „przestarzałe”. Ksiądz Aleksander Woźny zawsze przypominał, że ewangeliczna Prawda jest nieprzemijająca. Wskazywał, przez 38 lat pasterzowania, jak w „trudnych” czasach, zmiennych warunkach życia, na różnych etapach rozwoju życia duchowego, dbać o rozwój duchowy. Głosił, że postęp nie zmienia Chrystusowych zasad. Powinniśmy je wszyscy poznawać lepiej i stosować w życiu. 

Jak dojść do pełnego szczęścia w rodzinie?

Trzeci tom z serii "Czy warto się starać". Autor wskazuje na Boga jako źródło i cel wszelkiego istnienia, zwłaszcza człowieka, który jest koroną stworzenia. Ów cel człowiek może osiągnąć drogą cnót, a przede wszystkim drogą miłości. Wyd. I.

Ks. Prałat Aleksander Woźny (1910-1983) jest jedną z osób w poznańskiej Archidiecezji, wobec których toczy się postępowanie o uznanie świętości i wyniesienie na ołtarze. Rozważania – część pierwsza zawiera trzy zbiory nauk głoszonych w Wielkim Poście w parafii pw. św. Jana Kantego w Poznaniu, gdzie ks. Woźny był proboszczem.

Rozważania Dróg Krzyżowych ks. Aleksandra Woźnego charakteryzuje brak płytkiej uczuciowości. Spełniają one wiernie to, o co prosił Chrystus płaczące niewiasty: Nie płaczcie nade Mną, ale nad sobą (Ewangelia św. Łukasza 23, 28). Są to myśli pełne realizmu, konkretu i – żarliwej miłości.

Niech to opracowanie – wszystkim, którzy wezmą je do ręki – pomoże dobrze odprawiać Drogę Krzyżową, a przez to osiągnąć jej owoce: miłość Boga i bliźniego, własne i innych nawrócenie, moc i mądrość płynącą z Krzyża Chrystusa.

Ci, którzy podejmą trud ćwiczeń duchownych z pomocą zapisów „W szkole miłości” będą przemienieni i nie będą mogli żyć, jak dotychczas żyli. Nauki zawarte w tej książce będą w Boży sposób niepokoiły – ale co najważniejsze – rozpalą większą miłością do Boga i drugiego człowieka.

Wspomnienia ks. Aleksandra Woźnego z obozu w Dachau.

"Odszedł od nas kochający syn i brat, wierny przyjaciel, miły konfrater, najgorliwszy duszpasterz, zacny obywatel. Nad wyraz bolesna to dla nas strata, która w sercach naszych pozostawi trwałą ranę… Ale śmierć jego dotknęła nie tylko nas jemu bliskich! Jak grom potężny wstrząsnęła całą Polską wzdłuż i wszerz, wywołując wszędzie grozę i osłupienie, a potem ból i najgłębsze oburzenie. Naród od razu zrozumiał, że zbrodnicze kule komunisty były wymierzone poprzez osobę proboszcza lubońskiego w kościół polski, a zarazem i w państwo polskie. (…) Wszelako dziś już nie wystarcza gotowość, dzisiaj potrzeba czynu! Krew kapłana – męczennika woła wielkim głosem na alarm! Czas najwyższy odłożyć swary i zjednoczyć się przeciw wspólnemu wrogowi, zanim on rozpęta krwawą burzę, która by na naszą Ojczyznę sprowadziła nie tylko ruinę, ale i zgubę! Bo Kościół jest wieczny, ale narody i państwa nie są wieczne. 
Kochany Stanisławie! – Jestem najmocniej przekonany, że śmierć swą z ręki bezbożnika przyjąłeś chętnie dla chwały Bożej, tak jak chętnie ofiarowałeś Bogu wszystkie swe kapłańskie prace! Nie uprzedzając opinii Kościoła św., jesteśmy wszyscy w sercach naszych głęboko przeświadczeni, że śmierć twoja była naprawdę męczeńską! (…) To przeświadczenie jest dla nas wszystkich wielką pociechą! (…) jego duchem zahartowani, jego żarem apostolskim zapaleni, jego miłością Boga i Ojczyzny porwani - na walkę duchów, na święty bój pod zwycięskim hasłem: „Niech żyje Chry­stus Król!”

Refleksja ks. Woźnego na temat dziecięctwa duchowego zawarta jest w licznych pismach, artykułach, kazaniach, spisywanych konferencjach, a także listach. Sam żyjąc duchowością dziecięctwa, zaproponował drogę wewnętrznego wzrostu, która w całym duchowym zagubieniu człowieka, stała się „narzędziem” do wychowywania, formowania i prowadzenia innych do Boga.

Zapis niepublikowanych homilii,­ kazań, konferencji i pogadanek, skierowanych do najmłodszych parafian kościoła pw. św. Jana Kantego w Poznaniu. Nauki Sługi Bożego, stanowiące kompendium życia chrześcijańskiego, zostały wplecione w rok liturgiczny i szkolny. Ukazują bogactwo wiedzy, duchową głębię i mądrość życiową Autora oraz Jego nieszablonowe, pedagogiczne podejście do podstawowego sposobu przekazywania prawd wiary dzieciom i młodzieży.

Duchowa mapa do wieczności. Dokąd prowadzi droga naszego życia? W jakim kierunku chcemy zmierzać? Każdy musi dokonać wyboru.

Sługa Boży arcybiskup Fulton J. Sheen z pasją zachęca do zwrócenia naszych kroków w stronę nieba. Daje też szczegółową mapę jako pomoc w pokonywaniu kolejnych etapów – stopni na drodze do królestwa światłości. Drogowskazami są tu na nowo przypomniane podstawowe prawdy o sądzie Bożym, o wierze i miłości, o modlitwie, o walce ze złem, a także o cierpieniu i śmierci.

Uznany amerykański kaznodzieja z właściwą sobie błyskotliwością przekonuje, że choć we współczesnym świecie niezwykle trudno być prawdziwym chrześcijaninem, to królestwo Boże już tu ma swój początek, a u kresu drogi czeka wieczne szczęście.

Pasją abp. Fultona Sheena było głoszenie katolickiej wiary. Ukazywał jej piękno, spójność i rozumność. Czynił to językiem obrazowym, pełnym aforyzmów, a zarazem niezwykle logicznym i precyzyjnym. W czasach pobłażliwych doktryn jego nauczanie lśni blaskiem ortodoksyjnej prawdy. Temu pasterzowi można zaufać, że pokazuje owcom drogę do nieba.

Niniejsza publikacja stanowi próbę odczytania wpływu judaizmu na duchowość Edyty Stein, a także na jej decyzje, postawy i światopogląd. Przyjmując katolicyzm, pozostała Żydówką w podwójnym sensie: z racji pochodzenia i z racji łaski – wejścia w życie Jezusa Chrystusa. Konwersja w żadnym wypadku nie przekreśliła judaizmu, stanowiącego korzeń, z którego wyrastała i z którego przez całe życie czerpała jak ze źródła, warunkującego w bardzo dużym stopniu duchowość chrześcijańską. Błędem byłoby chcieć oddzielać jedno od drugiego. Chrzest, który przyjęła, nie oznaczał końca jej poszukiwań religijnych. Stanowił jeden z etapów drogi do świętości i prowadził do profesji zakonnej, kiedy ofiarowała swoje życie, przyjmując dobrowolnie nieuniknioną śmierć w komorze gazowej za własny naród i prawdziwy pokój.
Życie Edyty Stein to najtrudniejsza historia naszego wieku i sytuacji religijnej wielu ludzi: żydów, katolików, ateistów, poszukujących. Trudno byłoby mówić o jej męczeńskiej śmierci, gdyby za tym nie stała głęboka postawa duchowa, odzwierciedlona w świadomych decyzjach i przekonaniu, kim Edyta była i skąd się wywodziła. Była do końca wierna swojemu narodowi oraz całemu dorobkowi duchowemu swoich praojców, stając się bliską Bogu, bliską Żydom i bliską chrześcijanom.

Ks. Wojciech Mueller (fragment wprowadzenia do książki)

Czy Bóg jest cudowny i czyni cuda? Jakże możemy w to wątpić! Jeśli wątpimy w Boga, który cudownie uzdrawia, to w ogóle wątpimy w Boga. A jeśli wierzymy w Boga, który rozsiewa choroby w momencie udzielania sakramentu swej miłości, to taki Bóg jest trucicielem. Dzisiaj korozja wiary jest widoczna gołym okiem. Tymczasem mnożą się nauczyciele wątpliwości.

Trzeba nam wiary, o której smutno prorokował Jezus, iż w Paruzji, przy powtórnym przyjściu Chrystusa na ziemię, trudno będzie ją znaleźć.”

– Ojciec Augustyn Pelanowski